We zijn in het oosten van Uganda. Met een Nederlands televisieteam gaan we de besnijdenis vastleggen van Aaron, een neefje van Peter. Omdat Peter de beroerdste niet is, helpt hij ons een handje. “De mensen hier spreken immers weinig Engels”, legt hij uit. “Bovendien zullen ze jullie de hele tijd om geld vragen. Ik zorg ervoor dat ze jullie met rust laten.”
Besnijden in Bugisu-land is niet niks. Jonge jongens worden drie dagen lang door hun dorp getroond, waarna ze en plein publiek het mes moeten trotseren. Het hele dorp komt kijken, en wie zwakte toont zal voor altijd de schande van de gemeenschap zijn. Een onbesneden man is een niets, een nul, een nobody, legt Peter uit.
Peter regelt ‘beveiliging’ voor ons, want we zouden tussen de honderden enthousiaste aanwezigen wel eens in de verdrukking kunnen komen te staan. Zijn matties komen: een klein kereltje, een iets grotere en een man zonder arm. Al snel komen de eerste verzoeken binnen. Een vrouw komt een kind met een waterhoofd brengen. Of we kunnen helpen. Anderen brengen foto’s van scholieren en brieven, waarin ze vragen om schoolgeld. Peter’s belofte om ons uit de wind te houden blijkt vrij weinig waard.
“Kun je niet even een stichting regelen voor gehandicapten die onze éénarmige security man helpt”, vraagt Peter me, waarna ik nog maar eens uitleg dat we hier puur voor werk zijn. Wij willen de besnijdenis, waar de Bagisu beretrots op zijn, laten zien aan televisiekijkers in Nederland, maar we zijn er niet om het gehele dorp uit hun uitzichtloze armoede te trekken.
Dokter Peter staat erop dat we zijn huis zien, en na een lange dag filmen strijken we neer in zijn woninkje van twee bij twee waar hij met vrouw en baby woont. Zijn praktijk blijkt niet veel groter, en eenmaal binnen legt hij uit dat hij het laagste diploma voor verpleger bezit dat je krijgen kan, en dat de ‘dokter’ slechts af en toe een aspirientje verkoopt. Tot onze spijt kunnen we hem niet helpen aan een echter doktersopleiding.
D-day volgt, een heftig ritueel waarbij Peter deskundig uitlegt wat we zien. Ondanks zijn medische achtergrond en het feit dat elke serieuze dokter aan wie we het gevraagd hebben, ziet hij geen enkel bezwaar tegen het publiekelijk afsnijden van voorhuiden in een stoffige omgeving.
Het afscheid komt, Peter krijgt – behalve de eer dat hij ons heeft rond geleid – wat shillingen voor bewezen diensten. We beloven hem een dvdmet daarop de reportage. “Fijn”, zegt Peter. “En vergeet niet om me er direct een laptop bij te geven!”
