Quarantaine in een tiny house: niets is wat het lijkt

Ik kijk naar buiten en zie mijn driejarige zoontje Berend met een te grote piratenhoed op zijn hoofd trampolinespringen. Zijn zus Juliette loopt rond met een kip in haar armen. ‘Dat valt wel mee’, zeg ik.

Het blijft mij verbazen als mensen de buitenruimte niet meetellen als leefruimte, terwijl wij daar de helft van het jaar de meeste tijd doorbrengen. ‘Ik zou tegen de muren opvliegen’, hoor ik wel eens als ik ons tiny house beschrijf. Maar waarom zou dat gevoel je overvallen, als je vanaf de bank via de openslaande deuren zo het groen in kijkt? Of als je een boek leest op de veranda terwijl de regen op het dak tikt? Of, zoals de afgelopen zonnige weken, als je alleen maar buiten eet aan de picknicktafel? Zeker in tijden van een rondwarend virus is buiten, mits op gepaste afstand tot anderen, de beste plek om te zijn.

Natuurlijk vraag ik me af hoe de quarantaine was geweest als het de afgelopen vijf weken aan een stuk door had geregend. Als mijn man geen vitaal beroep zou hebben en dus ook thuis was. Natuurlijk hebben we, net als iedereen, geluk met het mooie weer. Maar na bijna drie jaar in een tiny house te wonen, heb ik geleerd om altijd in oplossingen te denken. Als het onophoudelijk had geregend, hadden we voor de duur van de crisis misschien wel een bouwkeetje tot tijdelijke werkplek omgebouwd en naast ons huis geplaatst.

Nu de dagen langer en de temperaturen hoger worden, trekken de bewoners naar buiten en gaat iedereen aan de slag rond de huisjes. Er wordt opgeruimd, geschoffeld, er worden paden en moestuintjes aangelegd, er wordt grond gestort en aarde ingezaaid. De natuur ontwaakt, het gras begint te groeien, wilde bloemen komen op: hondsdraf, dovenetel en paardenbloemen.

Soms meen ik in de manier waarop wij hier leven, verbonden met onze omgeving en tevreden met minder, een weerspiegeling te zien van hoe de samenleving eruit zou kunnen zien na de coronatijd. Een samenleving waarin we onze verantwoordelijkheid nemen voor de venijnige splinters die de aarde in deze wereldwijde crisis blootlegt: dierenleed, milieuvervuiling, eenzaamheid, sociale ongelijkheid. In een wereld waarin de natuur haar grenzen verlegt omdat de mens minder ruimte inneemt.

Zal het zo gaan? Of blijkt de mensheid hardleers? De tijd zal het ons vertellen. Ondertussen zorg ik goed voor dit hele kleine stukje aarde dat ons tijdelijk is toevertrouwd.