Kleding is een wegwerpartikel geworden. Een broek of shirt wordt gemiddeld slechts zeven keer gedragen voordat het wordt weggegooid, bleek uit onderzoek onder Britse vrouwen.
De wereldwijde kledingconsumptie is de afgelopen decennia verdubbeld en daarmee de milieubelasting ook.
Daar valt winst te behalen, dachten ze bij het Nederlandse bedrijf DyeCoo Textile Systems B.V. uit Weesp. Zij ontwikkelden een technologie die de klimaatimpact van onze shirts en broeken lijkt om te draaien. CO2 is bij DyeCoo geen afvalproduct, maar een grondstof om kleding mee te verven.
Zakken vol chemicaliën
De droge verfmethode van DyeCoo gebruikt geen water, maar vloeibare CO2. Het broeikasgas wordt onder hoge druk ‘superkritisch’ gemaakt, een toestand tussen gas en vloeibaar. Hierdoor lossen de verfstoffen vanzelf op zonder dat er chemicaliën nodig zijn. Het gas wordt vervolgens in grote metalen cilinders geperst waar rollen textiel in zitten. Als het verfproces klaar is, wordt de CO2 uit de cilinder gepompt, gereinigd en weer opgeslagen voor hergebruik.
Dat klinkt mooi, een industrieel proces dat CO2 gebruikt in plaats van uitstoot. Zeker als die CO2 direct afkomstig zou zijn uit kolencentrales. In theorie kan dat, legt Spruijt uit. In de praktijk wordt het gas vanuit de industrie in tanks aangeleverd. Daar is meer dan genoeg CO2 beschikbaar, bijvoorbeeld uit kunstmestfabricage of waterstofproductie. CO2 die anders de lucht in zou worden geblazen.
“Jaarlijks is bijna een heel IJsselmeer aan water nodig om textiel te verven, met daarin chloor, zware metalen, loog en andere schadelijke chemicaliën
Kleding droog verven
“Kledingfabrieken kunnen volgens DyeCoo 40-60 procent besparen op energieverbruik tijdens het verven omdat de textiel droog uit de verfmachines komt
De apparaten van DyeCoo zijn bovendien duurder dan waterverfapparaten, al verdient een kledingfabriek de investering binnen enkele jaren terug omdat de operationele kosten veel lager zijn. Er is veel minder energie en minder verfstof nodig en er zijn geen kosten voor afvalwaterverwerking meer.
Nog een voordeel: textielfabrieken kunnen voortaan gebouwd worden op plekken zonder toegang tot grote zoetwaterbronnen. Zelfs tot in de Sahara, beweert de site van DyeCoo. ‘Er moet eens in de week een tank CO2 gebracht worden en dan kan je gewoon verven’, legt Spruijt uit. Hij hoopt dat de techniek van DyeCoo er voor gaat zorgen dat in de toekomst niemand meer water gebruikt om textiel te verven. ‘Dit is echt een grote sprong, vergelijkbaar met de stap van de verbrandingsmotor naar elektrisch rijden.’
Verder lezen?
Rechtvaardige journalistiek verdient een rechtvaardige prijs.
Maak jij OneWorld mogelijk?
Word abonnee
- Digitaal + magazine — € 8,00 / maand
- Alleen digitaal — € 6,00 / maand