Dit artikel krijg je cadeau van OneWorld.
Word abonnee
Toen ik rond mijn vijftiende de wereld van online activisme inrolde, klikte er van alles. Ik ontdekte een heel pakket aan denkbeelden over het patriarchaat en alom aanwezig seksisme dat aansloot op wat ik ervaarde. Die terugkerende ongewenste handen van irritante mannen tijdens het uitgaan? Die vent van middelbare leeftijd die me op mijn twaalfde bij de tram van top tot teen bekeek en tegen mijn broer zei dat ik een mooie vrouw zou worden? Het feit dat ik pas een stuk later over mijn eerste seksuele ervaring sprak met vriendinnen, niet omdat het niet leuk was, maar omdat ik het gevoel had dat ik ‘sletterig’ was geweest?
Ik werd enorm strijdlustig. Ik moest en zou in elke sociale situatie de sfeerverpester zijn en mensen aanspreken op hun problematische uitspraken – op tiener- leeftijd werden met name vriendinnen die het woord ‘slet’ bezigden doelwit. Op Twitter moest elke seksistische twitteraar het ontzien. De aanval, en niet per se de boodschap, leek soms voorop te staan. Toen bijvoorbeeld een wat oudere feminist een nieuwe generatie feministen, in mijn ogen onterecht, over één kam schoor, ging ik gelijk voor de bühne over tot de aanval, in plaats van ons meningsverschil onderling op te lossen. Terwijl we waarschijnlijk uiteindelijk grofweg voor hetzelfde staan.
Door veel (kleine) zaken aan te grijpen, verloor ik soms het ware doel – ongelijkheid bestrijden – uit het oog. Is een problematische uitspraak van een columnist die misschien best wil leren een tirade waard? Is de anonieme twitteraar met enkele tientallen volgers nu echt het patriarchaat in levenden lijve en het waard om mijn energie vandaag in te steken? En moet ik media echt te woord staan over elk onderwerp dat ook maar íets met feminisme te maken heeft, al betreft het niet mijn specialisme?
“Ik eindigde vaak met een uitgeblust en pessimistisch gevoel
Ik was iets te gretig in mijn missie. Daar had ik ook mezelf mee: ik eindigde vaak met een uitgeblust en pessimistisch gevoel. Die wanhoop herken ik bij sommige andere (online) activisten. Terwijl een gevoel van uitzichtloosheid geen productieve basis is voor activisme.
Klaar met details
Toen ik voor OneWorld een jaar lang het onlineplatform Harlot over seksuele rechten leidde, veranderde er iets. Ik ging van voornamelijk opinie schrijven naar meer journalistiek schrijven. Ik werd keer op keer gedwongen aannames te checken, bronnen te raadplegen en beweringen te onderbouwen.
“Ik neem mezelf niet altijd meer al te serieus
Ik heb geleerd dingen dicht bij mezelf te houden. Eerder zag ik al snel in details een ‘bewijs’ voor seksisme. Nu kijk ik naar het grotere verhaal en zoek ik (wetenschappelijk) onderzoek dat mijn stellingen hard kan maken. En ik vraag me af, voor ik boos in de pen klim: wat is het doel hier? Ik neem mezelf niet altijd meer al te serieus, besteed meer aandacht aan dingen die wél goed gaan – de revolutionaire #MeToo-beweging die seksueel geweld op de agenda heeft gezet om er maar een te noemen – en gun mezelf ook wat vakantiedagen. Inmiddels ben ik parttime sfeerverpester.
Verder lezen?
Rechtvaardige journalistiek verdient een rechtvaardige prijs.
Maak jij OneWorld mogelijk?
Word abonnee
- Digitaal + magazine — € 8,00 / maand
- Alleen digitaal — € 6,00 / maand
Terugkerende klant? Klik hier om in te loggen
Heb je een waardebon? Klik hier om je code in te vullen
