‘Als ik wist dat Moria zo was, was ik hier nooit heen gekomen’

De eerste week had ik niets anders dan een deken – je krijgt hier alleen een tent als je volwassen bent. Ik zag veel jongeren met een deken op straat slapen, of in de jungle. Zo noemen ze hier de tentenkampen buiten het echte kamp Moria. Er staan allemaal zelfgebouwde huisjes van hout, zeil of plastic platen. Er zijn veel beesten en insecten, en dieven ook. Die eerste dagen waren heel slecht want ik kon niets vinden om te doen. Geen Engelse les, werk, vrienden, of een telefoon om spelletjes te doen. Ik sliep en ik liep rond.

Koud is het hier ook. De douche is koud, en je staat soms twee uur in de rij. Ook voor de wc, ook zieke mensen, dat is heel erg om te zien. Is heel Europa zo, of alleen Moria? Als ik wist dat Moria zo was, dan was ik hier nooit heen gekomen

We krijgen hier ’s avonds een tomaat, een ei en twee sneetjes brood te eten. En elke dag twee flessen drinkwater, omdat je het kraanwater niet kunt drinken. Maar omdat daar vaak helemaal geen water uitkomt, kan ik me alleen wassen met het flessenwater. Vaak heb ik dorst.

Op veel dagen voel ik me boos en verdrietig, want ik ben hier nu al zo lang. Voor een dag, een week, of zelfs een maand is het oké, maar niet voor zo lang. Maar ik zal ergens anders heen gaan, ik weet het zeker. Ik word een goede voetballer, hopelijk zo goed dat ik bij Ajax kan. Ik ga studeren, een goed mens zijn. Ik krijg een baan, maakt niet uit wat, en dan help ik mijn familie.

Vandaag heb ik weer gevoetbald. Ik voetbal elke dag, zo vaak als ik kan. Ik draag nu een PSV-shirt, maar ik blijf voor Real Madrid! Zeker in de namiddag blijf ik niet in de tent, want dan is het heel warm. En ik zie vaak ratten, slangen en schorpioenen. Die kruipen heel makkelijk je tent in.

Als ik niets doe, voel ik me onveilig en bang. Er zijn nu gelukkig minder gevechten, volgens mij zijn er mensen opgepakt. Er is nu ook meer politie hier. Maar al die gevechten en alle stress hier hebben me toch een beetje veranderd. Ik voel me ongeduldig en soms ook een beetje boos. Ik blijf tegen mezelf zeggen dat het op een dag ophoudt.

We hoorden ineens mensen juichen in de tent naast ons. Een van de buurjongens had een positieve uitslag van z’n interview! Ze gingen echt uit hun dak, iedereen juichen en springen. Het raakte me. Dat ga ik echt altijd onthouden, hoe blij mensen zijn als het eindelijk zo ver is! We moesten een tijdje terug interviews geven voor het relocatieprogramma, jammer genoeg zit Duitsland al vol. Daar heb ik wat familie. Als Duitsland niet lukt, dan maar ergens anders heen.

Yusef en Ali heb ik vannacht niet gezien. Ik moet denken aan de gesprekken die ik met hen had. Mensen zeggen wel vaak ‘Moria bad, Moria problem’, maar het was aangrijpend om het zo concreet te horen. Mijn leven was zó anders toen ik hun leeftijd had… Waar zijn ze nu?

Ik heb begrepen dat Yusef en Ali met andere minderjarigen naar het vasteland zijn gebracht. Niets meer gehoord.

Dit artikel verscheen eerder in OneWorld magazine.

*Deze dagboekfragmenten zijn geschreven op basis van uitvoerige interviews met Ali en Yusef. Alles wat aan bod komt, hebben zij verteld. Hun namen zijn gefingeerd voor hun veiligheid. Hun echte namen zijn bij de redactie bekend.