‘Ik moet terug naar Jemen om verhalen te vertellen’

De vettige bol was een nieuwe smaak, waar ze aan gewend moest raken. Ze zag het als onderdeel van haar integratie. De drang om zich aan te passen voelde ze vorig jaar, in de eerste maanden in Nederland, heel sterk. De taal leren en doen wat er van haar verwacht werd leek haar logisch. Maar nu, na een jaar in Nederland, vindt ze dat je ook kunt integreren door kunst te maken, werk tentoon te stellen en mensen ernaar te laten kijken. “Want kunst overstijgt de verschillen en staat boven grenzen.”

Het afgelopen jaar vroeg Faroq zich vaak af hoe belangrijk het voor haar was om überhaupt te integreren. Ze heeft al in Canada, de VS en Groot-Brittannië gewoond. “Maar er is een verschil tussen ergens uit eigen wil studeren en in een land wonen waar je eigenlijk niet voor gekozen hebt. Nu heb ik bovendien verantwoordelijkheden: als ik over drie jaar mijn staatsexamen niet haal, dan zullen er gevolgen zijn.”

Ze kijkt even door het grote raam van de bibliotheek. “Toen ik hier in 2014 op bezoek was, raakte ik gecharmeerd door de stilte. Het was hier zo vredig, een contrast met het hectische Londen. Die stilte heb ik nodig. In Jemen waren er 24 uur per dag bombardementen. Toen ik naar Londen verhuisde kon ik eerst niet slapen: zo gewend was ik aan het geknal van bommen. Toen ik die plots niet meer hoorde vond ik het aanvankelijk niet leuk, het was té comfortabel.”

De Nederlandse stilte die haar zo bevalt, heeft ook te maken met de kleuren en het weer: “Het grijs: dat is mijn favoriete weer. Je hebt dan maar één tint. En mensen die hun hoofden in de kragen van hun jassen proberen te verstoppen om geen wind of regen in hun gezicht te krijgen: ze lijken sterk op elkaar. Ik houd van die monotonie.”

Faroq hoorde verschillende vluchtverhalen: over mensensmokkelaars, boten en mannen die haar vriendinnen bont en blauw hadden geslagen tijdens hun tocht. Ze voelde zich verwend omdat ze gewoon met het vliegtuig van Londen naar Nederland was gekomen. “Mijn verhaal is totaal anders, ik had altijd de juiste documenten. Die vrouwen reisden in onzekerheid, met vervalste paspoorten omdat ze op stel en sprong moesten vertrekken.”

Hoewel ze benadrukt geen expert te zijn, wordt ze vaak gevraagd om te spreken over de situatie in haar thuisland. “Maar ik weet niet wat er precies gaande is. Ik volg het nieuws niet meer. Ik weet de oplossing voor het laaiende conflict niet. Maar ze dwingen je in die positie omdat er niet veel Jemenieten in Nederland zijn. Ze willen ‘je stem’ gebruiken.”