Geïnspireerd door Koran-teksten toverden twee Libanese broers hun olijvenakker om in een Syrisch vluchtelingenkamp, ontdekt blogger Marit de Looijer.
Ali en Omar, twee Libanese broers, zijn beide Sunni Moslim. Ali is duidelijk de oudere broer met zijn nette kledingstijl en beheerste houding, terwijl Omar als jonge hond honderduit praat en de ene grap na de andere maakt. De dertigers wonen samen met hun ouders en zussen in een bescheiden huis in Ketermaya, een bergdorpje niet ver van de kust. Terwijl hun moeder de tafel vult met zelf geplukte olijven, mierzoete thee en manou’she za’atar, een Libanese broodspecialiteit, doen de twee hun verhaal.
Toen de vluchtelingenstroom vanuit Syrië op gang kwam, kwam de leider van hun moskee langs. Hij had hulp nodig om al de gevluchte families van onderdak te voorzien. De broers aarzelden geen moment en spraken direct hun contacten aan. Algauw waren alle huizenopties in het dorp bezet. Reden voor de broers om de overgebleven Syriërs een plekje te bieden op hun eigen grond. Inmiddels wonen er 53 Syrische families op hun olijfbomenakker.
Net als wij
Waarom Ali en Omar de gevluchte Syriërs helpen? “Het zijn mensen net als wij”, legt Ali uit. “Wij hebben ook niet veel te besteden en moeten hard werken, maar we doen wat we kunnen. De Syriërs weten dat. En als ik ooit moet vluchten dan verwacht ik dat mensen hetzelfde doen voor mij. Het is uiteindelijk je plicht als medemens.”
De Syriërs zijn mensen net als wij. Wij hebben ook niet veel te besteden.
“Maar de mensen kunnen niet bij ons binnen wonen”, vult zijn broer aan. “Het huis is klein en dan wordt het onmogelijk om vrouwen en mannen gescheiden te houden.” Daarom zijn Ali en Omar tenten gaan bouwen. Eerst eentje, toen twee. Al snel kwamen meer mensen om hulp vragen en inmiddels is het kamp uitgegroeid tot wat het nu is: een kamp met 53 families met douches en toiletten. De broers en hun familie voorzien de kampbewoners van drinkwater en brengen zo nu en dan eten.
Koran-inspiratie
In het begin van de crisis was er ook veel steun vanuit de rest van het dorp. Maar dat is met de tijd minder geworden. “De Syriërs zijn hier nu al drie jaar. Sommige dorpelingen zijn nu gewend aan de Syrische crisis en zien het als een minder groot drama dan voorheen”, zegt Ali. “Bovendien hebben veel Libanezen zelf geen werk en wonen ze in slechte huizen”.
Daarom proberen de twee broers ook hun Libanese dorpsgenoten te helpen. “Ik werk als elektricien”, vertelt Omar. “Als ik bij een Libanese familie thuis ben en ik zie dat ze het moeilijk hebben, ga ik – zonder het hen te vertellen – naar een speciale gemeenschapsstichting die geld inzamelt tijdens religieuze feesten. Zij kunnen de familie dan financieel ondersteunen.”
Allah heeft deze mensen op ons pad gebracht
Maar de hoge nood van de Libanezen zelf is voor de broers geen reden om de Syriërs links te laten liggen. Hun geloof is daarbij de belangrijkste motivatie: de Koran zegt dat je iemand die om asiel vraagt onderdak moet bieden. “Allah heeft deze mensen op ons pad gebracht”, legt Omar om. “Nu is het aan ons om goed voor hen te zijn.”
Akker of asiel?
Op hun beurt helpen de Syriërs de broers en hun familie. Zo zijn sommigen loodgieter of timmerman van beroep. En tillen en sjouwen kunnen ze allemaal. Toch houdt Ali de situatie in het kamp streng in de gaten. “Er mogen geen buitenstaanders het kamp in zonder mijn toestemming”, vertelt hij. “Dat kan gevaarlijk zijn voor de Syriërs, maar ook voor onszelf. We hebben tegenstanders die het liefst zien dat ons imago beschadigd wordt.”
Omar is vooral bang dat er wapens het kamp in worden gebracht en dat mensen denken dat ze de vluchtelingen opleiden tot terroristen. “Of misschien brengt iemand een doos chocolaatjes het kamp binnen waar explosieven in zitten. Dan denken mensen straks dat we de Syriërs eigenlijk willen vermoorden.” Gelukkig kan hij zijn zorgen delen: zeven Syrische mannen zijn in het kamp verantwoordelijk en bellen hem direct zodra er iets aan de hand is.
Doordat de Syriërs nu op de olijfbomenakkers wonen, is een deel van de familie’s inkomstenbron weggevallen. Ondanks dat dit hun leven niet makkelijker maakt, is de familie ervan overtuigd dat dit ze het juiste pad bewandelen dat Allah voor hen gekozen heeft. Omar: “Als je iemand om hulp vraagt, wat doe je dan? Omarm je dan je olijfboom, of de persoon die voor je staat?”
