Andermans fietsband oppompen, koken voor een dakloze: elke dag verricht Rachel van de Pol (30) een miniheldendaad en blogt erover. Om te laten zien dat je als individu een verschil kunt maken.
“De vluchtelingenvrouwen van Kanaleneiland Utrecht zijn me het meest bijgebleven. Ik gaf een computercursus – van e-mail hadden ze nog nooit gehoord. Een van hen liet ik op Google Maps haar geboortedorp zien. Haar verbazing, dat ze met één druk op de knop haar dorp in Eritrea kon zien, maakte diepe indruk op me.
Als kind had ik al een sterk rechtvaardigheidsgevoel. Ik ben echt voor alle dieren de deuren langs geweest als fanatieke WNF Ranger. Ook ging ik mee als mijn moeder voor de Hartstichting collecteerde. Na mijn studie internationale betrekkingen ben ik de journalistiek ingerold. Toen ik het idee kreeg een jeugdboek te schrijven over een meisje dat in zeven sloten tegelijk loopt als ze de wereld wil verbeteren, dacht ik: waarom doe ik dat niet eerst zelf? Door op een vrolijke manier daarover te schrijven wil ik aantonen dat je als individu wel degelijk een verschil kunt maken. Met een knipoog bereik je mensen eerder dan met een wijzend vingertje.
Juist de stukjes over die grappige, alledaagse goede daden op mijn blog – pinnen voor een onbekende die haar pinpas was vergeten of stiekem andermans fietsbanden oppompen – worden goed gelezen, waarschijnlijk omdat ze zo herkenbaar zijn. Maar ook onderwerpen als ontbossing of kinderarbeid schuw ik niet. Gisteren nog heb ik een stukje regenwoud als kraamcadeau gegeven, dat vind ik een specialer cadeau dan een rompertje. Helemaal nu ik weet dat er twee vierkante meter oerwoud op naam van mijn nieuwe neefje staat. Inspiratie heb ik genoeg, er staan nog 140 plannen op mijn lijstje.”
Foto: Shody Careman (AD)
