‘Doe mij maar een rastakapsel en een hipsterbroodje vegetarische döner’

Kunstenares TINKEBELL. doet verslag van haar observaties. Over wat er mis gaat, ons gedrag en onze normen. Dit keer: culturele toe-eigening.

Dit artikel krijg je cadeau van OneWorld. Word abonnee
Laatst was ik naar een debatavond over ‘culturele toe­eigening’. Een van de openingsvragen: ‘waarom mag Eminem wel rappen, maar een wit meisje liever niet twerken?’. Gastspreker Anousha Nzume schreef het boek Hallo witte mensen en las daaruit een passage voor over twee witte jongens die een dönerzaak waren begonnen die niet écht een traditionele dönerzaak was. In Het Parool werd beschreven hoe deze jongens het begrip döner naar een hoger plan tilden door er avocado en kikkererwten bij te serveren.

Dat was volgens Nzume een schande want döner is geen ‘laag voedsel’ maar cultureel erfgoed, en hoeft dus helemaal niet opgewaardeerd te worden. En al zeker niet door twee witte jongens. Ze zei: “Het is respectloos om zomaar een gerecht uit een andere cultuur over te nemen en het jezelf toe te eigenen. Zeker als je geen besef hebt van de oorspronkelijke achtergrond van een gerecht en dan over ‘opwaardering’ praat. Witte mensen maken gebruik van iets wat niet van hen is, zonder dat mensen uit landen waar dat vandaan komt daarvan profi teren. En dat kan niet.”

Culturele toe­-eigening mag niet, producten voor een habbekrats kopen ten koste van onder betaalde werkers in Azië wel?

Ik heb zelf jarenlang dreadlocks gehad, zonder me te hebben verdiept in de oorsprong van deze haardracht. Ik liep rond met die lange nepharen omdat ik het gewoon mooi vond. Kon dat dan ook niet? Ik vroeg het Anousha. Ze keek me mis prijzend aan. “Het mag wel, maar je zou je echt in de achter­grond moeten verdiepen.” Ik zuchtte en probeerde haar te begrijpen, maar ik kwam niet verder dan de conclusie dat het een principekwestie was en niet een echt probleem.

Het debat verzwakte even. Er werden wat grapjes gemaakt. En ineens, schijnbaar uit het niets, maakte Anousha deze opmerking: “Ik koop natuurlijk ook gewoon bij Primark. We hebben allemaal onze zwakheden.” Als vanzelf schreeuwde ik heel hard: “Dat kan echt niet!” Vanaf dat moment liet mijn invoelend vermogen me in de steek. Culturele toe­eigening mag niet, want dat is respectloos. Producten voor een habbekrats kopen ten koste van onder betaalde werkers in Azië is ‘een tolereerbare zwakte waar we allemaal weleens last van hebben’. Excuseer, maar doe mij dan maar een rastakapsel en een wit hipsterbroodje vegetarische döner.

Ik wil dat OneWorld blijft bestaan

AbonneerDoneer

Verder lezen?

Rechtvaardige journalistiek verdient een rechtvaardige prijs.
Maak jij OneWorld mogelijk?

Word abonnee

  • Digitaal + magazine  —   8,00 / maand
  • Alleen digitaal  —   6,00 / maand
Heb je een waardebon? Klik hier om je code in te vullen

Factuurgegevens

Je bestelling

Product
Aantal
Totaal
Subtotaal in winkelwagen  0,00
Besteltotaal  0,00
  •  0,00 iDit is het bedrag dat automatisch van je rekening wordt afgeschreven.

Lees je bewust met OneWorld en draag bij aan een rechtvaardige wereld.

Dat kan al vanaf 6 euro per maand

Ontvang onze beste verhalen in je mailbox

Volg ons