Actrice Romana Vrede is gepraat over diversiteit ‘fokking’ zat

Jodie: ‘Isn’t it great how they keep electing us homecoming king and queen every year.’ Mack, met de nodige ironie: ‘Yes it’s such a generous and enlightened gesture. It completely makes up for the towns utter lack of diversity in my mind.’ Jodie: ‘And we’re playing into it. This is so humiliating. Why play into this stupid charade anymore than we have to?’

Eerlijk: ik draai vaak met mijn ogen en klem mijn tanden op elkaar. Ik schud mijn hoofd in ongeloof om het tempo waarin onze maatschappij diversiteit accepteert. Om het tempo waarin de culturele sector diversiteit representeert. Ik ben klaar met al het ongemak en de fragiliteit van het onderwerp.

Nog eerlijker: series waarbij de hele cast wit is, boeien me werkelijk voor geen meter. Vraag me trouwens ook niet meer voor een rolletje, enkel en alleen omdat je cast dan tenminste niet compléét wit is. Mijn carrière is niet jouw excuus om quota te halen. Als ik dan toch bezig ben: series met zwarte hoofdfiguren vind ik leuker en beter. I love Luther because Luther is black!

Nu ik hier trouwens toch het woord heb, maak ik gelijk even van de gelegenheid gebruik om een kolossale irritatie aan te kaarten: wanneer we elkaar na mijn voorstelling zien, knijp niet in mijn wang, aai me niet over mijn bol en zeg niet dat je trots op me bent. Patronizing. Ik ben niet jouw politieke statement.

Ik wil niet zeggen dat er niets goed gaat. Heel wat witte mensen willen meer representatie. Dat is goed en vooral noodzakelijk. Maar als je meer diversiteit wil, make some fucking room, vooral in die toonaangevende beleidsfuncties. Be careful and care.

1. Vraag niet steeds aan een zwarte acteur of zij grapjes kan maken over zwart zijn of haar zwart zijn na kan doen. ‘Je moet wel om jezelf kunnen lachen.’

2. Vraag ook niet of hij/zij de scène met een Surinaams accent kan doen. En al zeker niet als het personage uit fokking Rusland komt en jullie een Tsjechov aan het repeteren zijn.

3. Zeg ook geen bekrompen shit als: ‘Je hebt een luie motoriek’. Toen ik een keer tijdens mijn stage zei dat Hamlet mijn droomrol was, lachte mijn collega hardop. ‘Hahaha’, zijn hoofd achter in zijn nek gooiend, ‘als jij Hamlet gaat spelen, dan bedoelt de regisseur daar écht iets mee!’

Een sterk staaltje dagelijkse code switching. Moet ik daar bovenop ook kwetsbaar zijn voor iemand die niet doorheeft wat die kwetsbaarheid precies inhoudt? Je kan niet kwetsbaar zijn als je ook op je hoede moet zijn. Op je hoede voor een racistische opmerking. Voor een aai over je bol. Voor een stereotyperende vergelijking. Voor een beledigende grap.

Net zoals Jodie Landon, vertegenwoordig ik echter meer dan mezelf. Ik ben een positieve ontwikkeling. Dat is helemaal geen eer, dat is een ongelooflijk afstandelijke en onpersoonlijke positie.

Ik ben moe. Soms kapot. Maar ik weet ook dat me als een van de weinige zwarte actrices geen keuze rest dan deze rol te spelen. Ik speel de rol van het symbool met verve. Ik zwaai met mijn scepter en houd mijn kroon recht voor al die jonge zwarte meisjes en vrouwen die een levend beeld nodig hebben waar ze zichzelf mee kunnen vergelijken of tegen kunnen afzetten. Een token of niet, at least I’m a damn good-looking one.

Deze column werd eerder gepubliceerd op Scènes.nu.