Maandag herdachten Palestijnen overal ter wereld ‘de Nakba’, oftewel ‘de catastrofe’: bij de stichting van Israël werden meer dan 750.000 mensen gedwongen om te vluchten. Rond 400 tot 500 dorpen werden onvolkt of verwoest of bezet en kregen een nieuwe naam. Ik vroeg vier jongeren uit bezet Palestina wat ‘de Nakba’ voor hun betekent en hoe zij de toekomst zien.
Rami Hijjih
Rami Hijjih, 25 jaar oud; uit Hebron, Westelijke Jordaanoever.
Wat bekent 15 mei voor jou?
15 mei is de dag die is ingeprent in onze geest, het is de dag dat bijna een miljoen mensen hun huizen en hun familie moesten verlaten. Ze brachten alleen mee wat zij met twee handen konden meenemen.
Hoe heb je 15 mei herdacht?
Er waren heel veel herdenkingen in Palestina. Gisteren hadden we een stille herdenking op mijn universiteit en er waren er ook een aantal in de stad. We wilden laten zien dat wij nooit zullen vergeten wat onze voorouders hebben moeten doorstaan.
Er is geen toekomst. Ik heb geen idee hoe morgen eruit ziet
Hoe beïnvloedt de bezetting de jeugd en de volgende generaties?
Er zijn veel manieren en methodes die de bezetter gebruikt om de volgende generatie dwars te zitten. Veel jongeren, waaronder ikzelf, kunnen niet naar Jerusalem of het land van 1948. Ze geven geen vergunning om door de checkpoints te komen. Studenten kunnen bijvoorbeeld ook niet in het buitenland studeren. Soms verbieden ze mensen om Palestina te verlaten. Het is ook een soort van psychologische bezetting. Veel studenten zijn gevangen gezet omdat zij zich uitspraken op sociale media en de waarheid vertelden. Sommige studenten weten niet eens of ze een toekomst hebben na de middelbare school of na de universiteit. Er is zo veel meer dat ik kan vertellen hierover, maar ik kan het niet zeggen. Ik weet dat ik dan in de problemen kom.
Hoe zie je de toekomst?
Er is geen toekomst. Ik kan alleen kijken en mij focusen op vandaag, ik heb geen idee hoe morgen eruit ziet.
Lina. Foto: Marta Morcuende
Lina, 21 jaar oud.
Hebron, net afgestudeerd aan de Bethlehem universiteit.
Mijn familie komt uit een dorpje naast Jerusalem, Ein Karem. Mijn opa was naar Hebron verhuisd, omdat zijn oom daar woonde. Andere familieleden vertrokken naar Jordanië en Nablus. Gedurende lange tijd konden ze niet in contact met elkaar komen en wisten ze dus niet waar ze waren.
Hoe heb je 15 mei herdacht?
Ik ben naar de herdenking in Hebron geweest. Mensen protesteren om te laten zien dat we de catastrofe niet zijn vergeten en dat er op een dag gerechtigheid zal komen voor de Palestijnse vluchtelingen overal ter wereld. Er waren veel mensen biij de herdenking aanwezig. Jongeren, kinderen, ouderen en mensen van dorpen dichtbij Hebron. Mensen wapperden met vlaggen en hielden sleutels in de lucht. De sleutels van de huizen waar ze woonden voordat ze moesten vluchten. We staken ook kaarsen op ter herinnering aan de mensen die de catastrofe van 15 mei hebben meegemaakt.
Wat bekent 15 mei voor jou?
Ik vraag me altijd af hoe het zou zijn geweest als deze catastrofe nooit had plaatsgevonden. Het leven van miljoenen Palestijnen zou zoveel beter zijn. Ik vraag me ook af hoe het geweest zou zijn als ik in het Palestina van voor de bezetting zou leven.
Hoe beïnvloedt de bezetting de jeugd en de volgende generaties?
Ons land wordt gestolen, de nederzettingen breiden alsmaar uit, onze gevangenen kunnen geen gebruik maken van de meest basale mensenrechten en er zijn zoveel opgelegde restricties door de muur en de checkpoints. Dit zorgt ervoor dat mijn generatie en de volgende generaties weinig kansen hebben om een betere toekomst voor zichzelf te bouwen. Wij hebben geen vertrouwen meer in politici en hun loze woorden. De resoluties van de VN moeten gerespecteerd worden. We willen alleen maar in vrede leven. Ik wil er niet aan denken dat mijn toekomstige dochter of zoon dezelfde dingen zal meemaken als ik.
Hoe zie je de toekomst?
Hoop zorgt ervoor dat de Palestijnen niet zullen opgeven. We hebben gekozen om met onze hoop te blijven streven naar een rechtvaardige maatschappij waar iedereen zijn waardigheid kan behouden. De huizen van de vluchtelingen zijn vernietigd, maar wij zullen voor altijd de sleutels bewaren.
Shahd Abd Al-Latif
Shahd Abd Al-Latif, 21 jaar oud.
Woont in de oude stad van Jerusalem.
Mijn familie komt uit Jerusalem, maar vanwege de bezetting zijn ze gevlucht naar Jordanië. Mijn ouders hadden de kans naar Jerusalem terug te gaan, maar andere familieleden lieten gedwongen hun ID-kaarten achter en kunnen nu niet meer terug naar deze stad.
Wat heb je gisteren gedaan? Hoe heb je 15 mei herdacht?
Om deze catastrofe te herdenken ging ik naar Ramallah (Westelijke Jordaanoever, red.) en ik liep mee in een mars om te protesteren tegen de bezetting. Het is Palestijnen buiten de Westelijke Jordaanoever namelijk niet toegestaan om in Jerusalem te protesteren. We herdenken onze families en buren die verschrikkelijk hebben moeten lijden op deze dag, maar het is ook een dag om de wereld eraan te herinneren dat de Palestijnen nog steeds bestaan en dat wij onder een bezetting leven.
Elke Palestijn, of het nou een moslim, christen of jood is heeft de catastrofe op een of andere manier meegemaakt. Mijn moeder moest haar huis in Ramla verlaten en vluchtte naar Nablus. Haar Palestijnse joodse buren hadden haar gewaarschuwd en zeiden: “De Israëlische soldaten komen eraan, ze zijn niet zoals wij, zij zullen je doden en je huis innemen, je moet nu vertrekken!” Als je andere Palestijnen ernaar vraagt, zul je soortgelijke verhalen horen.
15 mei is voor mij een herinnering, een bevestiging dat wij nooit zullen vergeten wat er met onze mensen is gebeurd
Wat bekent 15 mei voor jou?
15 mei is voor mij een herinnering, een bevestiging dat wij nooit zullen vergeten wat er met onze mensen is gebeurd. Op deze dag laten we zien dat wij nog steeds verbonden zijn met ons land. Ben Gurion zei ooit: “De ouderen zullen sterven, de jongeren zullen vergeten”, maar op deze dag bewijzen wij dat de nieuwe generatie nooit zal vergeten. Wij moeten blijven protesteren om de mensen buiten Palestina te leren wat er is gebeurt en wat er nog steeds gebeurt. Educatie is essentieel.
Hoe beïnvloedt de bezetting de jeugd en de volgende generaties?
De jeugd leeft met paranoïa, tieners moeten zich altijd zorgen maken of ze hun ID-kaart en geboortepapieren niet zijn vergeten als ze zelfs maar naar een supermarkt een paar minuten verderop. Wij moeten elke keer dat we uit huis gaan, door een checkpoint. Onze ouders zitten thuis en zijn bezorgd. Ze zijn bezorgd omdat we ondervraagd kunnen worden, aangehouden of erger: neergeschoten. We maken ons zorgen dat de volgende persoon die neergeschoten wordt bij Damascus Gate ons broertje of zusje is. Niemand zou zo moeten leven.
Hoe zie je de toekomst?
Ik weet het niet. We kunnen onze ‘happy ending’ krijgen, maar alleen als de rest van de mensen hun ogen openen en de waarheid leert, maar als het zo blijft als nu dan heeft Palestina geen kans.
Ramsis Hijazi, na 17 jaar voor de tweede keer in Jerusalem.
Ramsis Hijazi, 23 jaar oud.
Nablus, Balata vluchtelingenkamp.
Oorspronkelijk komt mijn familie uit het dorp Mijdal al-Sadiq, vijf kilometer van Oost-Jaffa of wat nu Tel Aviv wordt genoemd. Ik ben geboren in het Balata vluchtelingenkamp in Nablus, ik woon daar nog steeds.
Hoe heb je 15 mei herdacht?
Ik ben naar de herdenking in de stad geweest met mijn stadgenoten en mensen uit andere steden. Wij participeerden in een staking in solidariteit met de bijna 1800 gevangen die nu in Israelische gevangenissen meedoen aan een hongerstaking voor hun mensenrechten en waardigheid. Zij vragen de wereld om hun te supporten en niet tegen hunzelf te blijven liegen, want gevangen hebben onder de Geneva conventie ook rechten.
Heb je familieleden die 1948 hebben meegemaakt? Wat zijn de verhalen die zij je hebben verteld?
Mijn oma was toen nog maar één jaar oud, maar haar moeder vertelde haar hoe de Israelische soldaten mensen hadden vermoord en dat de Palestijnen moesten vluchten om hun leven te redden. Ze vertelde haar dat veel mensen familie leden verloren en dat zij zelf ook haar eigen dochter was verloren.
Wat bekent 15 mei voor jou?
Het is de dag dat ik mijn thuisland heb verloren. De Verenigde Naties hebben niets voor ons gedaan en zijn niet betrokken met vrede of rechtvaardigheid. Duizenden mensen moesten hun huizen en alles wat ze hadden verlaten. Het is de reden dat ik als vluchteling ben geboren en in een vluchtelingenkamp woon. Elke Palestijn zal je vertellen dat wij gewoon onze fundamentele mensenrechten willen en waardigheid.
Hoe beïnvloedt de bezetting de jeugd en de volgende generaties?
De bezetting zorgt ervoor dat alle Palestijnen, maar vooral de jongeren worden lastiggevallen, gearresteerd worden. Soms bestormen de Israelische soldaten de universiteiten en de slaapkamers op de campus. Ze beschuldigen ze van dingen die ze niet hebben gedaan en laten messen achter om hun schuldig te laten lijken. Allemaal met de intentie om de identiteit en het nalatenschap van de Palestijnen aan te tasten. De jeugd werkt hard om in vrede te kunnen studeren en daarmee het land op te kunnen bouwen.
Hoe zie je de toekomst?
Hahaha, je kunt Palestijnen dit zo vaak als je wilt vragen, maar het antwoord zal altijd hetzelfde zijn. Wij hebben hoop. We zijn sterke mensen en we zullen altijd doorgaan voor een betere toekomst, wij zullen nooit opgeven. Net als Martin Luther King en Nelson Mandela.
