Donateurs, kennissen of vrienden rondleiden bij je ontwikkelingsproject. Is dat een goed idee? Levert het extra donaties op, extra donateurs of enkel discussie en organisatorische rompslomp?
MyWorld legde deze vraag voor aan het oPIniepanel van myworld.nl. Meer dan 40 mensen reageerden. Ook twee ervaringsdeskundigen vroegen we naar hun mening. Mart Hovens, voormalig ICCO-medewerker, richtte vorig jaar de non-profit reisorganisatie Fairweggistan op. Hij neemt groepen reizigers mee naar landen als Uganda, Ethiopië en Liberia waarbij cultuur, natuur en ontwikkeling centraal staan. Lieve Jacques woont en werkt al twintig jaar in Guinee-Buissau als vertaalster. Sinds 2008 is ze ook reisleider voor duurzaam toerisme. Op aanvraag organiseert Lieve excursies en meerdaagse trips door het land waarbij ook ontwikkelingsprojecten op het programma staan.
Donateurs meenemen naar je project: een goed idee?
Mart: “De machteloosheid die reizigers voelen bij het zien van armoede, vertaalt zich tijdens of na de reis vaak in de wens iets te doen. Dat kan zijn geld geven, maar ook zelf actie ondernemen. Ik zie eigenlijk zonder uitzondering meer engagement ontstaan bij mensen.”
Lieve: “Guinee-Bissau is nog steeds een zeer gesloten land. Tijdens de reizen zie ik grote nieuwsgierigheid naar elkaar en echte uitwisseling. Er is wel een belangrijke ‘mits’: een bezoek moet als activiteit rendabel zijn. De inzet van projectbegeleiders moet door de bezoekers worden vergoed, anders gaat het ten koste van het project.”
Heb je wel eens een slechte ervaring gehad?
Lieve: “Een reiziger vond dat hij overal met de rode loper onthaald moest worden. Hij gedroeg zich arrogant, vond het niet nodig om afspraken te maken en vond het belachelijk wanneer een project geen tijd voor hem had. Van echte communicatie en respect was geen sprake.”
Mart: “Toen ik nog voor ICCO werkte, kwam er een vriend op bezoek in Niger. Hij vond de armoede zo overweldigend dat hij na een paar dagen mijn huis niet meer uit durfde. Tot overmaat van ramp mistte hij ook nog eens het vliegtuig dat maar eens per week vertrok.”
En een mooie ervaring?
Lieve: “Een gast die nooit eerder in Afrika was geweest, raakte na twee weken volledig verslingerd aan dit land. Al haar vakanties brengt ze nu hier door. Ze heeft inmiddels niet alleen haar partner en dochter geïnteresseerd, maar ook collega’s en haar werkgever.”
Mart: “Ik merk dat reizigers erg enthousiast rondvertellen over hun reis, wat dan weer mensen aansteekt om ook te gaan en zich te verdiepen in een land. Dat is toch prachtig?”
Wie kun je beter niet meenemen?
Mart: “Iedereen is welkom. Familie en vrienden meenemen is extra leuk, maar ook lastiger. Je wilt ze trots jouw Afrika laten zien. Maar dat kan teleurstelling en stress opleveren als het niet loopt zoals je gepland had. Wanneer vrienden verwachten dat de koelkast altijd gevuld is met bier, wanneer het reizen ongerieflijk is voor je schoonmoeder op leeftijd, of wanneer mensen niet zo onder de indruk zijn als jijzelf.”
Lieve: “Afgelopen jaar was ik op pad met een groep Amerikanen. Ze bleken maar in één ding geïnteresseerd: bevestigd zien dat hun belastinggeld slecht besteed werd via de Verenigde Naties.”
Moet je alles vertellen?
Lieve: “Ik ben een absoluut voorstander van eerlijkheid. Maar het is belangrijk daarbij de reden van eventuele mislukkingen te nuanceren. Die worden niet altijd door de ontvangende partij veroorzaakt, dat vooroordeel is wijdverbreid in Europa.”
Mart: “Ik ga niets ophemelen. Een kritische houding levert juist goede, open discussies op. Als reisleider moet je wel opletten dat de sfeer goed blijft. Wanneer iemand te fel wordt, kan er een ruzieachtige stemming ontstaan.”
