BLOG – Hebben we eigenlijk nog wel een hart? Vraag ik me de afgelopen dagen steeds vaker af. Zeker als ik de botte, afwijzende reacties lees op de stroom van radeloze vluchtelingen. Of het nu in Europa of in Zuid-Oost Azië is waar ik woon, zowel politici als burgers reageren snoeihard op de komst van deze mensen in hun achtertuin.
Pingpongen met mensen
Neem Indonesië. Eilanden zat. Plek genoeg. Hier wil ook niemand zelfs maar één vluchteling. Jakarta heeft niet eens het internationale vluchtelingenverdrag ondertekend. Dus hoeft ze ook geen vluchteling te erkennen. En laat de vluchtelingenorganisatie UNHCR de problemen oplossen. Het enige dat Jakarta doet is deze ontheemde mensen met hun kinderen in overvolle, vieze detentiecentrum opsluiten tot de UNHCR ergens op de wereld een plekje voor ze heeft gevonden. Het is leuren met mensen. Pingpongen. Soms duurt het jaren voor ze weer een nieuw bestaan kunnen opbouwen.
Maar op zee spat onze droom uiteen
Ik stel me deze dagen voor dat ik een Rohingya uit Birma ben. Ik behoor tot die moslim-minderheid die al eeuwen in het noord-oosten van het land woont. Maar na de onafhankelijkheid botert het niet tussen ons en de boeddhistische meerderheid. Over schuld en boete ga ik nu niet praten. Er is voor mij als Rohingya geen plek meer in mijn land. Ik ben officieel geen staatsburger, bezit geen enkele nationaliteit, mijn kinderen kunnen daardoor niet naar school, banen zijn er niet voor ons. Hoe kom ik aan een inkomstenbron?
Een plek in de hemel
Er is oorlog, oorlog en nog eens oorlog. Vele doden. Mijn dorp is vernietigd, dan komt er op een dag een Thaise mensensmokkelaar langs. Die biedt ons een plek in de hemel. We verkopen alles wat we hebben. Tot onze laatste cent toe. We gaan naar het beloofde land. In een oude gammele boot vertrekken we, met slechts eten voor enkele dagen. Een gat in de bodem van de boot doet dienst als toilet.
We zullen niet toestaan dat er nog maar een buitenlandse boot aan land komt
Op zee spat onze droom uiteen. Thailand wil ons niet. Het leger heeft in de tussentijd de jacht op smokkelaars geopend. De mannen die ons uit onze dorpen haalden, gaan er nu vandoor. Ze nemen de motor van onze boot mee. Bang dat we toch aan land komen, het leger ons vindt en zij gepakt worden. Daar zitten we op volle zee. Verlaten door iedereen. In de brandende zon, ons eten en drinken is op. Kinderen huilen en zijn hongerig. De eerste oude van dagen sterven en krijgen een zeemansgraf.
Ook Australie heeft een duidelijke boodschap aan bootvluchtelingen
Rechtsomkeert
Afgelopen weekeinde slaagden de eerste boten er nog in om in Indonesië en Maleisië aan land te komen. Met behulp van vissers. Daarna werden de uitgehongerde mannen, vrouwen en kinderen op zee tegengehouden. Ze moesten rechtsomkeert maken. Waarheen? ´We zullen niet toestaan dat er nog maar een buitenlandse boot aan land komt, dreigde Tan Kok Kwee, eerste admiraal van Maleisië, nadat op de luxe stranden naast de vijfsterrenhotels, honderden vieze, stinkende en uitgemergelde donkere mensen uit de boten klommen.
De schepen moeten terug. De meesten zijn niet eens meer zeewaardig. ´Als de boten dreigen te zinken zal de marine hulp bieden', beloofde admiraal Kwee. Ik geloof er niets van. Wie controleert? Nadat Indonesië is begonnen de schepen op volle zee gewoon terug te duwen, volgt Maleisië nu ook het voorbeeld. Boten vol met mensen. Die al maanden op zee zaten. Ze krijgen nog wat voedsel en water. Daarna moeten ze het maar uitzoeken. Goede reis. Waar naar toe? De moslims kunnen niet naar Birma terug. Waar heen wel? Hoe groot moet het zeekerhof worden voordat er opvang voor deze mensen komt? Gisteren werd bekend dat de eerste tien lichamen over boord zijn gegooid. Meer mensen zullen de komende dagen sterven.
Minstens 20.000 mensen aan boord
De UNHCR voorspelt dat er nog tientallen boten in de straat van Malakka varen met minstens 20.000 mensen aan boord. Volgens de VN behoren de Rohingya’s tot een van de meest vervolgde minderheden op deze wereld. 140.000 zijn er al gevlucht en wonen in overvolle kampen net buiten Sittwe, de hoofdstad van Myanmar Rakhine staat. De omstandigheden zijn er mensontwaardig.
De UNHCR vreest dat nog meer etnische Burmezen proberen weg te komen en spreekt al over de grootste uittocht van bootvluchtelingen in de regio sinds de oorlog in Vietnam. Honderdduizend vluchtelingen worden verwacht.
Vechten voor eten
In een tijdelijk opvangkamp in Maleisië vertelt Hasana, een 15-jarig meisje, dat ze een wees is. Haar ouders zijn tijdens rellen gedood. Haar leven in Birma bestond elke dag uit het vechten om eten. Voor 200 dollar mocht ze van een mensensmokkelaar mee. Ze vertelt hoe mensen op zee elkaar aanvielen vanwege voedsel. In het Maleisische kamp waar ze nu zit, krijgen ze nauwelijks genoeg. Hasana is angstig. ´Zal ik worden teruggestuurd?´
Als wij politici, VN, mensenrechtenorganisatie en mopperende burgers nu al jaren weten dat door oorlogen mensenstromen op gang komen, en we daar zo´n hekel aan hebben, al die mensen in ons land, waarom stoppen we dan niet met het veroorzaken van oorlog of lossen de conflicten in de wereld op. Daar hebben we toch een VN, een Europese Unie en een VN leger voor? En hebben wij in de tussentijd niet de taak ons een beetje om onze medemens te bekommeren?
[[{“fid”:”36630″,”view_mode”:”default”,”fields”:{“format”:”default”,”field_file_image_alt_text[und][0][value]”:”Neem een abonnement op OneWorld”,”field_file_image_title_text[und][0][value]”:”Neem een abonnement op OneWorld”},”type”:”media”,”link_text”:null,”attributes”:{“alt”:”Neem een abonnement op OneWorld”,”title”:”Neem een abonnement op OneWorld”,”style”:”height:72px; width:581px”,”class”:”file-default media-element”}}]]
