Dit artikel krijg je cadeau van OneWorld.
Word abonnee
Normaal
Ik dacht dat mijn leven in Sudan heel normaal was. Dat elk land ter wereld in een oorlog zat zoals die van ons. Pas in Nederland ben ik gaan begrijpen wat leven is zonder oorlog. Tot mijn twaalfde was ik een oorlogskind. Mijn droombaan was soldaat worden. Ik zag om me heen overal mensen met kalasjnikovs. Ik dacht dat het helden waren. Zonder geweer tel je niet mee in Sudan.
Hoeksteen
Mijn bandnaam Forgotten Stones komt uit de Bijbel. De term refereert aan de mensen die niet gezien worden en de talenten die niet erkend worden. Een man die zijn huis opnieuw wil opbouwen, breekt het steen voor steen af. Alle kapotte stenen gooit hij weg. Maar zodra hij het opnieuw wil opbouwen, komt hij erachter dat hij de kapotte stenen nodig heeft om alle gaten in zijn muren te vullen.
Get up, stand up
Ik produceer en schrijf reggae. Ik wil de historie van mijn geboorteland vertellen met mijn band Forgotten Stones. Zuid-Sudan is een prachtig land, maar het wordt verpest door confl icten. Ik kan dat imago veranderen. In mijn buurt organiseer ik Exodus Evenings. Avonden waarop een land centraal staat. Vluchtelingen uit dat land koken en maken muziek voor de buurtbewoners. Ik wil de Afrikaanse stem laten horen.
Boodschap
We leerden op school alleen de geschiedenis van Noord-Sudan. Die van Zuid-Sudan is verloren gegaan. Ik schreef er een lied over voor de bruiloft van mijn zus: hoe ik hoopte dat haar kinderen een eigen geschiedenis krijgen en die kunnen vertellen. Het raakte iedereen. Later werd mijn lied op tv uitgezonden. In 2011 heb ik een lied over de verkiezingen geschreven. Het heette Kabara (boodschap).
Vechten
Toen ik 19 was, besloot de regering dat iedereen die zijn middelbare school had afgerond, anderhalf jaar moest vechten tegen Zuid-Sudan. Je mocht niet studeren voordat je dat deed. Je kreeg drie weken training om te leren schieten en daarna werd je aan het front geplaatst. Ik zie de posters nog voor me van de jongens die daar stierven. Ik heb niet meegedaan. Ik leef nog.
Wapens
Mijn reis heeft me veranderd als mens. In Sudan heeft iedereen een pistool bij zich. Ook al gaan ze naar de disco. Dat is altijd zo geweest. Bij mijn ouders thuis alleen al hadden we tien wapens. We weten niet anders. In Sudan kun je makkelijker een wapen kopen dan een hamburger. Nu kan ik praten, zingen en tekst gebruiken voor mijn problemen.
De Nijl
Onze stad werd continu gebombardeerd door rebellen. Overdag vluchtten we naar de oevers van de Nijl. In de modder was je veilig, bommen explodeerden daar niet, maar bleven steken. ’s Nachts konden we
naar huis.
naar huis.
Ikke, ikke, ikke
Afrika heeft een wij-cultuur, Nederland een ik-cultuur. Daar heb ik veel problemen mee gehad. Vooral in mijn relaties met Nederlandse vrouwen. Ik ben gewend om als een ‘wij’ te denken. Maar vrouwen hebben het gevoel dat ik dan voor hen denk en dat willen ze niet. Het was goed bedoeld, maar het leverde wel problemen op.
Verder lezen?
Rechtvaardige journalistiek verdient een rechtvaardige prijs.
Maak jij OneWorld mogelijk?
Word abonnee
- Digitaal + magazine — € 8,00 / maand
- Alleen digitaal — € 6,00 / maand
Terugkerende klant? Klik hier om in te loggen
Heb je een waardebon? Klik hier om je code in te vullen
