Het Kroatische vluchtelingenhotel

Het voormalige driesterrenhotel heeft in de loop der tijd zijn glans verloren. Het heeft inmiddels meer weg van een kraakpand dan van een plek waar gasten op hun wenken worden bediend. Op de grond liggen sigarettenpeuken, het meubilair in de gemeenschappelijke ruimtes is versleten en kapot, en op de kamers zijn extra bedden geplaatst om zoveel mogelijk mensen onderdak te bieden.

Iedereen die binnenkomt meldt zich bij de receptie. Vroeger werd je met een glimlach ontvangen door hotelpersoneel, tegenwoordig zitten er twee bewakers die minstens net zo verveeld voor zich uit staren als de mannen op de trap.

Iemand die dit tot aan den lijve heeft ondervonden is de 33-jarige Aziz Tarin. Zo’n drie jaar geleden vluchtte Aziz uit Afghanistan. Hij was daar werkzaam bij de Wereldbank, en verantwoordelijk voor de aankopen van het Ministerie van Defensie en het Ministerie van Binnenlandse Zaken. “Ik kocht alles voor de politie en het leger, behalve het wapentuig. Sommige maffioso die actief waren in het zuiden van Afghanistan, net zoals de Taliban, kregen lucht van wat ik deed. Zij wisten dat ik als vertegenwoordiger van de Wereldbank scherpere deals kon maken dan zij. In het begin probeerden ze mij om te kopen om ook spullen voor hen aan te schaffen. Toen ik dit simpelweg weigerde omdat ik het idee had dat dit niet het beste was voor Afghanistan, begonnen ze mij te bedreigen. Ze zeiden dat ik niet meer dan een vlieg was, en dat ze me zonder moeite en zonder gevolgen konden laten doodschieten op straat. Ze hoefden alleen mijn bodyguard voor een klein bedrag om te kopen.”

Hij sloot een deal met een smokkelaar. Deze zou hem naar Engeland brengen tot hij op vrijdag 13 november 2015 aankwam in Oostenrijk, de dag waarop acht geradicaliseerde moslims een bloedbad aanrichtten in Parijs. De grenzen werden vanaf dat moment streng gecontroleerd en Aziz kon niet verder reizen. Hij besloot asiel aan te vragen in Oostenrijk.

Als deze ook wordt afgewezen weet hij niet wat hij moet doen. Het liefst keert hij terug naar zijn oude leven in Afghanistan, maar zijn oude leven bestaat niet meer. Hij had een goedbetaalde baan en veel sociale contacten. Onlangs zijn de mensen die hem in Afghanistan zoeken nog langs geweest bij het huis van zijn ouders om te kijken of hij niet toevallig thuis was. Terugkeren is dus geen optie.

Ten opzichte van veel andere vluchtelingen in Porin spreekt Aziz goed Engels. Hierdoor kan hij zo’n tien uur per week als tolk in de ziekenboeg van Dokters van de Wereld werken. De rest van de tijd vermaakt hij zichzelf.

Dus ook al kunnen de mensen in Porin maar moeilijk participeren in de Kroatische samenleving, in de minisamenleving van het voormalige hotel doet iedereen mee.