Beeld: Myriam Keijzer

De weg van Anwar

Anwar (26) komt uit Noord-Sudan. Hij ontvluchtte discriminatie en staatsdruk. In Nederland moet hij wennen aan hoe de klok het leven bepaalt.

Dit artikel krijg je cadeau van OneWorld. Word abonnee

Landjepik

Beeld: Myriam Keijzer
Mijn leven in Sudan was fijn. Ik woonde in een buitenwijk. We speelden veel buiten en in die wijk was iedereen samen. Het was er veilig en ik kende iedereen. Ik kon overal binnenstappen, in elk huis kon ik slapen of eten als ik dat wilde. In mijn oude wijk waren geen elektriciteit en stromend water. Er kwam elke dag een ezel langs met een kar vol water.

Op een dag kwamen mensen van de regering langs in onze wijk en zeiden dat zij die plek wilden hebben. Het was een goede locatie, dichtbij het centrum. Ze konden daar doen wat ze wilden. Ze stuurden ons naar een gebied ver buiten het centrum, waar we een stuk grond kregen om een nieuw huis op te bouwen. Op die manier werd de wijk uit elkaar getrokken en daarmee ook die fijne gemeenschap.

Pistolen

Ik kon niet in Sudan blijven door de discriminatie tussen de islamitisch Noord-Sudanezen en de christelijke Zuid-Sudanezen. Het verdeelde alles en voelde niet meer goed. Ik was 20 en klaar met de middelbare school, en zou heel veel moeten betalen om verder te leren. Daar was geen geld voor. Ik wilde weg. Nu in Nederland studeer ik Autotechniek. Mijn droom is een garage op te zetten.
Beeld: Myriam Keijzer
Ik verdiende wat geld door te werken en vertrok naar Libië. Ik had gehoord dat het een mooi land was. Het kostte me zeven dagen om er te komen. Met een vrachtwagen gingen we door de Sahara. Het was zo warm en droog. In Libië aangekomen bleek het land niet zo fijn als ik dacht. Het was zelfs erger dan Sudan. Ik voelde me daar niet veilig. Er liepen daar overal mensen met pistolen op straat. Iemand doodmaken was daar heel normaal.

Opblaasboot

Ik wilde naar Europa met de boot. Het was gevaarlijk om te gaan, maar liever dood in de zee, dan dood in Libië. Bij de boot zei een man tegen ons dat we moesten wachten. Ze wilden eerst honderd mensen hebben die meegingen voordat ze vertrokken. Ik verwachtte een groot schip, maar het was gewoon een opblaasboot. “Deze
boot?!”, vroeg ik. Ja, het was echt deze boot.

We hebben 24 uur gevaren met die boot. Bij de grens op het water met Italië kwamen mensen ons helpen. Daarna hebben we nog twee dagen bij hun op de boot gezeten. Ze zetten ons aan land bij Sicilië. Eindelijk was ik in Europa. Ik was niet bang onderweg, nee. Ik weet niet waarom niet. Laatst was ik voor het eerst in een achtbaan en toen was ik wel bang.

Beeld: Myriam Keijzer

Operatie

Onderweg van Rome naar Frankrijk had ik veel buikpijn. Ik zat bij het politiekantoor in Cannes en vroeg om een dokter. Vijf minuten later kwam een ambulance mij halen. Het was een maagontsteking en ze moesten snel opereren. De dokter die mij opereerde, kon Arabisch. Dat was zo fijn. Hij heeft me nog uitgelegd hoe ik bij het station moest komen en ik hoefde niets te betalen.

Ik ben nu drie jaar hier en er is weinig discriminatie. Nederland is een mooie plek. Ik houd alleen niet van tijd. Daarom hangt de klok in mijn kamer ondersteboven. Ik ben niet gewend dat alles op tijd moet. Ik mis mijn hele familie. Ik heb niemand verteld dat ik vertrok. Ik heb alleen een bericht achtergelaten, zodat ze zich geen zorgen zouden maken.

De weg van Guillermo

Ik wil dat OneWorld blijft bestaan

AbonneerDoneer

Verder lezen?

Rechtvaardige journalistiek verdient een rechtvaardige prijs.
Maak jij OneWorld mogelijk?

Word abonnee

  • Digitaal + magazine  —   8,00 / maand
  • Alleen digitaal  —   6,00 / maand
Heb je een waardebon? Klik hier om je code in te vullen

Factuurgegevens

Je bestelling

Product
Aantal
Totaal
Subtotaal in winkelwagen  0,00
Besteltotaal  0,00
  •  0,00 iDit is het bedrag dat automatisch van je rekening wordt afgeschreven.

Lees je bewust met OneWorld en draag bij aan een rechtvaardige wereld.

Dat kan al vanaf 6 euro per maand

Ontvang onze beste verhalen in je mailbox

Volg ons