Medewerkers Europees Parlement kunnen nu anoniem hun #MeToo-verhaal doen

Vorig jaar stelde de EU-afdeling van nieuwssite Politico van zo’n 127 vrouwen en 11 mannen die bij het Europees Parlement werken verhalen te hebben ontvangen over intimidatie op de werkvloer. Er is in oktober 2017 naar aanleiding van de internationale #MeToo-beweging in het Parlement een resolutie aangenomen tegen seksuele intimidatie en geweld op de werkvloer, maar de volledige implementatie daarvan ontbreekt, vindt actiegroep #MeTooEP.

“Ten eerste moet er extern onderzoek komen naar het probleem, en moeten er passende oplossingen komen binnen het Parlement. Ook moet er verplichte anti-intimidatie-training komen voor álle medewerkers van het Europees Parlement, ook de Europarlementariërs zelf. En de structuur van de klachtencommissie moet worden omgegooid. Nu is het zo dat er nul klachten zijn binnengekomen over intimidatie en geweld, alleen over psychologische intimidatie. Dat kan niet kloppen. Blijkbaar durven mensen zich er niet over uit te spreken. Dat komt bijvoorbeeld omdat er in de adviesraad die gaat over klachten tegen Europarlementariërs, Europarlementariërs zitten. Ook zijn er nu twee raden, een voor assistenten en een raad voor andere medewerkers. Dat werkt verwarrend. Er moet één adviesraad komen waar objectieve experts in plaatsnemen.” Ook hekelt Ponte het gebrek aan transparantie van het Europees Parlement: er is geen duidelijkheid over hoeveel klachten er precies zijn ingediend, en tot welke sancties dat heeft geleid.

Naast Ponte sprak ook Anni Hirvela, assistente van de Oostenrijkse Europarlementariër Angelika Mlinar3, zich openlijk uit op nieuwssite EU Observer. Zowel Hirvela als Ponte stellen dat vrouwen die slachtoffer worden van intimidatie in het Europees Parlement zich niet snel uitspreken, zeker in een onzekere positie zoals stagiaire. Ook zouden verhalen zich snel verspreiden in de ‘EU-bubbel’ en zo kunnen leiden tot carrièreschade van slachtoffers.

Society showed to be a step further than the European Parliament on the fight against sexual abuse and harassment. That’s why we demand, among other measures, a mandatory training for everybody including MEP. We will always fight against impunity. @ameliamlobo #MeTooEP #TimesUpEP pic.twitter.com/FUm5ZkjJ5b

— Miguel Urbán Crespo (@MiguelUrban) October 9, 2018

OneWorld sprak Rosa Dinnissen, politiek assistent van de Nederlandse Europarlementariër Gerben-Jan Gerbrandy4. Op persoonlijke titel spreekt zij zich uit als voorstander van de actie, om zo de druk op de ketel te houden. Volgens Dinnissen leeft het Europees Parlement in de waan van de dag. “Na het oplaaien van de #MeToo vorig jaar stond de beweging direct op de agenda, maar het momentum verdween weer door andere prangende zaken, zoals Brexit of de migratiecrisis. Met deze groep houden we de dialoog gaande. Dat is belangrijk, want het is geen one-day-issue.”

Rosa Dinnissen is achter de schermen betrokken bij de actiegroep. Ze heeft zelf geen seksuele intimidatie meegemaakt, maar komt geregeld in aanraking met iets dat ze ‘de grijze zone’ noemt. “Dat is een bepaalde werkcultuur waarbij je merkt dat je je in discussies niet serieus genomen voelt, je niet de beurt krijgt om te spreken, en er vrouwonvriendelijke opmerkingen of grapjes worden gemaakt. Het is vaak onbedoeld, maar zit erg ingebed in de werkcultuur.”

Dat is in het Europees Parlement niet anders dan in andere organisaties en bedrijven, zegt Dinnissen, “maar in de politiek draait het om macht, en dus zijn de verhoudingen scherp. Bovendien moet je maar genoeg ‘je mannetje’ kunnen staan. Als je niet assertief genoeg bent, of als je een erg kwetsbare of afhankelijke positie hebt, voel je je waarschijnlijk niet veilig om je uit te spreken. Dat veranderen vereist een cultuuromslag.”

“Zelf ben ik meer bezig achter de schermen; ik hoef niet per se boegbeeld te worden, maar ondersteun de beweging door mensen binnen en buiten het Parlement in te lichten over deze groep. De aandacht begint stapje voor stapje haar eerste vruchten af te werpen. Om me heen merk ik dat vrouwen—en mannen—zich gesterkt voelen door de beweging en zich sneller durven uit te spreken. Dat geldt ook voor mijzelf. Mijn lontje is korter geworden en mijn drang om me uit te spreken voor gelijkheid op de werkvloer is gegroeid.”

MeTooEP.com telt nu nog maar vijf verhalen. De blog noemt geen namen. Dat is bewust, zegt Ponte in een persconferentie die ze met zes andere assistenten hield deze ochtend: “Het gaat ons niet om specifieke gevallen, het gaat ons erom de cultuur van stilte en ongelijke machtsverhoudingen bloot te leggen.”