Seksueel misbruik in Indonesië moet gestopt worden

Het seksueel misbruiken van zelfs de allerkleintjes neemt toe, blijkt uit cijfers van de Nationale Commissie voor Kinderen. Ruim anderhalf miljoen minderjarigen werden volgens de commissie, die met een netwerk van kinder- en buurtorganisaties samenwerkt om misbruik op te sporen, afgelopen jaar mishandeld. De helft van alle mishandelingen bestaat uit seksueel geweld. In 82 procent van de  gevallen is een familielid de dader. “De overheid kijkt de andere kant uit en weigert de feiten onder ogen te zien, omdat er op seks een zwaar taboe rust”, legt Aris Merdeka uit. Om kindermisbruik een halt toe te roepen heeft hij zestig kinderorganisaties in Indonesië gemobiliseerd voor een gezamenlijke nationale bewustwordingscampagne.

Niet langer zwijgen
“We gaan de kampungs, de volksbuurten, in om moeders te bewerken hun echtgenoot aan te geven als hij niet de handen van zijn kinderen kan afhouden. Ook de buren mogen niet langer zwijgen”, stelt Roostien Ilyas van de kinderorganisatie Nanda Dian Nusantara voor straatkinderen. Bijna geen familielid durft de verkrachting bij de politie aan te geven uit angst het ‘nest te bevuilen’. Van de buurt hoeft het kind ook niets te verwachten. “Ook al weten de omwonenden exact wat er zich in het gezin afspeelt – ze horen het kind immers gillen – wordt de mishandeling afgedaan als een ‘familieprobleem’ waar je je maar beter niet mee kunt bemoeien”, vertelt Roostien.

Sinds de groepsverkrachting van drie peuters op de prestigieuze Jakarta International School (JIS) afgelopen voorjaar naar buiten kwam, en alle grote internationale kranten het misdrijf op de voorpagina’s plaatsten, kan Indonesië niet langer de ogen sluiten en het zwijgen er toe doen. De verkrachting kwam dankzij de moeder van een van de peuters op de JIS aan het licht. Nadat de schooldirectie de affaire onder het tapijt probeerde te vegen, schakelde zij de media in. De schoonmakers dachten ongestoord hun gang te kunnen gaan. “De verkrachting verliep zo eenvoudig. Niemand op school had ook maar iets door”, moet een van de daders tijdens het politieverhoor hebben bekend.

Kinderen krijgen de schuld
Kinderen durven hun belagers niet bij hun ouders of de schooldirectie aan te geven. In de meeste gevallen krijgen zij de schuld van het misdrijf.  Aris Merdeka vertelt het verhaal van een veertien jarige Indonesische tiener. Nadat ze door een bende kindermisbruikers drie dagen lang was verkracht en daarna terugkeerde op school, werd ze weggestuurd door de schooldirecteur omdat zij het onderwijsinstituut ten schande had gebracht.

Voor pedofielen, kinderverkrachters en kinderrovers is Indonesië al jarenlang een veilige haven waar ze vrijwel ongestoord hun gang kunnen gang. Mochten de verkrachters tegen de lamp lopen dan is de straf maximaal drie jaar. Aris probeert al jaren parlementariërs te overtuigen om met strengere wetgeving te komen. Sinds de JIS affaire internationaal bekend werd, is een parlementaire meerderheid voor verscherping van de wet. Kinderverkrachters moeten dan voor de rest van hun leven de gevangenis in.

Roostien Ilyas van de kinderorganisatie Nanda Dian Nusantara wil tijdens de nieuwe voorlichtingscampagne die seksueel misbruik moet tegengaan extra aandacht vragen voor straatkinderen. “Ze zijn erg kwetsbaar. Zij lopen groot gevaar door sadomasochisten te worden gelokt”, weet Roostien uit eigen ervaring. Aris Merdeka deelt haar mening. Hij krijgt steeds meer meldingen binnen van seksuele uitspattingen met minderjarigen. Geëmotioneerd vertelt de kinderactivist over de lugubere slachtpartij van zes jongens onlangs in de provincie Riau. Nadat de dader de jongens eerst sodomeerde, sneed hij hun lichamen in stukken. De politie trof de genitaliën van de slachtoffers in het huis van de moordenaar aan. “Hij kookte de penis van de jongens als een ritueel. Hij wilde graag een dukun, een medicijnman, worden”.

Vertrouwensband
Roostien heeft in verschillende volksbuurten voorlichtingsprojecten opgezet. Zowel kinderen als moeders legt ze de gevaren van seksueel gestoorde Indonesiërs uit. Ze helpt hen bij de politie melding te doen van geweld. Ze heeft door de jaren heen een sterke vertrouwensband met de bewoners opgebouwd.  “In de wijken waar ik werk, weten mannen dat ze zijn gewaarschuwd. Ik hou ze in de gaten. Ze gaan voor de bijl als ik ze snap. Kinderlokkers durven niet meer te komen”.

Maar tot Roostiens grote verontwaardiging zijn het niet alleen werkloze, gefrustreerde vaders die zich aan kinderen vergrijpen. Het zijn ook ambtenaren in dienst van de Indonesische overheid die kinderen misbruiken. “We kwamen 75 straatkinderen op het spoor in de provincie West-Timor die regelmatig door beschonken ambtenaren worden verkracht. Maar in plaats dat de politie ze arresteerde, is de afspraak gemaakt dat deze overheidsdienaren overdag geen alcohol meer mogen drinken”. Ze hoopt dat de nieuwe voorlichtingscampagne tegen kindermisbruik zowel de bevolking als de politiek bewuster maakt. “Kinderen zijn zo kwetsbaar. Wij dienen ze te beschermen”.

Gezond over seks praten
Niet alleen strengere straffen zullen een einde maken aan het seksueel misbruiken van kinderen, stelt Indonesische enige sekspsychologe Zoya Amirin. Veel mannen zijn gefrustreerd omdat ze gedreven door hun cultuur en religie – seks is slechts voor de voortplanting bestemd – zichzelf en hun vrouwen ieder genot in bed ontzeggen. Ze vergrijpen zich aan hun kinderen. “Het is voor dit land een uitdaging om gezond over seks te leren praten in plaats het af te doen als iets vulgairs”, luidt het advies van Zoya Amirin. Ze pleit al jaren voor seksuele voorlichting op scholen, ook om de kinderen op de hoogte te brengen van de gevaren die ze lopen.

Maar in het conservatieve Indonesië zijn het de ouders die seksuele voorlichting verbieden. Ze vrezen dat hun kinderen de lessen als een vrijbrief beschouwen om seks met ‘Jan en alleman’ te hebben. “Ik zou als ik die ouders was maar heel snel met seksuele voorlichting beginnen. Bloemetjes en bijtjes bestaan niet in Indonesië,  wel heel veel kinderverkrachters, zelfs in de familie”, adviseert Zoya Amirin.