India heeft schoon genoeg van de Pakistaanse terreuraanslagen op zijn bodem en dreigt met oorlog. Het land kan beter oorlog voeren tegen de armoede, vindt onze verslaggever ter plaatse Wilma van der Maten.
Premier Modi van India beweert dat het de laatste druppel was. De aanslag op een militaire post twee weken geleden in het betwiste Kashmir, waar beide landen sinds de onafhankelijkheid in 1948 om vechten. Pakistan zegt van niets te weten. New Delhi dreigt met oorlog. Sindsdien vliegen straaljagers af en aan over mijn huis in Pakistan met zoveel lawaai dat het glas in de ramen en de kasten rinkelt. Het volk juicht. Pakistan laat zijn spierballen zien.
Aan de overkant van de grens wordt nog luider op de oorlogstrommel geslagen. Pakistaanse acteurs en zangers moeten het land uit. De extremistische hindoebeweging de Shiv Sena in Mumbai gaf iedere Pakistaan op de filmset 48 uur de tijd India te verlaten.
Geen land is arm door klimaatverandering of minder vruchtbare grond. Egoïstische machthebbers zijn verantwoordelijk voor de staat waarin de natie zich bevindt
Als antwoord eist een radicale moslimbeweging in Lahore voor de rechter dat er geen Indiase film meer in Pakistan mag worden getoond. De mierzoete Bollywoodfilms zijn brood en spelen voor de gewone bevolking. Wat heeft die nou met deze zwaar overdreven politieke ruzie te maken? Bovendien zijn het de schrijvers, zangers, cricketspelers en acteurs die beide landen bijeen houden. India en Pakistan delen dezelfde cultuur.
Op straat vraagt een vervuilde vrouw of ik een broodje voor haar en haar vermagerde kinderen heb. Over ons vliegt opnieuw een oorlogsvliegtuig.
"Geen land is arm door klimaatverandering of minder vruchtbare grond. Egoïstische machthebbers zijn verantwoordelijk voor de staat waarin de natie zich bevindt", schrijft Harvard-professor James A. Robinson in zijn recente boek.
Miljoenen mensen onder de armoedegrens
260 miljoen mensen in India leven onder de armoedegrens van 1,90 dollar per dag, dat is bijna een kwart van de bevolking. In Pakistan staat het aantal armen op 14,1 miljoen mensen.
In plaats van een oorlog tegen de armoede aan te gaan, vechten beide landen al meer dan 65 jaar een zinloze strijd om de deelstaat Kashmir in het noorden van India. Meer dan de helft van de begroting gaat zowel in Delhi als in Islamabad op aan defensie. Een derde van het leger staat opgesteld bij beide grenzen. Ondertussen neemt volgens de Wereldbank de armoede toe. Hoeveel mensen zou je met het geld dat nu aan wapens wordt uitgegeven uit hun benarde positie kunnen halen?
Hoeveel mensen zou je met het geld dat nu aan wapens wordt uitgegeven uit hun benarde positie kunnen halen?
In het subcontinent sterft het hoogste aantal moeders in het kraambed, haalt nog geen kwart van de kleuters de eerste vijf levensjaren, woekert tbc, malaria, hepatitis C en in Pakistan polio verder door. Er zijn nauwelijks klinieken op het platteland. Slechts 52 % kan lezen en schrijven. Meer dan 65 jaar na de onafhankelijkheid blijven beide landen in die diepe armoedespiraal hangen en sterven mensen op straat door gebrek aan voeding of medische opvang.
Maar geen premier Modi van India of zijn ambtsgenoot Sharif die zich het lot van de minderbedeelden aantrekt. De mannen zijn uit op oorlog. "We gaan Pakistan helemaal kapot maken", roept Modi.
Zijn ze nu echt boos vanwege die aanslag op de militaire post? Beide premiers doen het niet goed in de peilingen. De economische vooruitgang blijft zwak. Oorlog leidt af.
Totale wateroorlog
Maar Modi gaat wel erg ver. Hij wil het internationale waterverdrag dat beide landen ooit ondertekenden eenzijdig opzeggen. De vijf rivieren die aan weerskanten van Punjab stromen wil hij blokkeren, zodat er geen druppel nog naar Pakistan vloeit. Boeren die compleet afhankelijk van irrigatie zijn, kunnen hun oogsten vergeten. Is dat wat Modi wil? Een totale wateroorlog, zodat de arme boerenbevolking nog meer lijdt?
En bijna geen journalist die tot bezinning komt. Op de voorpagina’s staan de meest smeuïge verhalen van politieke groeperingen, partijen en organiaties die klaar zijn voor de oorlog. "We zijn patriotten. We staan achter Pakistan!" Als de inmiddels vierde oorlog uitbreekt kunnen beide landen iedere economische vooruitgang voor jaren vergeten.
Ondertussen lopen de emoties te hoog op. Premier Nawaz Sharif, vorige week op bezoek bij de Verenigde Naties, gaf zijn veiligheidsmensen zelfs de opdracht een Indiase journalist ‘te verwijderen’.
Wie niet luisteren wil, moet maar voelen
India heeft genoeg van de voortdurende terreuraanslagen van Pakistan op zijn grondgebied. Islamabad blijft hardnekkig ontkennen. Eerder in januari was er een aanval op een militaire basis niet ver van de Pakistaanse grens. Islamabad weigert de terroristen te vervolgen die verantwoordelijk zijn voor de aanslag op een westers hotel in Mubai waar 164 mensen bij omkwamen. Voor Modi, een extremistische Hindoe, is de maat vol. Hij heeft de wereld opgeroepen het terroristische buurland compleet te isoleren. Wie niet luisteren wil, moet maar voelen.
We hadden zoveel ellende kunnen voorkomen als we vredesmissies op tijd stuurden en de oorlogszuchtige leiders tot bedaren brachten
Terwijl er weer een straaljager nu angstig laag over mijn huis in Islamabad vliegt, vraag ik me af waarom de VN niet in spoedvergadering bijeenkomt. Sinds afgelopen weekeinde is er een diplomatie missie vanuit Amerika op gang gekomen, hoor ik op de radio. Het klinkt me te vaag. Waarom is er geen wereldeider die beide kemphanen gelast naar New York te komen? Zijn er al niet genoeg oorlogen in de wereld die we compleet uit de hand lieten lopen? Miljoenen mensen zijn op drift. We hadden zoveel ellende kunnen voorkomen als we vredesmissies op tijd stuurden en de oorlogszuchtige leiders tot bedaren brachten.
Geen oplossing voor Kashmir
Iedereen weet dat er geen oplossing voor Kashmir komt. India weigert het referendum dat in 1948 werd toegezegd uit te voeren. Delhi vreest dat de meerderheid van de moslims in deze deelstaat voor Pakistan kiest. En Pakistan neemt geen genoegen met het grondgebied dat ze tijdens de eerste oorlog tegen India veroverde. De bevolking is oorlogsmoe. Dagelijks sterven er mensen tijdens het militaire geweld.
Ik ben naïef, legt een Pakistaanse vriend me nog eens helder uit. Het zijn niet de politieke leiders, maar de generaals die telkens de oorlogstrommels uit de kast halen. Als het conflict met Kashmir is opgelost, wordt het budget teruggeschroeft en zit iedereen zich maar te vervelen in de kazerne. Modi en Sharif blazen vrolijk mee.
Harvard-professor James A. Robinson heeft gelijk. Slechte, corrupte, egocentrische leiders zorgen voor verval en economische ellende. "Waarom schieten we hen niet af?", concludeert een vriend.
