Dit artikel krijg je cadeau van OneWorld.
Word abonnee
Elke maand gaat OneWorld langs bij de lezer. Deze keer: Girma Segaar (26) is sinds een jaar OneWorld-lezer en woont samen met zijn vriendin in Amsterdam. Hij volgde een opleiding International Business en werkt bij de NS, waarvoor hij voortdurend met zijn rugzak onderweg is.
“Ik houd van dingen waar potentie in zit, en dat geldt zeker voor Ethiopië. Ik ben daar als een kind in een snoepwinkel: het lééft, wanneer je over straat loopt gaan je zintuigen open. Mijn Nederlandse adoptiemoeder was heel begaan met Ethiopië en het vinden van mijn biologische familie. Als puber zat ik met mezelf in de knoop, ik wilde helemaal geen tweede familie. Mijn beeld van Ethiopië bestond vooral uit armoede en het was niet ‘cool’ om Ethiopisch te zijn.
Als tiener raakte ik betrokken bij stichting Ethio-Holland, die voetbalwedstrijden en andere activiteiten organiseert voor de Ethiopisch-Nederlandse gemeenschap. Ik kreeg vrienden met dezelfde afkomst en kon mezelf opeens beter plaatsen. Ik ben er nog steeds heel actief en wil kook- en dansworkshops en geschiedenis- lessen organiseren. Door de Ethiopische cultuur hier te behouden, willen we de gemeenschap versterken, zodat we ons land – ieder op zijn eigen manier – kunnen ondersteunen.
“
Ethiopisch, Nederlands, zwart of wit… ik ben het allemaal, en allemaal ook niet
Op mijn vijftiende verruilde ik het Gymnasium voor een baan in de bouw. Vier jaar later ging ik weer terug naar school om alsnog eindexamen te doen. Juist dóór deze omweg herkende ik de kansen in de bouwindustrie in Ethiopië. De economie is enorm gegroeid, maar het onderwijs blijft achter. Zo is er geen gedegen bouwopleiding. Vakmensen en expertise worden daarom ingevlogen en dat gaat ten koste van de werkgelegenheid. Daarom wil ik er een bouwvakschool opzetten, waar we ook ecologisch en circulair gaan bouwen: juist voor landen die nu een inhaalslag maken, is het belangrijk dat ze duurzaamheid direct meenemen en daarin niet dezelfde fouten maken als het Westen.
Er zijn ook dingen die me frustreren daar, zoals het verkeer, maar ik voel me er thuis. En ik val niet op, zoals in Nederland. Mijn biologische moeder is inmiddels overleden, mijn vader zoek ik nog. Juist dat zoekende is een deel van mijn identiteit. Ethiopisch, Nederlands, zwart of wit… ik ben het allemaal, en allemaal ook niet.”
We leven in onzekere tijden door het coronavirus. Er is behoefte aan betrouwbare informatie én verdieping. We hopen dat je dit bij ons vindt en wil bijdragen aan onze onafhankelijke journalistiek.
Dit kan je doen door te doneren of je te abonneren op ons magazine. Alvast bedankt!
