Het grootste deel van mijn leven had ik niet door hoe diep ingesleten deze bemoeienis is. Wel verbaasde ik me telkens wanneer ik een nieuwsitem erover zag. Zo deden de buren van een studente in Ankara onlangs publiekelijk hun beklag over haar provocerende gedrag. Ze droeg een short in haar eigen huis, en de buurman stoorde zich daar klaarblijkelijk aan. Voor haar eigen bestwil kon ze haar gordijnen voortaan beter dicht houden, vond hij. In eerste instantie schoof ik het bericht terzijde, maar het bleef aan me knagen. Bemoeienis tot aan het graf. Waar houdt het op? Deze jonge vrouw wordt zelfs in haar eigen huis niet met rust gelaten. Ik moest denken aan de keren dat ik met mijn nichten in Turkije op straat liep. “Ik wil liever niet met jou buiten zijn”, zei een nicht na zo’n wandeling. “Je kijkt iedereen in de ogen, ook de mannen. Sla je ogen toch neer, dat is voor je eigen bestwil.”
“Bemoeienis tot aan het graf. Waar houdt het op?
Ik heb me nooit afgevraagd waarom ik zo graag bedekt wilde zijn in bed. Ik voelde me gekleed gewoon veiliger. Totdat ik mijn bed deelde. “Dit is te zot voor woorden”, zei hij tegen mij. Voor het eerst bekeek ik mijzelf in bed en realiseerde ik me dat ik mezelf gevangen hield. Zelfs in de zomerhitte droeg ik lange mouwen. Langzaam begon ik mij uit te kleden. Een niet-noemenswaardig ontwikkeling voor de meesten, maar een minirevolutie voor mij: een opstand, na een leven van ongemak in mijn eigen bed. Deze vorm van indoctrinatie sluipt er in, niet alleen via de onderdrukking van mannen, maar ook door de vrouwen die hem doorgeven. Uiteindelijk was het daarom niet mijn moeder die deze gewoonte in stand hield. Ik was zelf, zoals mijn gemeenschap het nu aanduidt, niet ‘woke’ genoeg om er doorheen te prikken. Uiteindelijk reproduceerden mijn ouders de opvoeding die zijzelf hebben meegekregen. Ik moet daar een andere draai aan geven.
“Deze vorm van indoctrinatie sluipt er in, niet alleen via de onderdrukking van mannen, maar ook door de vrouwen die hem doorgeven
