Als ik de Nuclear Security Summit waar ik de afgelopen dagen bij was in één woord moet vangen is dat: wachten. Heel. Veel. Wachten. Wachten om een nieuwe foto te laten maken (omdat de foto die je had ingeleverd niet goed in de database stond en de facial recognition camera bij binnenkomst dus niet wist wie je was). Wachten om je in te kunnen schrijven voor een persconferentie. Wachten tot de spreker van de persconferentie eindelijk op komt dagen. En wachten tot de secret service het gemeentemuseum volledig heeft uitgekamd en het veilig is bevonden voor president Barack Obama.
Circus
Maar het is natuurlijk ook wel een mooi circus, waar je in terecht komt bij zo’n top. Anders dan bij veel andere internationale toppen gebruikelijk is, was het perscentrum volledig afgescheiden van het World Forum, waar de wereldleiders en hun delegaties rondliepen. Het was dus niet zo dat je toevallig even Hollande, Merkel of Jinping tegen het lijf liep. Er stonden wel allerlei persconferenties en bilaterale overleggen waar pers bij welkom was op het programma, maar daarvoor moest je je van tevoren aanmelden bij een paar zeer stressbestendige dames en heren van Buitenlandse Zaken. Daarna verzamelde je je een half uur van tevoren in de press gathering area, waar je een extra sticker opgeplakt kreeg waarmee je je onder begeleiding van een van die BuZa-medewerkers naar een klein zaaltje in het World Forum gebracht werd. Na afloop moest je ook weer onder begeleiding het World Forum uit.
Flesje NSS-water bij de NSS-watertap
Kudde schapen
Dat maakt het niet heel spontaan of spannend allemaal. Je voelt je toch een beetje een kudde schapen die op commando ‘beeeh’ roept en daar braaf een stukje over tikt. Hoewel er ook wel kansen waren om vragen te stellen. Zeker de minder populaire persco’s waren interessant. Zo was ik bij de persconferentie waar de hoogste onderhandelaar van Brazilië hun gift basket presenteerde (een gift basket is een gezamenlijke verklaring van een groep landen op initiatief van één land). In totaal vijftien landen vragen daarin aandacht voor het belang van ontwapening van kernmachten (zoals de VS, Rusland, India, Pakistan, Zuid-Afrika en Israël). De onderhandelaar stond open voor alle soorten vragen van de maar liefst drie journalisten (waaronder ondergetekende) die aanwezig waren, hoewel hij niet overal antwoord op mocht geven.
Gevulde koeken
Maar uiteindelijk is het leukste aan zo’n top toch de kleine dingen die je ontdekt en hoort in de wandelgangen. Bijvoorbeeld dat een crew van het Radio 1-journaal een satelliet van de wagen heeft gereden bij een viaduct. En dat de Nederlandse hoofdonderhandelaar Piet de Klerk woest is geworden op de organisatie omdat zijn persconferentie vertraging had, waardoor hij te laat aan zou komen bij het diner van koning Willem-Alexander. Of dat de gevulde koeken bij de ene bar twee euro kostten, en bij de andere gratis waren.
Maar dat wachten… daar kan ik wel zonder. Op de volgende top trek ik platte schoenen aan. Als ik dan weer twee uur in de kou sta te wachten op Obama, krijg ik in ieder geval geen pijn in m’n voeten.
