Dit artikel krijg je cadeau van OneWorld.
Word abonnee
“Ik wilde altijd al regisseur worden. Thuis speelde ik scènes na met poppen en speelgoed. Ik maakte vaak mijn eigen speelgoed, omdat we weinig geld hadden, en gebruikte daarvoor spullen uit mijn vaders atelier. Hij was deel van een nomadisch kunstenaarscollectief; hun ateliers verplaatsten steeds tussen flats in Amsterdam-Zuidoost die gesloopt zouden worden.
“
Ik gebruik film om mijn cultuur en identiteit te ontdekken
Creativiteit is er dus met de paplepel ingegoten, maar ik was wat minder sociaal. Pas op latere leeftijd kwam ik erachter dat ik een ‘hoog functionerende’ vorm van autisme heb: ik compenseer een gebrek aan emotionele intelligentie met mijn IQ. Als tiener was ik een computergeek, met behulp van YouTube leerde ik mezelf videografie en regie. Met film kan ik mijn eigen werelden creëren, schoonheid uitvergroten, en het is een leerschool. Ik gebruik film om mijn cultuur en identiteit te ontdekken.
Bnnyhunna – SINTHA – geregisseerd door Robbert Doelwijt Jr.
Robbert Doelwijt (28) is autodidact regisseur. Hij maakt minidocumentaires, commercials en videoclips. In 2021 won hij een Young Directors Lamp van de Dutch Creativity Awards voor zijn minidocumentaire over culturele instellingen in Amsterdam-Zuidoost. Onlangs ontving hij subsidie van het Stimuleringsfonds Talentontwikkeling om in 2022 een korte film te maken. Dat jaar heeft hij ook een residentie in Tokio.
Mijn ouders zijn Surinaams, dus ik groeide op tussen twee culturen, zoals veel jongeren in mijn generatie. Dat gevoel wil ik met film uitvergroten. De korte film die ik in 2022 ga maken, draait om twee zwarte broers die herinneringen ophalen. Het gesprek gaat over opgroeien als zwarte jongen en hun relatie tot elkaar. Je komt erachter dat ze eigenlijk naar elkaar opkijken.
Ooit wil ik een sciencefictionfilm maken over een wereld waarin iedereen vertaalcomputers nodig heeft, omdat we letterlijk andere waarheden hebben: de een ziet een vierkant kopje waar de ander een rond kopje ziet. Het verhaal gaat over een meisje dat tussen twee extremen zit: de westerse maatschappij en haar spirituele Surinaamse moeder.
Bloemetjes en corruptie
“
Het hoeft bij zwarte mensen niet altijd over trauma’s te gaan
Ik zie mezelf niet vaak terug op tv, en dan bedoel ik dat ik veel stereotypes zie op Nederlandse televisie. Laat ik het zo zeggen: ik ben een
geek, maar niet de typische nerd die je in films ziet. En ik ben allesbehalve een gangster, ik ben sensitief. Toen ik jong was voelde ik me daarom niet zo op mijn plek in de zwarte community, maar inmiddels is er gelukkig meer ruimte voor sensitiviteit. Sinds Black Lives Matter is de zichtbaarheid van zwarte mensen groter, maar een valkuil is wel dat onze verhalen erg gestuurd worden. Alsof het altijd over onze trauma’s en onze afkomst móet gaan.
Zelf wil ik thema’s als mentale gezondheid verkennen, zodat we daar opener over worden. Ik ga bijvoorbeeld een documentaire maken over een vrouw die uit een burn-out komt en dat probeert te verwerken met spiritualiteit.
Ik heb ook een filmplan voor een speelfilm uitgewerkt. Die heet Mofokoranti, ‘de mondkrant’ in het Surinaams. Het verhaal is geïnspireerd door mijn vader: een beeldend kunstenaar in Suriname in de jaren 80. Hij maakt mooie schilderingen, veel natuur en bloemen, maar na de Decembermoorden wordt hij zich bewust van alle corruptie. De vraag is: kun je dan nog verder gaan met bloemetjes tekenen? Ik struggle soms met de vraag of ik als zwarte man iets kan maken dat niet politiek is. Ik geloof van niet. Wat ik ook maak, er wordt altijd een politieke lading aan gegeven, door mezelf of door anderen.
Tijdens de residency in Tokio wil ik me verdiepen in de jazzscene in Japan. Jazz heeft een heel rijke geschiedenis daar, dat vind ik zo interessant. Hoe komt iets vanuit de zwarte cultuur in Japan terecht en hoe vindt dat z’n plek? Soms voel ik me ook zo in Nederland: ik hoor hier thuis, maar tegelijkertijd ook weer niet.”
