Inmiddels zou je kunnen zeggen dat het economische systeem voor mij heeft gewerkt. Ik kreeg jong een eerste, goede baan en kocht jong een huis in een goede tijd. Ik ben aan armoede ontsnapt. Ik behoor tot het deel van tussengeneratie X ( jonger dan de jongste babyboomer, ouder dan de oudste millennial), dat de laatste vaste contracten en betaalbare woningen wist te bemachtigen. De generatie die vastgoedwaarde explosief ziet stijgen en zich rijk rekent, ondanks studieschulden en aflossingsvrije hypotheken.
We weten heus dat het kunstmatige rijkdom is, we hebben de bubbel al uit elkaar zien spatten in 2008. Maar hebben we ervan geleerd? Onze kostbare woningen – onlangs was er ophef over een doodgewoon rijtjeshuis in Amsterdam-Zuid dat voor 1,5 miljoen euro werd aangeboden én verkocht – kunnen niet zomaar ingeruild worden voor werkelijke biljetten en munten. We boeken weer volop reizen en kopen spullen op niets anders dan digitaal vertrouwen. Net zoals vóór de crisis.
“Degenen die nu neerkijken op rijkdom hadden meestal al geld
En kunnen we de ongelijkheid in één klap wegnemen door al het geld opnieuw te verdelen? Wat kun je zelf doen om minder of antikapitalistisch te leven? Nu is dat makkelijk gezegd als geld nooit een probleem voor je was. Sheila Sitalsing schrijft daar in haar column in dit nummer over: degenen die nu neerkijken op rijkdom hadden meestal al geld. Het kost mij nog moeite om afscheid te nemen van mijn (vermeende) zekerheid en vrijheid. Maar ik ga de tips op het uitneemkaartje uit het omslag toch uitproberen. Misschien kan ik ook opnieuw beginnen. En misschien voel ik dan een nieuw soort vrijheid.
Dit artikel verscheen eerst in OneWorld-magazine.
Verder lezen?
Rechtvaardige journalistiek verdient een rechtvaardige prijs.
Maak jij OneWorld mogelijk?
Word abonnee
- Digitaal + magazine — € 8,00 / maand
- Alleen digitaal — € 6,00 / maand
