Help grootouders hun kleinkinderen te redden

Ik volg het op afstand, vanuit de regio waar deze kinderen en hun ouders zitten. Ik luister naar de grootouders, die smeken om de redding van hun kleinkinderen, en naar de minister die beweert dat hij niets voor hen kan doen. Ik hoor dat politici hen willen weren, maar de kinderen wel buiten Nederland therapeutische opvang willen bieden.

Want wie zijn die kinderen van Nederlandse ISIS-strijders? Ongeacht wie hun ouders zijn en wat zij onder het banier van ISIS hebben uitgespookt, zijn en blijven het Nederlandse kinderen. Met de nadruk op kinderen.

Ik heb zelf kinderen gesproken die bij ISIS hebben gezeten. Jongetjes die in de speciale trainingskampen voor leeuwenwelpen zaten, de jongste garde voor het front en de zelfmoordaanslagen. Jochies die elke nacht nog nachtmerries hadden over de onthoofdingen, die ze eerst op video’s en daarna live moesten aanschouwen. Die ze op poppen moesten oefenen. Die me vertelden dat ze met explosievengordels om moesten rondlopen, als een soort generale repetitie.

Inmiddels zijn er gelukkig lokaal initiatieven om deze jezidi-kinderen op te vangen. Therapie is nodig om hen weer te laten wennen aan het leven van alledag, waarbij het niet gaat om bidden en vechten, maar om spelen en liefhebben. Bij ISIS was alles gericht op het kalifaat en de uitbreiding en overleving ervan. Kinderen leerden de Koran uit hun hoofd, werden getraind in schieten, marcheren en vechten.

Deze week werd een jezidi-jongetje van zeven herenigd met zijn familie. Het kind speelde een rol in enkele video’s die ISIS van de leeuwenwelpen maakte. Hij woonde bij een Amerikaanse ISIS-moeder en spreekt alleen Engels en Arabisch. Zelf sprak ik een meisje van dertien, dat bij Turkse gezinnen had gezeten. Ook zij was haar moerstaal vergeten, maar haar opluchting dat ze weg was uit het kalifaat was intens – en dat maakte het zelfs voor mij, als ervaren journalist, een van de ontroerendste ontmoetingen ooit.

Ex-sekteleden waarschuwen dat kinderen het makkelijkst te indoctrineren zijn; ze zijn net sponzen. Maar wat begrijpt een kind eigenlijk van het kalifaat, anders dan dat het om te overleven moet doen wat het krijgt opgedragen? En als het sponzen zijn, dan moeten deze kinderen met goede begeleiding en liefde toch ook weer op het goede pad kunnen komen?

Brengen kinderen die bij hun grootouders of andere familieleden in Nederland in een liefdevolle omgeving terechtkomen, de hun opgedrongen ideologie mee? Daar zag ik niets van bij de jezidi-kinderen die terugkeerden: op een enkeling na hielden ze binnen een paar dagen op met vijf maal daags bidden. Meisjes lakten hun nagels en trokken vrolijke kleding aan.

Lieve landgenoten: dit zijn kinderen. Wat hun ouders hebben gedaan, kun je hun niet aanrekenen en is geen reden ze van hun toekomst te beroven. Het zijn Nederlandse kinderen. Wat is erop tegen ze te herenigen met hun grootouders, als die daarom vragen en hun zorg en liefde willen geven? Haal ze terug naar waar ze horen. Help de grootouders hun kleinkinderen te redden.