Dit artikel krijg je cadeau van OneWorld.
Word abonnee
“
Leven met stigma's vormt een groter gevaar voor de gezondheid van dikke mensen dan het dik zijn zelf
Ik kan blijven herhalen waarom
dik zijn niet automatisch je eigen schuld is; dat
dik zijn niet gelijk staat aan ongezond zijn. Dit roepen
fat acceptance-activisten al jaren, maar artsen willen er – ondanks een groeiend aantal onderzoeken – niet naar luisteren. Het gaat er gewoon niet in dat alle mensen – dus ook dikke mensen – onvoorwaardelijke gezondheidszorg verdienen.
Daarom gooi ik het over een andere boeg: de taal en de houding van de medische wereld en de samenleving als geheel, bedoeld om overgewicht te verminderen, houden stigma’s over dik zijn in stand. En onderzoek 1 wijst steeds duidelijker uit dat leven met deze stigma’s een groter gevaar vormt voor de gezondheid van dikke mensen dan het dik zijn zelf.
Neem de uitspraak van Wagendorp: ‘Ik vind (in principe) dat iedereen over zijn eigen lichaam gaat. Roken, drinken, schransen, be my guest. Althans, tot een van mijn geliefden dringend een ic-bed nodig heeft en die allemaal zijn bezet door zwaarlijvige coronapatiënten. Dat zal zeker ten koste gaan van mijn liberale opvattingen en solidariteit.’
“
Het doet er blijkbaar niet toe dat dikke mensen óók hard werken, de wereld beter willen maken, zorg dragen voor mensen
Zo’n uitspraak – wanneer die gebezigd wordt door een arts – kan letterlijk de levens van dikke mensen in gevaar brengen, als wordt besloten coronapatiënten niet te intuberen of op de IC te behandelen. Ik vind dit onacceptabel, maar veel anderen lijken de mening van Wagendorp te delen. Discriminatie op basis van gewicht is in Nederland immers niet bij wet verboden. Het doet er voor sommige mensen blijkbaar niet toe dat wij óók mensen zijn. Dat we ook hard werken, de wereld beter willen maken, zorg dragen voor mensen om ons heen.
Bovendien heeft zo’n opmerking een enorme impact op de mentale gezondheid van dikke mensen. Als ik voor mezelf spreek: na zijn column te hebben gelezen, volgde een drie uur-durende huilbui, gelardeerd met de wens nooit meer wakker te worden omdat de wereld een betere plek zou zijn zonder mij.
“
In dit bikkelharde streven naar dunnere lichamen vergiftigen we onze geest
Maar het wrange is: als we als samenleving echt willen dat minder mensen overgewicht hebben, moeten we kiezen voor een rigoureus andere aanpak, want deze werkt overduidelijk niet. In dit bikkelharde streven naar dunnere lichamen vergiftigen we onze geest en neemt het aantal mensen dat dik is alleen maar toe. Wat wél werkt: een aanpak van radicale empathie, waarin elk lichaam compassie verdient, ongeacht gewicht en omvang. Deze positieve aanpak
is bewezen beter voor de mentale én fysieke gezondheid van mensen.
Naar schatting lijden er in Nederland ruim 200.000 mensen aan een eetstoornis. Ongeveer
180.000 mensen hebben een eetbui-eetstoornis, 22.000 mensen kampen met boulimia en
5600 mensen met anorexia nervosa. Bijna al die mensen hebben één ding gemeen: ze hebben een negatief zelfbeeld, dat gerelateerd is aan hun gewicht. En dat heeft alles te maken met hoe we als samenleving mensen die dik zijn, behandelen en aanspreken. Dat wordt in de coronacrisis weer eens pijnlijk duidelijk.
“
Een columnist die zegt dat zijn geliefden het hypothetische IC-bed meer verdienen dan ik, komt als een genadeklap
Ik ben een van die 180.000. Ik vecht al bijna twintig jaar tegen een depressie en een eetbui-eetstoornis. Al die jaren houd ik mezelf staande in een wereld die mij niet wil accepteren. In zo’n gevecht komt een columnist die zegt dat zijn geliefden dat hypothetische IC-bed meer verdienen dan ik, als een genadeklap. Inmiddels ben ik erachter dat het eetstoornismonster in mijn hoofd daar is gekomen door opmerkingen als die van Wagendorp. Opmerkingen die ik – en alle dikke mensen met mij – al ruim twintig jaar naar mijn hoofd geslingerd krijg.
Het zou makkelijk zijn om allerlei verwensingen terug te slingeren. Maar ik weiger dat te doen, want ik weet wat dat met je kan doen. Daarom wens ik Wagendorp toe dat niemand in zijn omgeving ziek wordt. Om mezelf wat rust te gunnen: mocht ik dan ziek worden en op de IC terechtkomen, hoef ik daar niet ook nog met een schuldgevoel te liggen. Maar ook omdat ik het simpelweg niemand gun om ziek te worden. Ik ben mijn empathische vermogen en solidariteitsgevoel nog niet verloren. Ik hoop dat de rest van Nederland die ook terugvindt.
We leven in onzekere tijden door het coronavirus. Er is behoefte aan betrouwbare informatie én verdieping. We hopen dat je dit bij ons vindt en wil bijdragen aan onze onafhankelijke journalistiek.
Dit kan je doen door te doneren of je te abonneren op ons magazine. Alvast bedankt!
