Ontslagen, mishandeld en bedreigd: zij betaalden de prijs van antiracistisch verzet

“We wilden weglopen, maar dat mocht niet. Er kwamen ME-busjes bij en er werd omgeroepen dat we waren aangehouden op basis van samenscholing, terwijl zij ons letterlijk in een hoekje hadden geduwd.” Daarna brak politiegeweld los, zegt Pieter: “Mensen kregen vuisten in hun gezicht. Er werd aan mijn haar getrokken. Toen ik me vasthield aan een paal werd er op mijn schenen getrapt. Een agent veroorzaakte bij mij zelfs een bloedneus.” Een paar uur lang zat ze vast. “Een traumatische ervaring.”

In 2017 werd Pieter woordvoerder bij KOZP. “Natuurlijk dacht ik: moet ik dit wel doen? Ik zag hoe Jerry (Afriyie, red.) en Sylvana Simons door de media werden opgegeten. Maar ik dacht: nee, het werk dat ik gedaan wil krijgen is zoveel groter dan die shit.”

Haar eerste online bedreigingen had Pieter toen al ontvangen. Die kwamen nadat ze een Facebook-evenement had aangemaakt als voorbereiding op een demonstratie tegen zwarte piet in Den Haag. Na media-optredens en demonstraties werden de bedreigingen heftiger, al blijven ze grotendeels online. “Het zijn toetsenbordgangsters die zeggen dat ze dat ‘zwarte kutaapje die een kinderfeest kapotmaakt komen halen’ en dat ik ‘beter kan sterven’.”

Hé, dit is wat ik op televisie heb gezien, dacht Miangue, die uit nieuwsgierigheid tussen publiek was gaan staan dat zich bij de activisten had verzameld. “Tot mijn grote verbazing was het een groot racistisch gebeuren met veel politie, burgers en kinderen. De KOZP-demonstranten werden bekogeld met Red Bull-blikjes en eieren, terwijl ze daar gewoon vredig stonden met hun borden.”

Uit zelfverdediging besloot Miangue de situatie te filmen met haar telefoon, en live op Facebook te delen, terwijl er aan haar werd getrokken en geduwd. “De politie stond nog geen meter van mij vandaan, maar deed niets. Pas toen ik schreeuwde: wáár is de politie?! werd er ingegrepen.”

Kort daarna stond de telefoon van Miangue roodgloeiend. “Mijn mailbox en sociale media-accounts moest ik afschermen. Mensen hadden foto’s van mijn kind en mijn adres gedeeld. Echt een beangstigende periode.” Uit angst dat haar kind zou worden gepest, nam Miangue contact op met de schooldirectie. “Die had alle begrip en zou goed op hem letten. Maar vervolgens werd ik door ouders niet meer gegroet, omdat ze pro-Piet zijn.”

Waar de hatelijke reacties haar in 2018 nog online bereikten, volgde in 2019 een fysieke aanval op straat. “Ik liep naar de supermarkt. Een man herkende me van tv en begon uit het niets tegen me te schreeuwen. Voor ik het wist kwam er een vuist op me af die ik gelukkig net kon ontwijken. Omstanders grepen gelukkig in en kwamen direct naar me toe.”

Over het algemeen voelt Miangue zich veilig, maar haar vertrouwen in de medemens is wel geschaad. “Ik had nooit gedacht dat ik op basis van mijn standpunten en burgerrechten kon worden aangevallen. Blijkbaar moet mijn generatie hier nog voor strijden. En ik als Afrikaanse Nederlander uit de Democratische Republiek Congo, een land dat zich heeft moeten onttrekken aan kolonialisme en racisme, zal dat blijven doen. Ik put moed uit de strijd die mijn voorouders hebben gestreden.”

In de nacht van 2 op 3 januari ging ze met haar stichting We Promise, die strijdt tegen racisme in West-Friesland, de straat op in haar stad Hoorn. ‘Weg met J.P. Coen’, krijtten zij en een andere activiste op de straatstenen bij het standbeeld van Jan Pieterszoon Coen. Het beeld zou geen plaats mogen hebben in haar stad, vindt De Cuba: het verheerlijkt de persoon die verantwoordelijk is voor de genocide op de Banda-eilanden in 1621.

Pogingen om haar werkgever tot inkeer te laten komen haalden volgens De Cuba niets uit: haar uitleg over de krijtactie en tactieken van Vizier Op Links werd van tafel geveegd. Op een verzoek om de reden voor het niet verlengen van haar contract schriftelijk te bevestigen, ging de werkgever niet in. “Terwijl in een interne mail naar collega’s wel is gezegd dat de krijtactie de reden is.”

Bescherming door de autoriteiten hoeft ze niet te verwachten, vertelt De Cuba. “Aangifte doen is bijzonder moeilijk. De politie zei dat ‘bezig zijn met zulke thema’s zulke reacties uitlokt’ en dat ik moet stoppen met acties.” Maar dat is de activiste niet van plan. “Ik doe dit juist omdat ik een veilige wereld wil voor de volgende generatie. Ik heb het recht om te demonstreren. Zwijgen is geen optie.”