Standbeeld 'La Gordita' van de Colombiaanse beeldhouwer Fernando Botero in Cartagena, Colombia. Beeld: Ted McGrath via Flickr
Opinie

‘Laten we niet vergeten waar body positivity vandaan komt’

Nu body positivity aan populariteit wint, lijkt het voor iedereen behálve dikke mensen te gelden. Een kwalijke ontwikkeling, vindt Marloes Leezer, want zonder hen was de beweging er nooit geweest.

Dit artikel krijg je cadeau van OneWorld. Word abonnee
Laat ik duidelijk zijn: wat mij betreft is iedereen welkom in de beweging van body positivity. Sterker nog: ik sta vooraan om iedereen toe te juichen. De schoonheidsidealen raken ons allemaal en als jij ervoor kiest die te negeren en jezelf te omarmen zoals je bent, ben ik je meest enthousiaste cheerleader, compleet met pompoms en confettikanon.

Maar wat ik op het moment regelmatig zie en hoor, in blogposts (met titels als ‘Body positivity als excuus voor obesitas?’), op social media of in gesprekken om me heen, zijn slanke mensen die aan dikke mensen komen vertellen dat body positivity niet voor hen is, dat ze het niet op de juiste manier inzetten of dat ze hun dikke lijven niet zo schaamteloos moeten laten zien. Dan heb je er niet alleen niets van begrepen, maar ook je huiswerk niet gedaan.

Body positivity is ontstaan als een beweging die zich richt op het idee dat alle lichamen goed zijn en gezien mogen worden. Een boodschap die steeds breder gehoord en gedragen wordt – gelukkig maar. Het gevolg daarvan is echter dat body positivity steeds meer mainstream wordt – lees: ook omarmd wordt door mensen die wél binnen het vastomlijnde schoonheidsideaal vallen. En schrijnend genoeg worden dikke mensen – juist de initiators van de beweging – daardoor steeds meer buitenspel gezet.
Influencers gebruiken de tag #bodypositivity (omdat dat traffic genereert) terwijl de boodschap van hun posts er weinig mee te maken heeft.
De mensen die nu selfies kúnnen posten met captions waarin ze vertellen meer rust in hun lijf te hebben gevonden (wat ze absoluut verdienen!) hebben dat te danken aan de dikke mensen die hen voorgingen. De wortels van de huidige body positivity-beweging liggen zo’n vijftig jaar geleden, bij de radicale fat acceptance of fat liberation movement, die zich richtte op het adresseren van discriminatie op basis van gewicht. De weg is voor alle mensen vrijgemaakt door dikke mensen. En nu zijn diezelfde dikke mensen ineens het probleem.
Ik lees blogposts waarin staat dat body positivity en dik zijn niet bij elkaar horen en dat het laten zien van dikke lichamen ‘het promoten van obesitas’ is. Ik zie dit idee letterlijk bevestigd in reacties op het tijdschrift linda.meiden, dat deze maand een fotoshoot deed met de prachtige Tatjana Almuli.

 

Dit bericht bekijken op Instagram

 

Een bericht gedeeld door LINDA.meiden (@linda_meiden) op

Voorbeeld van reacties op de post met Tatjana Almuli
Ik zie slanke influencers een foto met een klein buikplooitje taggen met #bodypositivity en een stroom van hartjes in de comments. Drie scrolls verder zie ik een dik persoon onder haar eigen selfie in discussie moeten over of zij mag bestaan. Dat wringt.
Reacties onder een post van een dikke vrouw, @glitterandlazers, die een selfie plaatst met de vraag: zal ik mijn haar roze laten of blond? Ze eet op die foto ook een koekje.
Hoe erg jij als dun persoon namelijk ook geworsteld hebt (of nog aan het worstelen bent) met je eigen lichaamsbeeld, dat is voornamelijk jouw persoonlijke struggle. Je hoeft je daarnaast niet ook nog continu af te vragen of je wel naar de dokter kunt met een keelontsteking zonder tien minuten in discussie te moeten over je figuur voor er naar je geluisterd wordt. Je wordt niet aangesproken op wat je in het openbaar eet en niemand begint over je gezondheid als je een koekje in je mond steekt. Niemand die jou filmt en dat online zet als je naast ze in het vliegtuig zit, minding your own business. Dat maakt jouw worsteling als dun persoon niet minder valide, maar wel anders dan de mijne.

Als gelijkheid al bereikt was, zou ik me hier niet druk om maken. Maar we zijn sinds die fat acceptance-beweging uit de jaren ‘60 eigenlijk niet zo veel verder gekomen. Dikke mensen worden nog steeds gezien als onacceptabel of op zijn minst onwenselijk. Of ik zelf nog ga meemaken dat dit verandert, weet ik niet. Maar gun mij tot die tijd één plek waar ik niet in discussie hoef over mijn eigen bestaansrecht.

Eis geen nederigheid omdat we het lef hebben te bestaan in onze dikke staat van zijn

Laten we de wortels van de body positivity-beweging blijven eren. Je hoeft niet elke dag de barricaden op voor de rechten van dikke mensen (mag wel!). Maar het minste wat je kunt doen, is niet actief bijdragen aan het stigma door verantwoording of nederigheid van ons te eisen omdat we het gore lef hebben te bestaan in onze dikke staat van zijn. Veel mensen kunnen het zich niet voorstellen, maar ik houd van mijn lichaam. Het is mijn huis, het draagt me door de wereld en stelt me in staat alles te doen wat ik wil. Dat is body positivity en dat is wat mij betreft gegund aan iedereen. Gun mij dan op mijn beurt hetzelfde.

Fuck de dieetcultuur

Tatjana Almuli: ‘De boodschap is altijd: je eet te veel, je beweegt te weinig’

Ik wil dat OneWorld blijft bestaan

AbonneerDoneer

Verder lezen?

Rechtvaardige journalistiek verdient een rechtvaardige prijs.
Maak jij OneWorld mogelijk?

Word abonnee

  • Digitaal + magazine  —   8,00 / maand
  • Alleen digitaal  —   6,00 / maand
Heb je een waardebon? Klik hier om je code in te vullen

Factuurgegevens

Je bestelling

Product
Aantal
Totaal
Subtotaal in winkelwagen  0,00
Besteltotaal  0,00
  •  0,00 iDit is het bedrag dat automatisch van je rekening wordt afgeschreven.

Lees je bewust met OneWorld en draag bij aan een rechtvaardige wereld.

Dat kan al vanaf 6 euro per maand

Ontvang onze beste verhalen in je mailbox

Volg ons