Als ik een collega later enthousiast vertel over deze magische middag, laat ze me de ‘herbal potion tutorials’ op TikTok zien. Vrouwelijke Afro-Amerikaanse kruidendeskundigen blijken op sociale media immens populair, met mengsels die geschikt zijn als cosmetica of medicijn. Ook andere (feministische) bewegingen specifiek voor zwarte vrouwen blijken zowel online als offline uit de grond te schieten.
Neem ‘rest is resistance’, het door Tricia Hersey opgezette manifest dat (zwarte) vrouwen aanmoedigt dutjes te doen en uit de witte, kapitalistische ratrace te stappen. En met de hashtag #softblackgirl eisen zwarte vrouwen als frêle en ontspannen wezens hun plek in de wereld op. Ik volg het allemaal met mateloze interesse, want ook ik ben als jonge zwarte vrouw op zoek naar ‘veilige plekken’ in een witte wereld die niet op mij is afgestemd.
“Safe spaces zijn niet voor iedereen, maar dat is ook niet nodig
Dat ik niet voldoe aan westerse standaarden drukt sinds jongs af aan op mijn schouders. Vooral witte mannen werden gezien als slim, knap en succesvol. Zwarte vrouwen werden amper of eenzijdig (‘sterk en sassy’) gerepresenteerd. En daar zag ik mezelf – als gevoelig, bescheiden meisje – niet in terug. Ik voelde me grotesk, raar en onbegrepen. Ik kreeg pleinvrees en droomde van een eiland waar ik mezelf kon zijn in al mijn nuances: zacht én unapologetic, slim én naïef.
Dat metaforische eiland is nu die Instagram-pagina, literaire avond, moestuin of black girl brunch waar ik honderduit praat over de geneugten van een goede krulconditioner, maar net zo goed over trauma’s. Safe spaces zijn plekken waar we het gewicht van de wereld van elkaars schouders tillen. Dus dompel ik mezelf onder in deze oases van herkenning waar ik een ‘heel’ mens kan zijn. Want dat is alles wat we willen: gewoon zíjn.
Verder lezen?
Rechtvaardige journalistiek verdient een rechtvaardige prijs.
Maak jij OneWorld mogelijk?
Word abonnee
- Digitaal + magazine — € 8,00 / maand
- Alleen digitaal — € 6,00 / maand
