Pech is een impopulair begrip. Het is verbonden aan een onprettig gevoel: dat narigheid iedereen kan overkomen, en dat je soms niets kunt doen om onheil af te wenden. Dat leidt tot een akelig idee: dat geluk, gezondheid of succes niet altijd maakbaar of zelfs haalbaar is voor iedereen die zijn best doet. En dat roept ongemakkelijke vragen op over hoe onze maatschappij is ingericht: als er mensen zijn voor wie the sky niet the limit is, is het dan fair om te verwachten dat iedereen altijd kan presteren, participeren en invechten?
“Geluk, gezondheid of succes is niet altijd haalbaar voor iedereen die zijn best doet
Dijkhoffs woorden raakten schrijfster Lieke Marsman, vertelt ze in haar boekje De volgende scan duurt vijf minuten, want zij heeft op dat moment als zieke zelfstandige zonder verzekering al maanden geen inkomen. Ze heeft net opgezocht hoe ze voor bijstand in aanmerking kan komen. De kankerdiagnose die ik kreeg, schrijft ze, dat kun je pech noemen. Maar de consequenties niet. Die wijt ze aan ‘het systematisch falen van de neoliberale samenleving waarin we leven’.
“Het is beleid om vangnetten te slopen en de bal bij kwetsbare individuen te leggen
Was het pech dat ik, ook een onverzekerde zzp’er, twee derde van mijn inkomen inleverde? Was het pech dat artsen me steeds vertelden dat mijn pijn, stijfheid en ontstekingen normaal waren? En dat ik er maar mee moest leren leven, of gewoon eerst maar eens moest afvallen? Ik denk het niet.
Verder lezen?
Rechtvaardige journalistiek verdient een rechtvaardige prijs.
Maak jij OneWorld mogelijk?
Word abonnee
- Digitaal + magazine — € 8,00 / maand
- Alleen digitaal — € 6,00 / maand
