“Homoseksualiteit is een ziekte, het is compleet onnatuurlijk”, zegt een van mijn Pakistaanse vrienden die ik toch als een vrijdenkend mens beschouw. We vinden beiden dat ieder persoon het recht heeft zijn eigen leven te leiden en dat er wederzijds respect dient te zijn. Maar twee mannen of twee vrouwen die met elkaar vrijen dat gaat hem te ver. Bovendien zit zijn religie er ook tussen.
Toch komt homoseksualiteit wel degelijk voor in Pakistan. Ook binnen de islam. Het mag alleen niet zo genoemd worden. Neem de tribale gebieden langs de grens van Afghanistan, de noordwestelijke regio waar de bevolkingsgroep de Pathanen in de meerderheid is. Sinds de oudheid hebben mannen en jonge jongens hier seksueel contact met elkaar. Ze noemen het alleen geen seks, ze spelen met elkaar.
Het wordt getolereerd in de samenleving, zolang er maar niet openlijk over wordt gesproken. Mannen voelen zich in dit uiterst conservatieve deel van Pakistan zwaar gefrustreerd. Voor het huwelijk is ieder contact met een meisje verboden, laat staan seks. “Hoe kan ik verliefd op een vrouw worden als ik haar gezicht nooit zie”, is een veel gehoorde klacht. “Jonge jongens zijn veel mooier en beschikbaar.” Zelfs na het huwelijk gaat het ‘plezier’ maken tussen mannen door. Vrouwen worden niet geacht zich in bed vrij te gedragen.
Hand in hand lopen
Officieel bestaat homoseksualiteit niet in Pakistan. Het is zelfs volgens de wet verboden. Maar mannen die op straat hand in hand lopen, is weer gebruikelijk volgens de cultuur. Net zoals de intense omhelzing als begroeting tussen twee mannen heel onschuldig is. Niemand gaat er vanuit dat je een ‘homo’ bent.
Van die geboden ruimte maken Pakistaanse homoseksuelen gebruik. Zoals Qasim die samen met zijn ouders toen hij drie was naar Amerika verhuisde. Hij ontdekte tijdens zijn jeugd dat hij verliefd werd op jongens. Zijn Pakistaanse ouders toonden toen nog geen enkel begrip. De Amerikanen net zo min. Op straat werd hij vaak uitgescholden voor ‘vuile homo’. Toen er bij hem hiv werd vastgesteld kon hij het land verlaten.
Voor het eerst vrij
In Lahore waar hij nu samen met zijn vriend Ali woont, kan hij onbezonnen hand in hand slenteren op straat. Niemand roept hem na. Hij voelt zich als homoseksueel voor het eerst in zijn leven vrij.
Qasim wil graag homoseksuelen vooruit helpen. Hij heeft een liefdadigheidsorganisatie voor ze opgezet. Hij krijgt zelfs steun van de overheid, zolang hij maar niet openlijk zegt dat hij homo’s steunt. Hij regelt medische zorg, jonge mannen kunnen elkaar in alle rust ontmoeten en samen naar de televisie kijken.
De buren hebben geen idee dat de twee mannen een liefdesrelatie hebben. Qasim en zijn vriend leiden een teruggetrokken leven, geen feesten, geen drank.
Brug te ver
Ali zijn ouders weten niets van de seksuele geaardheid van hun zoon. Qasim’s ouders, die zijn teruggekeerd naar Islamabad, hebben hem geaccepteerd zoals hij is. Maar op bezoek mogen ze niet bij elkaar in een kamer slapen. Dat is nog een brug te ver.
Qasim en Ali dromen over trouwen met elkaar. In Pakistan is dat onmogelijk, misschien wel in Nederland. Bij terugkomst willen ze dan graag een feestje voor hun vrienden en de ouders van Qasim geven. Misschien wordt op een dag ook in Pakistan hun liefde geaccepteerd en kunnen ze zelfs een kindje adopteren. Want homoseksualiteit bestaat wel degelijk.
Liefdesverhaal
Mijn Pakistaanse vriend is onder de indruk van het liefdesverhaal van Qasim en Ali. Eigenlijk twee gewone mensen die van elkaar houden en ook nog iets goeds doen voor de samenleving. Hoe luidt het gezegde ook al weer? Als er één schaap over de dam is, volgen er meer?
