Een close-up van een katoenplant, met andere katoenplanten op de achtergrond onder een strakblauwe lucht.
Een katoenveld in Izmir, Turkije. Beeld: Esin Deniz / iStock

Katoen ‘dorstig’? Dat is een leugen van de mode-industrie

Voor 1 kilo katoen zou 20.000 liter water nodig zijn, zo is althans overal op internet te lezen. Het is alleen niet waar. Zulke misinformatie helpt modegiganten duurzamer te lijken dan ze in werkelijkheid zijn. Hoe maak je een industrie minder vervuilend, als je niet kunt aanwijzen waar de vervuiling vandaan komt?

Dit artikel krijg je cadeau van OneWorld. Word abonnee
Ik moet iets toegeven: ik heb katoen al zeker tweehonderd keer een ‘dorstig gewas’ genoemd. Ik praatte gerenommeerde bronnen na, zoals de denktank voor een circulaire economie Ellen MacArthur Foundation en duurzaamheidsorganisatie Fashion Revolution.

Onnauwkeurige cijfers worden net zo lang herhaald tot ze de status van waarheid hebben gekregen

Wat is dan het probleem? Nou, dat spreken van ‘dorstig katoen’ overwegend onjuist is. Het idee dat katoen veel water nodig zou hebben is onderdeel van een groeiend desinformatieprobleem binnen de modewereld. Onnauwkeurige, verouderde of uit de context gehaalde cijfers worden net zo lang herhaald tot ze de status van zuivere waarheid hebben bereikt.

Heeft een bewering eenmaal die status, dan is het nagenoeg onmogelijk om de oorsprong ervan te achterhalen. Aangehaalde studies zijn ofwel verdwenen, ofwel zo erg verouderd dat ze niet langer relevant zijn. En soms blijken ze ronduit gebrekkig uitgevoerd. En zolang er duidelijke lacunes in onze kennis bestaan, zullen zelfs de meest goedbedoelende organisaties, experts en activisten zich op dergelijke onderzoeken beroepen.

Vier mythes over katoen ontkracht

Een onlangs gepubliceerd rapport, Cotton: A Case Study in Misinformation (‘Katoen, een case study naar misinformatie’, red.), brengt dit probleem onder de aandacht door in te zoomen op de op een na meest geproduceerde vezel ter wereld: katoen. Het onderzoek werd gepubliceerd door Transformers Foundation, een platform dat de hele productieketen van spijkerstof wil verduurzamen, en ontkracht vier belangrijke mythes rondom de natuurlijke vezel. Zo benadrukt het om te beginnen dat katoen niet per se een dorstig gewas is. Sterker nog: katoen wordt vaak verbouwd in waterarme gebieden.

Modegiganten als H&M en Inditex delen gretig statistieken die hun assortiment duurzamer laten lijken

En dan deze. Je bent vast wel eens een van de infographics tegengekomen die claimen dat er 20.000 liter water nodig zou zijn om één T-shirt en een spijkerbroek te maken. Nou, dat cijfer blijkt waarschijnlijk een stuk dichter in de buurt te liggen van 1931 liter irrigatiewater en 6003 liter regenwater. Ook de veel aangehaalde bewering dat niet-biologische katoenteelt 25 procent van ’s werelds pesticiden verbruikt ontkracht het rapport.

Het vierde weerlegde ‘feit’ is dat biologisch katoen 91 procent minder water zou verbruiken dan conventioneel katoen – een statistiek die door modegiganten als H&M en Inditex gretig wordt verspreid om hun ‘duurzame’ assortiment te legitimeren. Dit cijfer is blindelings ontleend aan een zeven jaar oud onderzoek van de Textile Exchange, dat inmiddels in diskrediet is gebracht en dat, volgens het rapport van de Transformers Foundation, moet worden ‘vermeden’ omdat het ‘niet kritisch is beoordeeld’.

Het Transformers-onderzoek werd mede geleid door Marzia Lanfranchi, medeoprichter van duurzaamheidsorganisatie Cotton Diaries, en journalist Elizabeth L. Cline, die veel over duurzame mode schrijft. Het ontstond vanuit een tweeledige behoefte: consumenten en belanghebbenden leren hoe zij gegevens kritisch konden analyseren en de beste beschikbare informatie over katoen openbaar stellen. Niet met de bedoeling de reputatie van katoen te zuiveren (zoals één artikel suggereerde), maar om aan te tonen hoeveel impact misleidende informatie kan hebben.

Maak onderzoek naar de mode-industrie toegankelijk voor het grote publiek

Het eindigt dan ook met vier actiepunten: een oproep tot meer diepgaand onderzoek om hiaten in de kennis op te vullen, de aanbeveling om nieuwe onderzoeken kritisch te bekijken en een pleidooi om alle bekende gegevens – die vaak achter betaalmuren blijven steken of zijn doorspekt met wetenschappelijk jargon – open source1 te maken en toegankelijk voor het grote publiek.

De vierde aanbeveling is mijn persoonlijke favoriet: het aanwijzen van een internationale ‘fashion-factchecker’. Aangezien een groot deel van de modeverslaggeving zich schijnbaar niet veel aantrekt van basale journalistieke regels, zou het aan deze factchecker zijn om ervoor te zorgen dat actuele en nauwkeurige informatie weer de norm worden. Deze maatregel levert bovendien geverifieerde munitie waarmee merken die een loopje nemen met de realiteit op Twitter terecht te wijzen – een van mijn eigen, favoriete tijdverdrijven.

Desinformatie beperkt zich niet tot katoen

Voor alle duidelijkheid: desinformatie beperkt zich niet tot de katoenproductie. Eigenlijk weten we überhaupt niet zoveel over de daadwerkelijke milieu- en maatschappelijke effecten die de productie van veel vezels, de processen en systemen in de mode-industrie hebben. Veel aannames zijn amper onderbouwd of gewoon achterhaald. Zoals de bekende mythe dat mode (na de olie-industrie) de op één na vervuilendste industrie ter wereld zou zijn, een bewering die in nieuwsartikelen, documentaires en Instagram-posts nogal eens wil opduiken. Het Danish Fashion Institute, waar de claim vandaan zou komen, heeft zijn handen inmiddels van de bewering af getrokken, en de Britse modejournalist Alden Wicker ontkrachtte de mythe meer dan eens.

Nepnieuws speelt bedrijven die zich groener willen voordoen in de kaart

Onwaarheden laten zich moeilijk van het internet verdrijven. Daar is overtuigend onderzoek voor nodig dat een tegendeel bewijst, en dat is moeilijk te produceren. De uitstoot van broeikasgassen door de mode-industrie laat zich bijvoorbeeld moeilijk berekenen: de productieketens van de industrie zijn immers door en door verweven met andere sectoren. Leer is een restproduct van de vleesindustrie. Polyester is een derivaat van aardolie. Het verschepen van kleding zorgt voor uitstoot door de scheeps- of vliegtuigindustrie en de stroom in kledingfabrieken komt niet zelden van kolen.

Begin dit jaar werd het bestrijden van onwaarheden iets makkelijker gemaakt, toen het World Economic Forum een lijvig rapport publiceerde over de koolstofreductie van de ‘Grote Acht’, de acht meest vervuilende wereldindustrieën. Volgens dat rapport zou de mode-industrie verantwoordelijk zijn voor zo’n 5 procent van de wereldwijde uitstoot van CO2. Daarmee zou het een derde plaats delen met ‘Fast Moving Consumer Goods’ (goedkope producten die snel geproduceerd en verkocht worden, zoals bewerkt voedsel, toiletartikelen en cosmetica). Sindsdien kunnen we dus met vrij veel zekerheid zeggen dat de mode-industrie de op twee na vervuilendste industrie is (als je enkel CO2 telt, althans).

Nauwkeurige informatie helpt bij complexe vraagstukken

Dat nepnieuws in de mode-industrie zo alomtegenwoordig is, speelt bedrijven die willen greenwashen2 in de kaart en houdt een notoir ondoorzichtige industrie in stand. Als je niet kunt aanwijzen waar de vervuiling in de industrie vandaan komt, kun je niet met effectieve oplossingen te komen. Volgens het rapport van de Transformers Foundation hebben we nauwkeurige informatie nodig ‘zodat betere praktijken kunnen worden ontwikkeld en geïmplementeerd, industrieën weloverwogen keuzes kunnen maken en boeren en andere leveranciers en vervaardigers kunnen worden beloond voor het gebruik van meer verantwoorde praktijken met een positievere impact, en daartoe worden gestimuleerd’.

Complexe vraagstukken vragen om goed onderbouwde oplossingen

Het kan maanden duren om een nieuwe gewoonte aan te leren en waarschijnlijk duurt het even lang om ons te ontdoen van die feiten en cijfers waarnaar we zo graag verwijzen. Maar verandering in de mode-industrie vraagt nu eenmaal om het herevalueren van veel dingen die we voor waar aannemen. Complexe vraagstukken vragen om goed onderbouwde oplossingen.

Een Engelse versie van dit artikel verscheen op Not What It Seams. Vertaling door Laura Weeda.

'Let op! Dit bedrijf is niet transparant over vervuiling en uitbuiting’

Jouw kleding verkleurt rivieren – kan dat anders?

  1. ‘Open source’ wil zeggen dat de maker van (bijvoorbeeld) een onderzoek gebruikers vrijelijk toegang geeft tot alle gegevens die hebben geleid tot de uiteindelijke publicatie. ↩︎
  2. Bij ‘greenwashing’ doen bedrijven alsof zij duurzamer zijn dan ze in werkelijkheid zijn. Ze lijken ‘groen’, maar dat blijkt als het ware slechts een aangebracht likje verf. ↩︎

Ik wil dat OneWorld blijft bestaan

AbonneerDoneer

Verder lezen?

Rechtvaardige journalistiek verdient een rechtvaardige prijs.
Maak jij OneWorld mogelijk?

Word abonnee

  • Digitaal + magazine  —   8,00 / maand
  • Alleen digitaal  —   6,00 / maand
Heb je een waardebon? Klik hier om je code in te vullen

Factuurgegevens

Je bestelling

Product
Aantal
Totaal
Subtotaal in winkelwagen  0,00
Besteltotaal  0,00
  •  0,00 iDit is het bedrag dat automatisch van je rekening wordt afgeschreven.

Lees je bewust met OneWorld en draag bij aan een rechtvaardige wereld.

Dat kan al vanaf 6 euro per maand

Ontvang onze beste verhalen in je mailbox

Volg ons