Turkije slacht Koerden af

Weet u nog dat de Koerdische peshmerga nog niet zolang geleden als helden werden onthaald, omdat zij het vuile grondwerk tegen IS hadden opgeknapt? De peshmerga waren de belangrijkste bondgenoten in de strijd van westerse troepen tegen IS. Veel soldaten sneuvelden aan de frontlinie, waaronder ook twee van mijn familieleden. Soldaten die het overleefden krijgen nu van hun ‘westerse bondgenoten’ een dolksteek in de rug.

In 1975 leverde de Amerikaanse CIA wapens aan de Koerden om tegen het regime van Saddam Hoessein te strijden. Aan die samenwerking kwam prompt een eind toen Bagdad een deal sloot met Teheran: de Koerden waren niet meer nodig.

Tijdens de Irak-oorlog in 2003 schaarden de Koerden zich weer naast de westerse grootmachten. Dankzij die samenwerking kon het regime van Hoessein eindelijk omver worden geworpen.

Familie en vrienden en kennissen van mijn ouders hebben in de strijd tegen IS oog in oog gestaan met IS-strijders. Van internationale gesprekspartners krijgen ze nu welwillende woorden, maar zodra het op daden aankomt, gebeurt er niets. Koerden zijn al een eeuw wisselgeld. “Wij voelen ons niet gehoord”, hoor ik een vrouw uit Manbij op de Koerdische televisie zeggen. “We rekenden op Europa. Zij zijn de enigen die Turkije in toom kunnen houden, maar ze doen niets.” Ik zie het verdriet in haar zeegroene ogen.

Mijn vader, de grootste optimist die ik ken, verwachtte dat het na al die jaren van terreur eindelijk beter zou worden. Maar ook hij is nu somber. “Wat heeft die zogenaamde bondgenootschap ons opgeleverd nu wij noch politiek, noch economisch door het Westen worden geholpen?”

Kennelijk is de relatie met Turkije belangrijker dan het bloed van de Koerden. Het Turkse leger ontvoert, martelt en plundert Afrin, terwijl de grootmachten de situatie uit politieke overwegingen doodzwijgen.Een citaat van Edmund Burke vat het effect van dat zwijgen treffend samen: “Er is maar één ding nodig om het kwade te laten zegevieren: goedwillende mensen die niets doen.”