Dit artikel krijg je cadeau van OneWorld.
Word abonnee
In tegenstelling tot wat veel mensen denken – omdat ik uit Afrika kom – houd ik niet van hitte. Zeker niet in Nederland, waar temperaturen boven de 25 graden en de luchtvochtigheid vooral leiden tot onaangenaam zweten. Toch valt mijn leed in het niet bij wat andere levende wezens met de hitte te verduren krijgen.
Ik had mijn jaarlijkse klaagzang over de Hollandse hitte deze zomer al ingezet toen ik online afschuwelijke videobeelden zag van op elkaar gestapelde varkens in een bloedhete container. Degenen die bovenop lagen snakten naar adem. Van de anderen was niet duidelijk of ze überhaupt nog ademden. Een van hen keek smekend de camera in.
“
Subsidies voor de bio-industrie hadden ook kunnen gaan naar goede zorg, onderwijs en betaalbare huisvesting
Uit een
recent artikel van onszelf weet ik inmiddels dat dergelijke veetransporten wel acht uur kunnen duren. Hoewel we al jaren hittegolven meemaken, is veetransport bij temperaturen boven de 35 graden – 34,9 graden is blijkbaar prima – pas sinds twee maanden
verboden. Maar hittestress is er ook in overvolle, slecht geventileerde stallen en in weilanden zonder schaduw of verkoelende modderbaden. Vorig jaar stierven ruim 160 duizend kippen en varkens juist op die plekken aan de extreme hitte die normaal is geworden tijdens onze zomers.
Misschien wel het wrangste aan dit alles: de opwarming van de aarde waar de dieren aan sterven wordt deels veroorzaakt door dezelfde industrie die hen in gevangenschap houdt.
Blijvende verandering begint bij kennis
Varkens eet ik niet, maar ik ga niet liegen: ik houd van kip. Ik koop het vrijwel nooit, ik eet het wel buiten de deur. Maar ik werd zo misselijk van deze beelden dat ik daar nu ook van terugkom. Tempé in plaats van kip vind ik prima en (gesmolten) vegan kaas van cashewnoten vind ik best smaken – al zitten er ook veel nadelen aan soja
(tempé) en
cashews. Maar de beelden hadden me blijkbaar toch niet misselijk genoeg gemaakt, want niet veel later zat ik op een terras wél vrolijk in een garnalenkroket te prikken.
Ik vraag me dan ook af wat meer zin heeft: mijn boodschappenmand vullen met de nieuwste vleesvervangers van Unilever – dat goede sier maakt met de befaamde ‘kipstuckjes’ van De Vegetarische Slager, maar ook grof verdient aan de verkoop van ‘echte’ rookworsten – of onze overheid en Brussel aanspreken op de miljarden aan landbouwsubsidie die onder andere in die rookworsten verstopt zitten. Waar hebben we meer aan: dat ik me schuldig voel over mijn dieetkeuzes of dat we weten hoeveel geld er naar het goedkoop houden van zuivel en vlees gaat? Geld dat ook had kunnen gaan naar goede
zorg,
onderwijs en
betaalbare huisvesting?
Voor blijvende verandering geloof ik meer in kennis en inzicht dan in campagnes die inspelen op zoiets veranderlijks als de emoties van consumenten over dierenleed. Als we inzien hoe een meer plantaardige economie de wereld rechtvaardiger maakt, dan hoeven we minder te discussiëren over hoe warm het precies mag zijn tijdens een zomers veetransport.
Verandering zal uiteindelijk ook van bovenaf moeten komen, en onze overheid heeft de macht om die verandering te brengen. Dan ga ik ondertussen door met mezelf informeren. Met onze nieuwste vegan special, bijvoorbeeld. Die valt dinsdag bij onze abonnees op de mat. En ik ga door met klagen over de zomerhitte.
Hoe Zit Het Met Vegan? is onafhankelijk tot stand gekomen en financieel mede mogelijk gemaakt door Stichting DOEN.
De overeenkomst tussen OneWorld en deze organisatie is openbaar en in te zien.
