Dit is een verhaal over drie sterke Marokkaanse vrouwen met een droom, die in een nachtmerrie veranderde.
Ten zuiden van Fes, in de bergen, ligt het kleine stadje Sefrou. Hier woont Faiza, een mooie jonge vrouw. “Ik wilde altijd al advocate worden. Ik studeerde heel hard om deze droom in vervulling te laten gaan. Op een gegeven moment ontmoette ik in Marokko een man, Khaled. Hij woonde al sinds zijn elfde in Nederland, en was op vakantie in Marokko. We werden verliefd”, vertelt ze. Khaled is een voorkomende, vriendelijke jongeman en ziet er goed uit. Hij belooft Faiza dat ze in Nederland haar rechtenstudie voort kan zetten en voor ze elkaar echt goed hebben leren kennen, trouwen ze. “Ik was eigenlijk nog niet echt klaar voor het huwelijk”, verzucht Faisa. “Op de foto’s van onze traditionele Marokkaanse bruiloft zien we er gelukkig uit, hand in hand. Maar ergens voelde ik me toen al ongemakkelijk met de situatie.”
[[{“fid”:”32477″,”view_mode”:”file_styles_artikel_volle_breedte”,”fields”:{“format”:”file_styles_artikel_volle_breedte”,”field_file_image_alt_text[und][0][value]”:”Bruiden Marokko immigratie Nederland”,”field_file_image_title_text[und][0][value]”:”Faiza (niet haar echte naam) werd door haar echtgenoot in Marokko gedumpt . Foto: Saskia de Ruiter”},”type”:”media”,”link_text”:null,”attributes”:{“class”:”styles file-styles artikel_volle_breedte media-element file-file-styles-artikel-volle-breedte”,”id”:”styles-6-0″}}]]
Faiza (niet haar echte naam) trouwde in Marokko, ging naar Nederland, maar werd door haar man als tweederangs burger en schoonmaker behandeld. Vervolgens dumpte hij haar in Marokko. Foto: Saskia de Ruiter
Een loze belofte
Faiza vertrekt met Khaled naar Nederland en al gauw blijkt de belofte om haar studie voort te zetten een loze belofte te zijn.”Ik werd aan het werk gezet. Het eerste Nederlandse woord dat ik leerde was ‘poetsen’. Ik moest de hele dag schoonmaken.” Van haar man mag ze de Nederlandse taal niet leren. Ook haar schoonouders, waar ze bij inwonen, behandelen haar als tweederangs burger. Ze mag niet alleen naar buiten en mag geen contact met haar ouders in Marokko hebben. Het huwelijk verloopt problematisch en bij de zwangerschap van hun tweede kind wordt Faiza onder valse voorwendselen teruggestuurd naar Marokko. “Ik besefte me dat ik was verlaten door mijn man, en niet meer terug naar Nederland kon gaan, omdat ik geen onafhankelijke verblijfsvergunning had. Ik was machteloos.”
Ondanks maatregelen van minister Asscher om onvrijwillige achterlating in landen als Marokko en Turkije steviger aan te pakken worden nog regelmatig vrouwen en kinderen achtergelaten in het land van herkomst. De vrouwen krijgen de ‘ afhankelijke verblijfsvergunning’ als ze vanuit het buitenland trouwen met een Nederlandse ingezetene. Het gevolg hiervan is dat de vrouw binnen het huwelijk een ongelijke rechtspositie heeft ten opzichte van de man.
Het verhaal van Faiza staat niet op zichzelf. Jaarlijks melden zo’n 35 Marokkaanse vrouwen zich bij de ambassade in Rabat of het Steunpunt Remigranten in Berkane, Noord-Marokko. Dit aantal ligt waarschijnlijk hoger omdat veel vrouwen de weg niet weten te vinden naar de hulpverlening. Ook vrouwen uit andere landen zoals Turkije, Somalië of Iran worden achtergelaten in het land van herkomst. In Nederland hebben zij nog een afhankelijke verblijfsstatus, wat hen kwetsbaar maakt voor verstoting op deze manier. Voor de man is het de makkelijkste manier om van hun vrouw af te komen, geen alimentatie, geen andere verplichtingen meer. De wet in het land van herkomst telt.
Het woord van de man weegt zwaarder dan het woord van de vrouw.
Een romantisch beeld
Dit ondervindt Fatima ook. Fatima is achttien jaar als de dertigjarige Mahmud haar ten huwelijk vraagt. Mahmud is een vriend van de familie, woont al jaren in Nederland en heeft zijn zaken goed op orde. Hoewel haar ouders zeggen dat ze hem eerst beter moet leren kennen, stemt zij in met een huwelijk. Ze kent hem niet goed, maar ze is verliefd. Ze heeft een romantisch beeld van trouwen, door televisie programma’s gekregen.
Fatima vertrekt met Mahmud naar Nederland. Daar ziet ze een andere kant van haar nieuwe man. “Mijn leven speelde zich achter gesloten deuren af. Ik werd mishandeld en bedreigd door mijn man en zijn familie”, aldus de jonge vrouw. Hun relatie bereikt een dieptepunt bij de geboorte van het tweede kind en dan komt het moment van achterlating in Marokko. “Mijn man ontvoerde mijn kinderen en vertrok. Hoewel ik volgens het Marokkaans familierecht recht heb op het volledige voogdijschap, trek ik als vrouw toch aan het korste eind.” Na een heel lang gevecht heeft Fatima haar kinderen terug. Ze wil met hen naar Nederland, heeft nu zelfs een verblijfsvergunning, maar haar ex-man eist dat de kinderen in Marokko moeten blijven. “Het woord van de man weegt hier nou eenmaal zwaarder.”
[[{“fid”:”32480″,”view_mode”:”file_styles_artikel_volle_breedte”,”fields”:{“format”:”file_styles_artikel_volle_breedte”,”field_file_image_alt_text[und][0][value]”:”Marokko bruiden Immigratie huwelijk “,”field_file_image_title_text[und][0][value]”:”Maryam (niet haar echte naam ) in Marokko. Foto: Saskia de Ruiter”},”type”:”media”,”link_text”:null,”attributes”:{“class”:”styles file-styles artikel_volle_breedte media-element file-file-styles-artikel-volle-breedte”,”id”:”styles-6-0″}}]]Maryam (niet haar echte naam) werd via Spanje illegaal de grens over gesmokkeld naar Nederland. Dan wil haar man van haar af. Foto: Saskia de Ruiter
Ben je of ken je iemand die gedwongen is achtergelaten? In deze brochure van Femmes for Freedom kan je meer informatie vinden over dit fenomeen, plus praktische tips en adressen voor hulp (zowel in Nederland als in Marokko).
Illegaal over de grens gesmokkeld
“Ik dacht dat hij een goede man voor mij zou zijn. Hij was leuk en lief toen we elkaar leerden kennen”, zegt Maryam, die in Marokko trouwde met Soufian. Maar drie dagen na haar huwelijk blijkt dat er andere plannen zijn voor de nieuwe bruid. Ze wordt illegaal over de grens gesmokkeld en via Spanje naar Nederland gebracht. Hier moet ze als huishoudelijke hulp werken bij de schoonfamilie. Zonder legale verblijfsstatus heeft ze geen rechten en kunnen haar man en schoonfamilie doen wat ze willen. “Toen ik zwanger werd, liet mijn schoonfamilie weten dat ik een abortus moest plegen. Immers, als mijn kind in Nederland geboren zou worden, krijgt het een legale verblijfsvergunning, en zou ik ook zichtbaar worden. Ik weigerde de abortus. Hoe kan ik mijn eigen kind doden?” Maar haar man Soufian wil van haar en het kind af en stuurt hen via de grens met Spanje weer terug naar Marokko.
Fotografe Saskia de Ruiter reisde naar Marokko om met deze drie vrouwen te praten. Hoewel de vrouwen toestemming hebben gegeven om hun verhaal en de foto’s te publiceren, willen zij niet met hun echte naam in de media komen.
