Basel, die voor het oorlogsgeweld in Syrië vluchtte, had de mijlpaal van zijn eerste jaar in Moria zien aankomen, maar had niet verwacht dat hij zich er zo ellendig onder zou voelen. Hij staat op om even alleen te zijn, maar ook dat valt niet mee. Zijn voet doet pijn. De avond ervoor heeft hij die tijdens een feestje in het kamp gebroken. Hij ging daar op aandringen van vrienden naartoe om zijn zorgen even opzij te kunnen zetten. “Tijdens het dansen sprong ik en kwam verkeerd terecht.”
Traliewerken
Afleiding is van levensbelang in Moria, een kwartiertje rijden van Mytilini, de hoofdstad van Lesbos. De heuvel waarlangs het kamp ligt en de olijfgaarden die het omringen zijn het enige aanlokkelijke aan de voormalige legerbasis. Metershoge traliewerken omringen en doorkruisen het terrein, dat niet is ingericht op langdurig verblijf van asielzoekers.
Op dit moment zijn er ongeveer 2.300 vluchtelingen ondergebracht, vooral alleenstaande mannen. Maar ook kwetsbare kinderen en zwangere vrouwen uit Syrië, Afghanistan, Pakistan en veel Afrikaanse landen komen in het kamp om een asielprocedure in gang te zetten. Zij moeten vervolgens vaak maanden tot een jaar wachten op de beoordeling van hun asielaanvraag. Doorreizen naar Europa, zoals de eerste stroom vluchtelingen kon, is er sinds de dertien maanden oude deal tussen de EU en Turkije nauwelijks meer bij.
Traumatische herinneringen
De frustraties over de ingewikkelde en slepende procedures leiden tot spanningen tussen de verschillende nationaliteiten, en ontaarden van tijd tot tijd in ruzies. Agenten die het kamp bewaken hebben steun van de mobiele eenheid. Naast de ingang staat continue een eenheid klaar om in actie te komen.
Niemand is hier vrij van sores
Niemand is hier vrij van sores. Depressies, zelfverminking, zelfmoordpogingen, drugs- en alcoholmisbruik, en paniekaanvallen door traumatische herinneringen komen vaak voor. Basel is blij dat hij steun vindt bij zijn ,,brother from another mother’’ Murad (23), een werktuigbouwkundige in opleiding, die vier maanden na hem vanuit Syrië in Moria aankwam.
[[{“fid”:”55608″,”view_mode”:”file_styles_artikel_halve_breedte”,”fields”:{“format”:”file_styles_artikel_halve_breedte”,”field_file_image_title_text[und][0][value]”:”Basel&Murad the daily life in moria camp”,”field_file_image_alt_text[und][0][value]”:”Basel&Murad the daily life in moria camp”},”type”:”media”,”attributes”:{“alt”:”Basel&Murad the daily life in moria camp”,”title”:”Youtube”,”class”:”file-file-styles-artikel-halve-breedte media-element”}}]]Vlog van Basel en Murad
Tweelingbroers
“Wij zijn tweelingbroers”, zeggen ze, “zo goed kunnen we het met elkaar vinden.” De twee onafscheidelijke vrienden begonnen vlogs te maken onder de naam ‘TWINS 4 EVER’, om een positieve draai te geven aan hun verdriet, angst, woede en bovenal verveling. Hoe kom je in vredesnaam rond met een toelage van drie euro per dag, hoe blijf je schoon onder vuile douches met alleen koud water, dat bovendien niet altijd voorhanden is, wie durft er nog over een betere toekomst te dromen – allemaal zaken die ze in hun vlogs behandelen.
Dankzij deze uitlaatklep beschouwen de mediagenieke asielzoekers zichzelf als de gezondste mannen van het kamp. Ze roken weliswaar allebei – sinds ze in Moria zitten, eigenlijk nog meer dan vroeger – maar daar blijft het bij. Murad: “Geloof me, wij zijn hier de laatste brave Hendrikken. De meesten doen domme dingen en grijpen naar drugs, alcohol en pillen als uitweg voor de dagelijkse misère.”
Moriakoorts
In het kamp heerst een aandoening waar ook de twee vloggers niet aan ontsnappen. Het is de Moriakoorts, zoals dokters van het kamp de combinatie van temperatuurverhoging, hoesten en stramme ledematen noemen. Door de onhygiënische omstandigheden en het leven dicht opeen in tenten met acht tot dertig mensen erin, blijft het virus rondgaan. Basel en Murad kennen de symptomen al te goed. Ze werken tegen een vergoeding als vertaler voor de huisartsenpost in het kamp, die door dokters van de Stichting Bootvluchteling wordt bemand.
Hun werk voor de Nederlandse hulporganisatie is een welkome onderbreking van de dagelijkse sleur
Hun werk voor de Nederlandse hulporganisatie is een welkome onderbreking van de dagelijkse sleur van rondhangen, wat eten en roken. Murad heeft zich bovendien een nieuwe haardracht laten aanmeten, een hanenkam, die veel aandacht vraagt. Andere asielzoekers doden de tijd met een potje cricket, voetbal of volleybal. Af en toe wordt er ’s avond op een groot scherm een film of een voetbalwedstrijd vertoond.
Sectie B
De Griekse overheid staat amper activiteiten toe in het kamp waarin een gedeelte, sectie B genoemd, uit een detentiecentrum bestaat waar mannen, vrouwen en kinderen zodra ze aankomen een tijdlang worden vastgehouden. Over dat detentiecentrum, en over de doden die tijdens de afgelopen winter vielen, heerst bitterheid in het kamp. Door vorst, sneeuw en storm stierven in een week tijd drie mannen. Twee van hen doordat ze koolmonoxide hadden ingeademd van de kachel waarmee ze hun schamele tent wilden verwarmen.
Wij wonen nu met dertig mannen bij elkaar
Pas nu de ongenadig gure winter door de Griekse lentezon is verdreven, zijn de armetierige tentjes vervangen door tweehoog gestapelde barakken en grote tenten. “Wij wonen nu met dertig mannen bij elkaar”, vertelt Murad. “Je kunt je wel voorstellen hoe lawaaiig dat is.” Deze verandering is bepaald geen verbetering, vindt ook Basel. “Ik had nu liever in een tentje gezeten, met meer privacy.”
Met hun vlogs hopen de twee begrip te kweken voor de radeloosheid van veel vluchtelingen en willen ze steun scheppen voor mensen die net zoals zij een goed heenkomen zochten, weg van bombardementen en gewapende conflicten. Murad: ,”In tegenstelling tot wat veel mensen schijnen te denken, zijn wij echt geen lid van IS”.
Toen hij als student op de vlucht sloeg voor het oorlogsgeweld in zijn vaderland Syrië, koesterde hij de droom om zijn studie in Europa af te ronden. Of dat er ooit van komt? Murad durft er niet meer op te rekenen. “Mijn naam betekent hoop, iets wat we in Moria aan het kwijtraken zijn.”
