Dit artikel krijg je cadeau van OneWorld.
Word abonnee
Ik stond oog in oog met mijn geschiedenisdocent van vroeger. Hij had overduidelijk drugs gebruikt en stond vooraan op de dansvloer bij de dj te dansen. Wat koesterde ik een wrok jegens deze man. Tien jaar geleden was hij met mijn eindexamenreis mee naar Rome. Ik was achttien, ver van mijn ouders en ik kon doen wat ik wilde. Op de laatste dag ging ik over mijn grenzen en moesten de docenten mij bewusteloos naar mijn kamer sleuren.
“Ik ga dit aan je ouders vertellen”, zei hij vlak voordat we vertrokken. Mijn wereld stortte in. Ik kon dit als voorbeeldige dochter uit een islamitisch gezin niet op mijn geweten hebben. Mijn eerste sigaret, mijn eerste zoen: tot dat moment had ik alles stiekem gedaan. Zo had ik een imago van een degelijk Turks meisje gecreëerd waar mijn ouders trots op konden zijn.
Ik probeerde het goede te doen door het zelf aan mijn moeder te vertellen. Maar ik bleek naïef: eerlijkheid hielp haar niet om voorbij opgelegde normen en waarden te kijken. Ik had gehoopt op onvoorwaardelijke liefde, maar tot op de dag van vandaag heeft ze mij die uitspatting niet vergeven.
“We zijn degelijke dochters en zonen. We vertellen niets en er wordt ons niets gevraagd.
En dus leid ik een dubbelleven, zoals veel biculturele Nederlanders van mijn generatie. Zodra we ons ouderlijk huis binnenlopen is er geen sprake van atheïsme, een promiscue liefdesleven of drugs en drank in het weekend. We zijn degelijke dochters en zonen. We vertellen niets en er wordt ons niets gevraagd.
Ik keek nog eens naar mijn geschiedenisdocent bij het podium en realiseerde me dat ik hem al die jaren de schuld had gegeven van mijn problemen in de familie. Dat was niet eerlijk. Ik ben degene die nog altijd niet haar eigen keuzes kan verdedigen. Ik worstelde me door de menigte naar hem toe en met open armen begroette ik hem. Hij herkende mij niet, maar dat weerhield hem er niet van mijn knuffel te beantwoorden.
Daar stonden we dan, midden op de dansvloer. “Ik vergeef je”, zei ik en ik voelde een zware last van mijn schouders vallen. Tien jaar na dato. Het is nooit te laat om iets wijzer over jezelf te worden.
Verder lezen?
Rechtvaardige journalistiek verdient een rechtvaardige prijs.
Maak jij OneWorld mogelijk?
Word abonnee
- Digitaal + magazine — € 8,00 / maand
- Alleen digitaal — € 6,00 / maand
Terugkerende klant? Klik hier om in te loggen
Heb je een waardebon? Klik hier om je code in te vullen
