Het nieuws werd gebracht alsof het de nieuwste Netflixhit uit Scandinavië was. In kranten en aan talkshowtafels verzuchtte men dat dit wel een heel spannend verhaal was, zo’n jong vrouwenlichaam dat zonder benen en hoofd aanspoelt na een ‘avontuur’ met een ‘visionair’, ‘held’ en ‘excentriekeling’. Terwijl de nabestaanden van Kim Wall – waaronder een Nederlandse journalist – nog niet eens waren begonnen met rouwen, werd op de redactie van The New York Times al gebeld met serieschrijvers.
NRC Handelsblad publiceerde een romantisch portret van de verdachte. EditieNL tweette iets lolligs met icoontjes van losse lichaamsdelen. Onvergelijkbaar met de toon na bijvoorbeeld terroristische aanslagen, of de dood van oorlogsverslaggever Jeroen Oerlemans, die terecht met uitgebreid eerbetoon uitgeleide werd gedaan. Kim Wall moest het stellen met de bijrol van lijk in een spannend verhaal.
“Neurologisch onderzoek wijst erop dat de meeste westerse mensen knappe vrouwen tegenwoordig niet meer als mensen beschouwen, maar als objecten.
De laatste reportage van Kim Wall scheen licht op de gruwelijke vrouwenhaat in onze eigen achtertuin. Tijdens haar leven ging ze in vooraanstaande publicaties over voodoo, hackers, kernwapens, feministen en activisten op zoek naar wat ze zelf ‘de onderstromen van rebellie’ noemde. Voor een paar honderd dollar werkte ze keihard onder onveilige omstandigheden om gemarginaliseerden een stem te geven. Laten we Kim Wall een laatste eredienst bewijzen door de vrouwenhaat die ze zichtbaar maakte, niet langer te negeren.
