Al snel konden we hier in Savar aan het werk. Op het moment van de ramp werkten we bij Intertex, ik op de controleafdeling, Shomapti en Preeti als naaisters, alle drie op de zesde verdieping. De dag ervoor sloot het gebouw vanwege barsten in de muren. Volgens het management was alles oké; ingenieurs hadden het gebouw gecontroleerd. De opzichter belde mijn oudste dochter om te vragen of ze de volgende dag kwam werken, anders kreeg ze geen geld. We besloten alle drie te gaan, maar hadden een onbehaaglijk gevoel.
In de ochtend hoorden we een krakend geluid. Ik kroop zo snel mogelijk naar mijn dochter, kon haar hand grijpen, waarna we samen we onder een werktafel scholen. Na acht uur werden we gered. Maar mijn enige gedachte was: waar is Shomapti?
Voor ons Hindoes is het belangrijk de begrafenisrituelen uit te voeren. Na negen maanden hebben we dat met de familie uiteindelijk gedaan voor Shomapti, ook al weten we niet waar ze ligt.
We hebben geld ontvangen van hulporganisaties: 10.000 taka (95 euro) van Bangladesh Garment Workers Solidarity, en 90.000 taka (850 euro) in drie termijnen van Primark (Iers-Britse prijsvechter, die kleding liet maken in Rana Plaza, red.) Ook hebben we een naaimachine gekregen. Zes maanden na het ongeluk konden Preeti en ik een naaicursus gaan volgen om weer op eigen benen te kunnen staan. Want hoe groot ons verlies ook is, we moeten en willen weer werken.
Ik wil het liefst terug naar onze geboortegrond en daar een kleermakersbedrijfje beginnen. Als we de officiële compensatie krijgen, zouden we terug kunnen naar Sylhet. En ik blijf bidden voor Shomapti.”
foto: Taslima Akhter
