Als je je eigen leven opgeeft voor de toekomst van je land

“Het ontbreekt er aan structuur en controle op de overheid. Corruptie viert hoogtij. Als je dat toelaat in het hoogste regionen van de staat, straalt dat af op de bevolking. Ik zie de normen en waarden van mensen vervagen. Ze schieten in de hosselmodus 1: jongens rijden taxi’s naast hun gewone baan, vrouwen hoereren zich. De criminaliteit stijgt en de samenleving wordt steeds egoïstischer. We waren vroeger een maatschappij waarin we voor elkaar zorgden. Dat wordt steeds minder.”

“Hij lijkt boven de wet te staan. In Suriname staat hij bekend als drugsbaron, maar er is geen bewijs of veroordeling. Hij is gelinkt aan de decembermoorden van de jaren ’80, maar het strafproces daarover vindt nu pas plaats, twintig jaar later. Normaal gesproken zit iemand dan in voorarrest, maar Bouterse loopt vrij rond. Dat er geen repercussies zijn, inspireert jonge mannen om het criminele pad op te gaan: ze willen zijn zoals hij, maar intussen wordt de ‘gewone burger’ neergeknald of opgesloten. Bouterse staat ook bekend als de eerste persoon die Nederland heeft ‘opgedonderd’. Dat geeft hem aanzien en respect. Een deel van de Surinamers kan hem niet uitstaan, een ander deel adoreert hem. Hij heeft mensen in zijn macht.”

En daar wil deze jonge, aanstormende politica iets tegen doen. Alles geeft Neus ervoor op. Haar goedbetaalde baan als accountmanager raakte ze kwijt na haar straatprotesten. Familiefeestjes slaat ze over uit tijdgebrek, en de relatie met haar vriend ging eraan onderdoor. Politiek is haar leven geworden. “Ik wil dagelijks stoppen. Terug naar mijn normale leven, maar dan stel ik veel mensen teleur. Nu ik eenmaal heb gezegd dat ik de politiek inga, kan ik niet meer terug.” Neus noemt zichzelf iemand ‘die afmaakt waaraan ze zich heeft gecommitteerd, hoe lang het ook duurt.’ “Ik huil uit bij mijn moeder en herpak mezelf dan weer.

Ze onderbreekt me. “Ik heb geen spijt. In mijn relatie waren toch al issues.” En die goedbetaalde baan dan? Lachend: “Dat voel ik wel. Wanneer mijn stroom wordt afgesloten of als ik stress heb vanwege de onbetaalde rekeningen.” Ze gaat niet meer op vakantie, koopt geen nieuwe kleren en leeft nu van haar ouders’ pensioen. “Ik vind dat erg: zij hebben daar hard voor gewerkt, en ik kan ze niet garanderen dat mijn plan slaagt. Maar zij geloven dat ik wel de verandering zou kunnen brengen die Suriname nodig heeft.”

 “Ik geloof dat je soms offers moet brengen om iets te realiseren.” Haar stem breekt een beetje. “Niets wat de moeite waard is komt zonder strijd tot stand. Ik heb mijn luxe opgegeven omdat het leven daar niet om gaat. Geen van die dingen neem ik mee wanneer ik sterf. We zijn op aarde om te leren en te observeren. We zorgen en helpen elkaar niet meer, terwijl we van nature sociale wezens zijn. Ik probeer mensen erop te wijzen dat we er voor elkaar moeten zijn.”

“Ja, het is soms zwaar. Ik wil ook graag backpacken door Afrika of een luxe vakantie in Los Angeles. Maar ik heb die dingen opgegeven.” Ze schudt haar hoofd. “Soms vraag ik me gerust af waarom, hoor. Maar ik weet dat het beter is zo. Ik ben niet dom, ik ben geschoold. Gaat het mis, dan kan ik altijd weer gaan werken. Ik verstop de persoon Maisha voor twee jaar in een hoekje. Ik ben nu een product dat ingezet moet worden voor het grote doel.”

“Niets.” Ze aarzelt en pauzeert even. “Nee, persoonlijk haal ik hier niets uit. Maar daar doe ik het ook niet voor. Ik doe dit voor ons allen. Als het ons in Suriname lukt, geloof ik dat we een voorbeeld kunnen zijn voor de rest van de wereld. Iemand vroeg mij eens: ‘is dit je roeping?’ Hoe weet je wat je roeping is? Ik weet alleen honderd procent zeker dat dit is wat ik moet doen.”

Ze speelt met haar gouden kettinkje. “Ja. Ik weet niet precies waarom, hoe het zal gaan of hoe het eindigt. Maar iets in mij zegt dat dit is wat ik nu moet doen.”

Welke potentie heeft Suriname?

Resoluut: “Suriname kan het Zwitserland van het Caribisch gebied worden. We hebben de grondstoffen, we hebben de mogelijkheden. Ik geloof dat voor de volle honderd procent en met mijn hele hart. Anders zou ik dit nooit doen.”