In de machocultuur van Honduras heerst veel afgunst tussen vrouwen onderling. Er zijn bovendien te veel vrouwen voor te weinig mannen, waardoor de jaloezie alleen maar versterkt wordt. Een jonge meid als directe collega – de ironie wil dat ik zelf acht maanden geleden succesvol voor haar heb gelobbyd – kan dan problemen geven. Mede omdat ik hier in anderhalf jaar van alles voor elkaar wil krijgen en daarbij de steun van het management heb, en zij hier 'gewoon werkt'. Ach, het is goed om te weten dat ik nu ook in het Spaans kan ruziemaken. Maar echt gemakkelijke taken hebben wij junioren niet.
En dan de vooruitgang. Mijn organisatie is bezig met een decentralisatieproces – wie niet? – en het lijkt de communicatie positief te beïnvloeden. Deze week liep mijn mailbox vol met mails van enthousiaste collega's die hun verhalen willen delen op de website en in het interne bulletin. Kom maar op met die geleerde lessen! Het is heerlijk om te zien dat de structuren die je opzet op een gegeven moment hun weg vinden en zich inbedden in de organisatiecultuur.
Maar ergens moeten die afgunst en vooruitgang natuurlijk samenkomen. Als dat niet gebeurt, kan ik de duurzaamheid van mijn werk hier wel vergeten. Mijn directe collega zal er straks op moeten toezien dat het werk wordt voortgezet. Er is helemaal geen ruimte voor jaloezie in tijden van vooruitgang! Dus, als junior – jonge vrouw, recht door zee, uit het rijke Europa – doe je dan heel verstandig een stap terug, probeer je je frustraties onder werktijd te onderdrukken, en de kennis die je hebt op een minder Nederlandse (lees: directe) manier over te dragen. Want tja, wat is belangrijker?
