Achtergrond, Fotoreportage

Leven op de grote hoop

Op afvalstortplaats Bantar Gebang wordt dagelijks 7.000 ton troep gedumpt. En hier woont en werkt een complete samenleving, die bestaat uit maar liefst 18.000 mensen.

Dit artikel krijg je cadeau van OneWorld. Word abonnee
Op Bantar Gebang wordt niet alleen dagelijks 7.000 ton troep gedumpt, er is ook een complete samenleving ontstaan. Zo is Muji niet alleen plasticverzamelaar, maar ook vroedvrouw in het bij de stortplaats ontstane dorp Ciketing Udik. Vroeger groeiden nederzettingen langsrivieren, omdat het water nodig was voor levensonderhoud. Nu ontstaan er dorpen aan de rand-van afvalstortplaatsen.

De Italiaanse fotograaf Elisabetta Zavoli, die sinds 2012 in Jakarta woont, legde het leven rond Bantar Gebang vast. Zij noemt plekken als deze ‘de nieuwe mijngebieden’, omdat de materialen in de vuilnishopen als nieuwe, ruwe grondstoffen beschouwd kunnen worden. De inwoners zijn volgens Zavoli hedendaagse mijnwerkers. “Er zijn bergen gemaakt van afval, er is herrie vanaf- en aanrijdende vuilniswagens en er zijn geuren van composterend groenafval”, vertelt ze.

De 25 meter hoge afvalberg is op veel plekken instabiel en kan instorten als er mensen op lopen

De afvalberg trekt al jaren volk aan. “Veel bewoners zijn binnenlandse migranten die van het platteland komen op zoek naar werk. De meesten zijn niet formeel geschoold”, legt Zavoli uit. Vooral met plastic zoeken, verzamelen en doorverkopen aan handelaren en recyclingcentra verdienen de meesten hun geld voor scholing van de kinderen of gezondheidszorg.

Het verzamelen van afval is niet alleen zwaar werk, het is ook gevaarlijk. De 25 meter hoge afvalberg is op veel plekken instabiel en kan instorten als er mensen op lopen. Ook scherpe voorwerpen en schadelijke chemicaliën vormen een gevaar. Het is dan ook officieel illegaal om op Bantar Gebang te wonen en op de afvalberg te klimmen, maar de overheid grijpt niet in. Het is typerend voor de afvalcrisis waarin Indonesië zich bevindt, waarin er meer afval wordt geproduceerd dan het land kan verwerken. Zavoli:-“Wat ooit een tijdelijke oplossing leek voor veel mensen, wordt nu langzaam een vaste leefomgeving, ingeklemd tussen de maatschappij en wat de maatschappij wegdoet.”

Tegen de achtergrond van het dorp Ciketing Udik is geen berg van aarde te zien, maar een berg van afval. Op de voorgrond de illegale woningen van de afvalverzamelaars.Beeld: Elisabetta Zavoli
Elke dag gaat mak Muji (rechts) met zonsopgang naar de stortplaats en verzamelt plastic en andere materialen, zoals glas, blik, ijzer en schoenen, om later te verkopen.Beeld: Elisabetta Zavoli
De kleindochter van Mak Muji, Elisaprilla, is twee maanden oud. Een net beschermt haar tegen de vele vliegen die ook op de afvalberg leven.Beeld: Elisabetta Zavoli
Mak Muji helpt als vroedvrouw in het vuilnisdorp zwangere vrouwen. Ze geeft massages en helpt bij de bevalling.Beeld: Elisabetta Zavoli
Een kiosk verkoopt eten aan de rand van Ciketing Udik. Met zonsondergang is het een ontmoetingsplaats voor vrouwen en kinderen, die samenkomen na een dag werken.
De kippen van Mak Muji’s familie zoeken rijstkorrels tussen de afvalzakken en de draagmand waarmee het afval elke dag wordt verzameld.

Ik wil dat OneWorld blijft bestaan

AbonneerDoneer

Verder lezen?

Rechtvaardige journalistiek verdient een rechtvaardige prijs.
Maak jij OneWorld mogelijk?

Word abonnee

  • Digitaal + magazine  —   8,00 / maand
  • Alleen digitaal  —   6,00 / maand
Heb je een waardebon? Klik hier om je code in te vullen

Factuurgegevens

Je bestelling

Product
Aantal
Totaal
Subtotaal in winkelwagen  0,00
Besteltotaal  0,00
  •  0,00 iDit is het bedrag dat automatisch van je rekening wordt afgeschreven.

Lees je bewust met OneWorld en draag bij aan een rechtvaardige wereld.

Dat kan al vanaf 6 euro per maand

Ontvang onze beste verhalen in je mailbox

Volg ons