Dit artikel krijg je cadeau van OneWorld.
Word abonnee
“Gemengde afkomst betekent voor mij een dubbel gevoel. Zowel in Nederland als in Tunesië word ik namelijk gezien als een allochtoon. In Tunesië ziet zelfs mijn familie mij zo. Toen ik klein was merkte ik trouwens niet dat ik als ‘anders’ werd gezien. Dat veranderde pas rond mijn elfde, dan begin je namelijk jezelf te identificeren. Er zat ook best een groot cultuurverschil tussen mijn vader (Tunesisch, red) en moeder (Nederlands, red), en ik werd grootgebracht met een mengvorm daarvan. Misschien iets meer Tunesisch in die tijd. Dat was best lastig, want de meeste van mijn vrienden toen, hadden meer de Nederlandse cultuur. Dan merk je dat je ineens moet omschakelen tussen verschillende situaties. Als je van huis naar school gaat heb je dan even zo’n momentje dat je denkt: ‘oh ja, zo werkt het’.”
“Ik vind zelf dat ik meer een Amsterdamse identiteit heb
“Nu hoor ik niet per se thuis in de Tunesische cultuur. Ik spreek de taal niet, ben niet meer gelovig zoals mijn vader (islamitisch) en heb niet echt een band met mijn familie in Tunesië. Dat zorgt wel voor afstand, maar de band met het land zit wel echt in het bloed. Ik kom daar gewoon deels vandaan. Ik ben misschien wel iets meer Nederlander, maar vind zelf dat ik meer een Amsterdamse identiteit heb. Dat is misschien wel verkeerd, want ik weet eigenlijk niet wat de Amsterdamse identiteit is. Het heeft misschien te maken met een bepaalde vrijheid die ik hier heb, dat is een belangrijk onderdeel van mijn identiteit.”
“Ik heb voor mijn werk namelijk veel door Nederland gereisd. Buiten Amsterdam was mijn ervaring toch dat je iets vaker anders werd behandeld. Ik zeg niet dat Amsterdam perfect is, ik heb er hier alleen minder last van. Ik heb zelfs een keer 130 sollicitatiebrieven gestuurd, en werd maar uitgenodigd op twee gesprekken. Dat terwijl ik een goede opleiding en een goed cv had. Maar op mijn brief staat de naam ‘Hicham Ben Ali Ben Mohamed Chouikha’, dus ik kreeg het vermoeden dat het daarmee te maken had. Wat dat betreft ben ik best rebels. Als mensen vinden dat ik een allochtoon ben, prima, maar dat vind ik dan hún tekortkoming. Ik ga mij niet aanpassen aan de druk van buitenaf.”
“Ik heb de Tunesische- of Nederlandse cultuur nooit één op één geaccepteerd. Ik kies veel meer een middenweg
“Ik was als kind dan iets meer Tunesisch, maar ik ben uiteindelijk mijn eigen weg gegaan. Ik heb de Tunesische- of Nederlandse cultuur nooit één op één geaccepteerd. Ik kies mijn hele leven veel meer een middenweg. Een heel simpel voorbeeld is emotie. Tunesiërs zijn daar vaak heel fel in; Nederlanders daarentegen meer gereserveerd. Dat is een van de vele voorbeelden van een contrast waarin ik een middenweg zoek. Dat betekent niet dat afkomst niet belangrijk is, dat is gewoon onderdeel van wie ik ben. Ik zoek vaak een connectie met andere gemengde Nederlanders, want die gemixte achtergrond zit best diep, je bent op die manier ontwikkeld. Zelfs wanneer je een andere etnische achtergrond hebt, merk je dat je elkaar snapt. Dat betekent niet dat ik mij onbegrepen voel onder bijvoorbeeld Tunesiërs, maar het betekent vooral dat ik mij begrepen voel onder gemengde Nederlanders.”
Wanneer het over de maatschappelijke rol gaat van gemengde Nederlanders ziet Hicham potentie, maar hij blijft desalniettemin gereserveerd. Hij twijfelt, over wat hij hier persoonlijk aan kan en wil doen, en is bovendien kritisch over het idee dat het zou gaan over een ‘brug’ tussen verschillende rassen.
“In zekere zin kunnen gemengde Nederlanders wel een brugfunctie vormen. Ikzelf heb bijvoorbeeld buitenlandse en Nederlandse vrienden. Aan beide kanten word ik geaccepteerd, onder andere omdat ik de achtergrond van beide groepen ken. In mijn sociale leven zorg ik er soms voor dat die verschillende etnische achtergronden dan samenkomen. Dat was anders misschien nooit gebeurd, dus in die zin kan gemengde afkomst verbinden.”
“Etniciteit zou voor de buitenwereld niets uit moeten maken
“Maar je kunt je ook afvragen: waar is de brug tussen de ‘gewone’ mensen? Ook mensen uit hetzelfde ras botsen veel. Het gaat eigenlijk alleen maar over ras, en dat vind ik een achterstand. Etniciteit zou niet moeten uitmaken. Gemengde Nederlanders zouden een rol kunnen spelen, maar ik weet niet of ik dat kan. Ik zie mijzelf namelijk niet als een maatschappelijk hulpverlener of iets dergelijks. Ik ben niet het type dat actief probeert om de maatschappij stukje bij beetje te verbeteren. Ik wil gewoon met rust gelaten worden en de vrijheid hebben om te zijn wie ik ben. Etniciteit is voor mij belangrijk, maar zou voor de buitenwereld niets moeten uitmaken. Die vrijheid mis ik soms nog.”
Verder lezen?
Rechtvaardige journalistiek verdient een rechtvaardige prijs.
Maak jij OneWorld mogelijk?
Word abonnee
- Digitaal + magazine — € 8,00 / maand
- Alleen digitaal — € 6,00 / maand
Terugkerende klant? Klik hier om in te loggen
Heb je een waardebon? Klik hier om je code in te vullen
