Fuck de dieetcultuur

Inmiddels weet ik gelukkig beter, maar voorheen viel ik als een blok voor dit soort advertenties. En met mij vele anderen. Ik heb belachelijke diëten geprobeerd: detoxen, vasten, hele voedselgroepen schrappen of juist nog maar één soort voedsel eten (zo waren er: het appeldieet, het eidieet, het soepdieet, het yoghurtdieet). Ik morrelde doorlopend aan mijn dagelijkse calorie-inname en deed al aan intermittent fasting 1 voor het een naam had. Ik heb alles gedaan en het werkte allemaal, maar steeds kwamen de kilo’s vanzelf weer terug – plus nog een beetje. Tot de pillen kwamen.

Het is volkomen normaal geworden om op dieet te zijn. Dun zijn associëren we in onze cultuur met gezondheid en deugd. En nóg dunner is nóg beter. Zodoende hebben we met zijn allen een heuse dieetcultuur ontwikkeld: wie erin slaagt af te vallen, verwerft een hogere status. De geregistreerde diëtist Christy Harrison (die zich als ‘antidieetschrijver’ doorlopend uitspreekt tégen de dieetcultuur) noemt het een systeem van overtuigingen. In dat systeem wordt eten opgedeeld in goed en fout, in plaats van iets om van te genieten of gewoon als wat het is: brandstof voor je lijf.

En zo houdt de dieetcultuur zichzelf in stand, terwijl allang is vastgesteld dat diëten op de lange termijn niet werkt. Traci Mann, hoogleraar sociale en gezondheidspsychologie aan de Universiteit van Minnesota, vergeleek in 2007 en 2013 studies naar gewichtsverlies waarbij deelnemers ook na afloop nog minimaal twee jaar waren gevolgd. Haar conclusie: twee tot vijf jaar na de studie bleek bijna iedereen gemiddeld slechts twee à drie pond lichter vergeleken met hun begingewicht.

Het opnieuw aankomen van verloren gewicht na een dieet, stelt Mann, is de regel en niet de uitzondering. De opzet van een dieet is dan ook altijd dat het om een tijdelijke verandering van je gedrag gaat, en dat je er uiteindelijk weer mee stopt. Voor resultaat op de lange termijn is dan ook een verandering in leefstijl nodig, en wel op zo’n manier dat je die kunt volhouden.