Beeld: Stills uit video's

To disrupt or not to disrupt: welke klimaatactie werkt?

De Britse tak van Extinction Rebellion stopt voorlopig met acties die het publieke leven verstoren: die hebben te weinig effect. De Nederlandse XR voert de druk juist op met nieuwe ‘disruptieve acties’. De voor- en nadelen van vijf actievormen op een rij.

Dit artikel krijg je cadeau van OneWorld. Word abonnee
Update van de redactie 2 januari 2023

De Britse tak van Extinction Rebellion (XR) houdt voorlopig op met het voeren van disruptieve acties, waarbij het publieke leven werd verstoord of stilgelegd. De acties vallen op, maar sorteren (te) weinig effect, vindt XR. In plaats van het publieke leven te verstoren wil de organisatie zijn pijlen dit jaar richten op de machthebbers, te beginnen met een grote demonstratie bij het Britse parlement in april.

De Nederlandse tak van XR liet op Twitter weten door te gaan met burgerlijke ongehoorzaamheid. XR Nederland bereidt een blokkade voor van de A12, eind januari, als protest tegen subsidies voor de fossiele industrie.

Dit artikel verscheen oorspronkelijk op OneWorld.nl op 28 oktober 2022.

Ze werden in één klap wereldnieuws: de klimaatactivisten die in oktober vorig jaar blikken soep leeggooiden op de glasplaat voor een Van Gogh in het Londense National Gallery Museum. Net als de activisten die zich probeerden vast te lijmen aan een glasplaat voor Vermeers Meisje met de parel in het Mauritshuis in Den Haag. Een veel gehoorde vraag: heeft zo’n actie wel zin? De actievoerders zelf denken van wel: na haar vrijlating verklaarde een van de Londense activisten dat het kunstwerk niet is beschadigd, en dat haar actie veel (media-)aandacht opleverde.

Maar niet elke actie heeft evenveel zin. En van tevoren is niet te zeggen of een actie wel het beoogde effect zal hebben. Op een rijtje: vijf bekende vormen van klimaatactie, en hun voor- en nadelen.

Actievorm 1: de straat op

In 2021 trokken 40 duizend mensen naar de klimaatmars in Amsterdam, en ook dit jaar kon de mars in Rotterdam op 10 duizend mensen rekenen. Demonstreren blijft immers toch de bekendste manier om een probleem aan te kaarten zonder te twitteren. En het is relatief laagdrempelig: een stok en een kartonnen bord volstaan om de wereld te vertellen wat er misgaat.

Mede dankzij de klimaatspijbelacties was het klimaat in België maandenlang onderwerp van gesprek

Demonstreren is een op het oog eenvoudige methode om een probleem aan te kaarten, zeker nu social media het bereik van een demonstratie vergroten. Zo wisten Belgische middelbare scholieren in 2019 de aandacht op zich te vestigen door regelmatig te spijbelen van school; in navolging van Greta Thunbergs ‘skolstrejk för klimatet’. De Belgische klimaatspijbelaars  kregen binnen een aantal maanden demonstraties van 35 duizend mensen op de been.

Toch was er ook kritiek op de actievorm: een geslaagde demonstratie bereikt namelijk vooral media-aandacht. Mede dankzij de klimaatspijbelacties was het klimaat in België maandenlang onderwerp van gesprek in kranten en op tv. Maar bij de verkiezingen, een paar maanden later, ging de overwinning vooral naar de rechtse partijen, die in hun partijprogramma’s weinig aandacht hadden voor het klimaat. De vraag is dus wat je precies bereikt met die media-aandacht.

Waarom de ene demonstrant wordt opgepakt en de ander een protestrondje mag rijden

Actievorm 2: de orde verstoren

Demonstreren is dus een relatief veilige vorm van je mening uiten. Sommige klimaatactivisten willen echter wel eens wat meer doen dan het probleem aankaarten. De klimaatcrisis is urgent en het stadium van informeren is voorbij, vinden zij: de problematiek is inmiddels wel bekend. Steeds meer van hen kiezen dan ook voor burgerlijke ongehoorzaamheid: het overtreden van de wet voor een politiek doel. Zij verstoren het publieke leven om de urgentie voelbaar te maken. Ze blokkeren bijvoorbeeld bruggen, wegen en het openbaar vervoer, door zich vast te plakken aan het asfalt, maar ook met zogenaamde die-ins: protestacties waarbij activisten voor dood op straat gaan liggen.

De van oorsprong Britse actiegroep Extinction Rebellion (ER) staat bekend om deze directe actievormen. ER kaart de urgentie van de klimaatcrisis aan door het stadsleven in voornamelijk westerse steden als Londen, Parijs, New York en Amsterdam te verstoren met hun blokkades. ER staat voor geweldloosheid, maar accepteert arrestatie als gevolg van klimaatacties. Jezelf laten arresteren laat namelijk zien hoe ver je bereid bent te gaan om de noodzaak van verandering aan te kaarten. Ook deze actievorm kan vaak op veel media-aandacht rekenen, maar ook hier is er kritiek: de blokkades treffen vooral burgers, niet de grootste uitstoters en machthebbers. Om die reden besloot het Britse XR zich vanaf januari 2023 meer toe te leggen op acties die de machthebbers troffen.

Veel mensen kunnen een arrestatie of politiegeweld riskeren, maar niet iedereen

Volgens sommigen is deze actievorm bovendien te wit en te geprivilegieerd. Wie zichzelf moedwillig laat arresteren, zoals de Londense ‘soepgooiers’, vertrouwt op een rechtvaardige behandeling door politie. Mensen van kleur en andere gemarginaliseerde groepen hebben vaak vervelendere ervaringen met de politie, en lopen risico op een langere gevangenisstraf, overdadig geweld of racistische bejegeningen. Arrestatie of politiegeweld is iets wat velen kunnen riskeren, maar niet iedereen.

Extinction Rebellion: vreedzaam, ongehoorzaam en wit

Actievorm 3: bezetten en saboteren

Voor wie rechtstreeks de grote vervuilers wil aanpakken, is bezetten een gewaardeerde actievorm. In Duitsland staat de actiegroep Ende Gelände (‘Einde Terrein’ oftewel ‘tot hier en niet verder’) bekend om deze tactiek. Elk jaar probeert deze groep van duizenden activisten kolencentrales plat te leggen door de kolenaanvoer te blokkeren. Als dat lukt, voorkomt de groep tonnen CO2-vervuiling per dag – meer dan je kunt bereiken door geen vlees meer te eten of het vliegtuig te vermijden.

Bij bezettingen van kolencentrales zijn vaak weinig journalisten

In Europese landen is actievoeren bij de grote vervuilers de laatste jaren steeds gebruikelijker geworden. Zo bezette de actiegroep Code Rood afgelopen oktober het terrein van oliegigant TotalEnergies. Het is een manier om druk uit te voeren op de grootste vervuilers – zoals kolen-, olie- en gasleveranciers – zonder burgers dwars te zitten. De acties vinden vaak plaats in industriële gebieden, ver verwijderd van het normale leven. De actievorm ruilt de toegankelijkheid van een demonstratie in voor het concrete resultaat van een bezetting.

De keerzijde is echter dat zulke bezettingsacties vaak op weinig media-aandacht kunnen rekenen. Er zijn weinig journalisten ter plaatse, en het doelwit stopt de acties het liefst in de doofpot om een slecht imago te voorkomen. Dat geldt ook voor sabotage-acties. Je kunt relatief gemakkelijk in het holst van de nacht autobanden van vervuilende auto’s leeg laten lopen of de ruiten van een energiebedrijf inslaan, maar zolang niemand ervan afweet, blijft de maatschappelijke impact minimaal. Daarom lieten de soepgooiers in de National Gallery zich bijvoorbeeld filmen; zij wisten dat een actie pas iets kan bereiken als ze opgemerkt wordt.

Actievorm 4: grond beschermen

Voor de oorspronkelijke bewoners van de Amerika’s is de fossiele industrie geen ver-van-je-bedshow. Pijpleidingen lopen daar dwars door hun land en brandstofwinning vindt soms zelfs óp hun land plaats. De protesten in Standing Rock (sinds 2016) en Wet’suwet’enland in de VS en Canada tonen hoe oorspronkelijke bewoners zich verzetten tegen de aanleg van deze pijpleidingen. In plaats van te wijken, zetten ze een protestbeweging op die veel van de actievormen in dit artikel combineren.

Bosbezetters in Frankrijk en Duitsland kregen gelijk, maar hun acties zijn niet bekend bij het grote publiek

Het beschermen van gebieden is in Europa ook een bekende actievorm, zij het op een andere manier dan in de ‘reservaten’ van Noord-Amerika. Klimaatactivisten klimmen in de bomen van bossen die dreigen te worden gekapt, zodat ze niet zomaar omgehakt kunnen worden. In het Franse Notre-Dame-des-Landes bezetten klimaatactivisten bijvoorbeeld jarenlang een bos op de plek waar de Franse overheid een vliegveld wilde plaatsen. Na jaren verzet tegen bulldozers en politie was het vliegveldplan in 2018 van de baan.

Ook in Duitsland beschermden bosbezetters vanaf 2012 af en aan het Hambachwoud tegen een uitdijende bruinkoolmijn in het Roergebied. Uiteindelijk gaf de Duitse rechtbank de bosbeschermers gelijk en verbood die het energiebedrijf RWE het overgebleven deel van het bos te kappen. In Nederland pasten klimaatactivisten deze actievorm begin 2021 voor het eerst toe om het Sterrebos in Limburg te beschermen tegen de uitbreiding van een autofabriek: ze verschansten zich in hangende tentjes in de bomen. Uiteindelijk oordeelde een rechter dat het bos toch gekapt mocht worden.

De bosbezetters kregen gelijk in Frankrijk en Duitsland, maar het is voor veel mensen natuurlijk een relatief ontoegankelijke actievorm. Je hebt er uithoudingsvermogen voor nodig en brengt jezelf in gevaar. Ook verschijnen deze acties zelden uitgebreid in het nieuws, waardoor ze vaak onbekend zijn bij het grote publiek.

De natuur beschermen? Luister dan eindelijk eens naar oorspronkelijke bewoners

Actievorm 5: vecht het uit in de rechtszaal

Voor wie geen vuile handen wil maken, is er nog altijd de rechtszaal. Stichting Urgenda haalde eind 2019 het wereldnieuws toen ze definitief een rechtszaak won, en zo de Nederlandse staat dwong de CO2-uitstoot eind 2020 met 25 procent te laten afnemen ten opzichte van 1990. Het was de eerste zaak ter wereld waarin de rechtbank erkende dat de staat een juridische plicht heeft om zijn burgers te beschermen tegen klimaatopwarming.

Een rechtszaak kan veel concrete veranderingen in gang zetten

In navolging van Urgenda proberen steeds meer organisaties grote vervuilers via de rechtbank tot verduurzamen te dwingen. Soms met succes: Milieudefensie won vorig jaar een klimaatzaak tegen Shell. De rechter oordeelde dat de wereldwijde uitstoot van het bedrijf in 2030 45 procent lager moet zijn dan in 2019.

Niet alleen organisaties maken de gang naar de rechtbank. In Portugal klagen zes jongeren sinds 2020 de Europese Unie en enkele omringende landen aan voor het in hun ogen nalatige klimaatbeleid. De jongeren financieren hun zaak dankzij een geslaagde crowdfunding. Als ze hun gelijk halen, zal dat indgrijpende gevolgen hebben voor het Europese klimaatbeleid. Recent heeft het Europese Hof voor de Rechten van de Mens de zaak doorverwezen naar de ‘Grand Chamber’, waar zeventien rechters in zitten die enkel de zwaarste zaken voorgelegd krijgen.

Een rechtszaak kan veel concrete veranderingen voor elkaar krijgen, zoals de klimaatzaak van Urgenda heeft bewezen. Maar het vereist wel een lange adem en veel (juridische) expertise. De meeste mensen die iets willen doen tegen de klimaatcrisis bevinden zich sneller op straat of in de natuur dan in de rechtszaal. Sabotage, bezettingen, rechtszaken en demonstraties: de gereedschapskist van klimaatactivisten is divers. Uiteindelijk voeren al deze vormen samen de druk op om snelle duurzame veranderingen door te voeren.

Dit artikel verscheen oorspronkelijk op OneWorld.nl op 28 oktober 2022.

Het 'klimaatkabinet' dwarsboomt zijn eigen beloftes

Grond in de grondwet: wat als we de natuur rechten gaven?

Ik wil dat OneWorld blijft bestaan

AbonneerDoneer

Verder lezen?

Rechtvaardige journalistiek verdient een rechtvaardige prijs.
Maak jij OneWorld mogelijk?

Word abonnee

  • Digitaal + magazine  —   8,00 / maand
  • Alleen digitaal  —   6,00 / maand
Heb je een waardebon? Klik hier om je code in te vullen

Factuurgegevens

Je bestelling

Product
Aantal
Totaal
Subtotaal in winkelwagen  0,00
Besteltotaal  0,00
  •  0,00 iDit is het bedrag dat automatisch van je rekening wordt afgeschreven.

Lees je bewust met OneWorld en draag bij aan een rechtvaardige wereld.

Dat kan al vanaf 6 euro per maand

Ontvang onze beste verhalen in je mailbox

Volg ons