Ophef na uitspraken Stef Blok is wassen neus

Mooi dat er soms nog enige gevolgen zijn voor zijn racistische uitspraken, maar toch voelt het onbevredigend. Want laten we wel wezen: de rel gaat meer om de manier waarop Blok zich uitsprak dan de inhoud. Buitenlandwoordvoerder van de VVD Han ten Broeke vond wat Blok zei niet incorrect, alleen lomp. “Buitengewoon onprofessioneel om als een olifant door de porseleinkast te gaan”, zei PvdA Tweede Kamerlid Lilianne Ploumen.

Dat mag geen verrassing zijn na jarenlang partijoverstijgend gehamer op de ‘mislukte’ multiculturele samenleving. VVD’er Frits Bolkestein was een van de eerste begin jaren 90. PvdA-ideoloog Paul Scheffer, die nu wekelijks in NRC Handelsblad pleit voor gesloten grenzen, kwam met “het multiculturele drama” in 2000. CDA-premier Jan-Peter Balkenende noemde een multiculturele samenleving in 2002 ook al ‘niet iets om na te streven’. Sindsdien is dat discours alleen maar sterker en universeler geworden, en voor veel politici is de vraag niet of de multiculturele samenleving een probleem is, maar in welke mate en wat we er aan moeten doen.

Deze etno-nationalistische politiek maakt wel één uitzondering: migratie die in dienst staat van het Nederlandse bedrijfsleven. Hoogopgeleide witte immigranten in de bankensector, multinationals met papieren hoofdkantoren op de Zuidas, Indiase kenniswerkers in de regio Eindhoven, au pairs uit Zuidoost-Azië, immigranten onder de regeling Aziatische horeca, Poolse magazijnwerkers – die worden niet als bedreiging voor de eigenheid van de Nederlandse samenleving, maar als financiële winst gezien. Dat de minder betaalde posities structureel gepaard gaan met grove arbeidsuitbuiting en mensenrechtenschendingen is een feature, geen bug. Het maakt de hoge levensstandaard van witte Nederlanders met een beetje geld mogelijk.

Want die ‘je’ die ‘er middenin woont’ is natuurlijk niet de Turkse bakker zelf, maar de zogenaamde ‘oorspronkelijke bevolking’ die in Bloks visie door een multiculturele samenleving wordt verdreven. Een ingebeeld wit gezin dat zich niet kan verbinden met mensen die als De Ander worden gedefinieerd, dat slachtoffer is van een ‘niet vreedzame’ samenleving. De mensen die we als De Ander benaderen, die maken verder niet uit: zij horen in dienst te staan van witte Nederlanders. Het liefst in hun eigen, gesegregeerde wijken met geen landelijke politieke inspraak, waardoor de witte mens, die blijkbaar niet anders kan dan racistisch zijn, er niets van merkt.