Het was mijn eerste les over geven: je kunt de beste intenties hebben, maar dat heeft niet per se de beste gevolgen. En wanneer zijn intenties eigenlijk goed? Als je iets aan iemand geeft omdat het je een goed gevoel geeft, is dat niet meer dan functioneel egoïstisch. En wanneer je onverschillig geeft aan wie het hardst vraagt, in plaats van aan wie het geld het hardst nodig heeft, worden de zaken niet eerlijk verdeeld. Hoe gul ben je als je je vrijgevigheid af laat hangen van het moment, en daarom ja zegt tegen een straatwerver van de lokale duivenopvang, maar nooit uit jezelf een paar euro overmaakt naar Giro 555? En zelfs dan: we hebben de afgelopen jaren genoeg gelezen over mislukte acties om te weten dat niet elk goed doel even goed met het gegeven geld omgaat. Kortom, als je goed wilt geven, kun je maar beter een plan hebben.
Dus wordt er elke maand 5 procent van mijn inkomen verdeeld, onder een paar vaste goede doelen en elke straatkrantverkoper die ik vinden kan. En eens per maand maak ik nog iets over naar een rampenfonds, een speciaal project of een vriend in nood. Want als ik naast alle automatische incasso’s niets spontaan geef, voel ik me ook niet goed over mezelf. Ach, geven kan misschien nooit écht losstaan van egoïsme. Dan kun je maar beter functioneel egoïstisch zijn.
