Lopen we straks massaal rond in kleren van koeienpoep?

In het lab zal Essaïdi haar Mestic, zoals ze de textiel van koemest noemt, verder ontwikkelen. “We hebben laten zien dat het mogelijk is om van koeienpoep hoogwaardig textiel te maken. De volgende stap is bewijzen dat dit ook op grote schaal kan. Want als je écht het verschil wilt maken, moet je opschalen. Dat is ons doel.” Maar hoe komt een bio-kunstenaar eigenlijk in de textielindustrie terecht? “Eerlijk gezegd heb ik niet zo veel met kleding”, zegt Essaïdi. Ze lacht. “Toen ik met dit project begon, wist ik niet dat die industrie zo ontzettend vervuilend was. Het was een eyeopener.”

Hoe was het om de eerste draden uit de machine te zien komen? “Onwerkelijk. Nee, ge-wel-dig. Het eerste stukje draad heb ik in een doosje gestopt”, zegt Essaïdi.

De collectie reist nu de wereld over, musea kijken of ze die willen tentoonstellen. Essaïdi laat een blauwwit gevlochten jurkje zien. De stof is dik en zacht, nauwelijks van katoen te onderscheiden. Hoe het ruikt? Nergens naar. “Als je een shirtje van Mestic koopt, hoef je echt niet bang te zijn dat je de hele dag in een vieze lucht loopt. Door het verwerkingsproces verdwijnen alle geurtjes.” Hoe het eruit ziet? Exclusief.

Niet iedereen kan wennen aan het idee om iets op de huid te dragen dat is gemaakt van koeienpoep. Zo legde ze haar ideeën voor aan grote merken zoals H&M en Gucci. “Sommige zeiden: ‘We willen je materiaal graag gebruiken omdat het tegen marktwaarde te produceren is, maar we vertellen het niet aan de consument, want we vinden het een smerige gedachte’.” Essaïdi vond die gesprekken verhelderend. “Ik zie de hele transformatie: van de uitwerpselen tot een lap stof. Het heeft met beeldvorming te maken, want je kunt je afvragen of het productieproces van polyester, acryl en nylon, waar tegenwoordig bijna alle kleding van wordt gemaakt, zo schoon is.”

Hoeveel duurzamer een mest-shirt ten opzichte van een T-shirt van katoen of polyester is, kan ze nog niet zeggen. “Dat kunnen we pas onderzoeken als we op grote schaal produceren. Het mooie aan onze methode is dat we produceren onder minder hoge temperaturen en zonder zware chemicaliën. Bovendien halen we de productiechemicaliën uit de mest zelf, en die gebruiken we steeds opnieuw. De grootste milieuwinst zit hem in het feit dat mest een restproduct is, terwijl katoen en polyester nieuwe grondstoffen zijn, die bovendien steeds schaarser en dus kostbaarder zullen worden.”

Kan koeienpoep die concurrentie aan? “Ik denk het wel”, zegt ze. “Er zit minder cellulose in mest dan in katoen, maar er is zóveel mest dat het de gehele houtpulp- en katoenindustrie zou kunnen vervangen. En het is overal. In Europa zal de veestapel misschien iets krimpen, maar in India en China groeit die. Mijn droom is om wereldwijd fabrieken te hebben die de koeienpoep omzetten: van draad tot stof.”

Hoe gaat ze al dat onderzoek financieren? “Het prijzengeld voorziet in die kosten. In 2017 deed ik mee aan de Global Change Award, een innovatiewedstrijd van de H&M Foundation, en kreeg ik naast begeleiding om Mestic verder te ontwikkelen een geldbedrag van 150 duizend euro.” Ook nam ze deel aan de Chivas Venture, een internationale competitie voor sociale en duurzame ondernemers en won de tweede prijs van 200 duizend dollar.

Ze is ervan overtuigd dat het gaat lukken. “Het ergste wat kan gebeuren is dat we er een paar jaar langer over doen.” Is de industrie wel klaar voor textiel van koeienpoep? “Uiteindelijk gaat het gewoon om geld. Daarom is het ook noodzakelijk dat je in grote hoeveelheden produceert. De bedoeling is om tegen of zelf iets onder de marktwaarde te zitten. Daar zit ’m straks de prikkel”, aldus Essaïdi