'Tijdens de lunch spraken collega's over hun trips naar Parijs, terwijl ik in mijn weekenden friet stond te bakken.' Beeld: Jonathan Hoost; visagie Faïsa Sontodimedjo
Mensenrechten

Vogue-hoofdredacteur Yeliz Çiçek (36): ‘Een zwarte vrouw op de cover is niet genoeg’

Terwijl haar collega’s naar Parijs gingen, stond Yeliz Çiçek in haar weekenden friet te bakken in de cafetaria van haar vader. Nu is zij de eerste bi-culturele hoofdredacteur van Vogue Nederland. Behalve een droom die uitkomt ook een verantwoordelijkheid: ‘Ik vind dat ik deuren moet openen voor anderen.’

Door 21 juli 2022
discriminatie fashion hoofdredacteur SDG10 sociaal onrecht vogue
Dit artikel krijg je cadeau van OneWorld. Word abonnee
Toen ze de eerste bi-culturele hoofdredacteur van Vogue Nederland werd, was dat voor Yeliz Çiçek (36) “een droom sinds mijn tienerjaren” die uitkwam. “Destijds kocht ik met het geld dat ik in de snackbar van mijn vader verdiende bladen, die ik opknipte en waar ik mijn eigen teksten bij maakte.” Ze kwam er met een omweg terecht: “Na mijn studie communicatiewetenschappen belandde ik in de pr – niks voor mij. Daarna studeerde ik styling, maar daar besefte ik dat ik niet zélf in de mode wilde werken.”

Çiçek groeide op in Nijmegen bij haar Turkse vader en Nederlandse moeder. Dat er een verschil was tussen haar en andere mensen in de bladenwereld, merkte ze al tijdens haar stage bij Marie Claire. “Ik had er een fantastische tijd. Ik was er precies op mijn plek: journalistiek schrijven óver de modewereld. Ik mocht veel doen, pakte alles met beide handen aan en had behulpzame collega’s. Maar tijdens de lunch spraken zij over hun trips naar Parijs, terwijl ik in mijn weekenden friet stond te bakken in de cafetaria van mijn vader. Mijn leven thuis, in een volkswijk in Nijmegen, liet ik onbesproken.”

“

Ik schaamde me niet voor mijn vader; ik was trots op hem

“Dat was dubbel, want ik schaamde me niet. Ik was er juist enorm trots op dat mijn vader op zijn dertiende uit Turkije was gekomen en hier succesvol horecaondernemer werd. Maar hoe begin je daarover in een wereld van glamour? Gelukkig waren mijn leidinggevenden heel ondersteunend. Net als een Moluks-Nederlandse vriendin, Gina Pesulima, die daar ook stageliep. We gingen events organiseren om de bladenwereld te verbinden met talenten uit ondervertegenwoordigde groepen. Dat was hoog nodig.”

Tekst gaat verder onder de foto.

‘Je ziet niet direct aan mij dat ik Turks ben.’Beeld: Jonathan Hoost
In tien jaar tijd maakte Çiçek carrière bij de modebladen. “Na mijn stage bij Marie Claire heb ik als freelancer gewerkt voor onder andere Vogue Nederland, totdat ik werd gevraagd als adjunct voor Glamour, hoofdredacteur van Linda Meiden en sinds november 2021 dus als eerste bi-culturele hoofdredacteur bij het meest prestigieuze modeblad ter wereld: Vogue.”

Deuren openen

“De bladenwereld is nog veel te wit”, vindt Çiçek. “Hoewel je aan mij niet direct ziet dat ik Turks ben omdat mijn moeder Nederlands is, is mijn naam volledig Turks. ‘Zo, dat had ik nou niet verwacht’, zei een projectleider eens tijdens een meeting – een witte man. Hij bedoelde wellicht dat ik meeviel. Zulke opmerkingen doen pijn, want het gaat indirect over mijn familie.”
“

Een zwarte vrouw op de cover is mooi, maar niet genoeg

Haar aanstelling als hoofdredacteur ziet Çiçek ook als een verantwoordelijkheid richting anderen: “Als je op deze positie bent, vind ik dat je ook deuren moet openen voor anderen. Wat voor zin heeft het om ‘de eerste’ te zijn als het ook betekent dat je de laatste bent? Vroeger beantwoordde ik al vragen van Turkse meisjes uit mijn wijk over hoe ik mijn vader ervan had weten te overtuigen me op kamers te laten gaan in Amsterdam. Professioneel heb ik ook altijd aan vrouwen, vooral van kleur, verteld hoe de media werken en mensen voorgedragen voor vrijgekomen posities. Een zwarte vrouw op de cover is mooi, maar niet genoeg. De cultuur van de organisatie moet mee veranderen.”

Tekst gaat verder onder de foto.

‘De dagen van ‘The Devil Wears Prada’ zijn voorbij, gelukkig.’Beeld: Jonathan Hoost
“Daarom ben ik blij dat Vogue de focus wil leggen op inclusie en duurzaamheid. Ik denk dat juist modebladen vervuiling, uitbuiting, maar ook onrealistische schoonheidsidealen in de mode-industrie kunnen aankaarten, juist omdat we er zo nauw mee verbonden zijn. Daar voeren we achter de schermen en tijdens conferenties intensieve gesprekken over met de mode-industrie.”

“En”, vervolg Çiçek, “we geven in ons blad ruimte aan ontregelende creatievelingen, die bijvoorbeeld ontwerpen met onverkocht textiel – zogeheten dead stock. We zijn een podium voor creatief talent: van de grote modehuizen tot nieuwe makers, juist uit ondervertegenwoordigde groepen. De tijden van The Devil Wears Prada zijn wel voorbij, hoor. Gelukkig, want dat past niet bij mij. Ik wil een warm bad zijn voor allerlei mensen.”

Dit interview verscheen in het voorjaar 2022 in OneWorld Magazine.

Ex-politiecommissaris Cheyenne Haatrecht: ‘Ik ontkende dat ik zwart was’

Als jongste politiecommissaris van Nederland had ze veel contact met niet-westerse burgers.

‘Niet iedereen voelt zich zo comfortabel in zijn lijf als ik’

Lotte van Eijk maakt mode ‘door dikke mensen, voor iedereen’

Ik wil dat OneWorld blijft bestaan

AbonneerDoneer

Verder lezen?

Rechtvaardige journalistiek verdient een rechtvaardige prijs.
Maak jij OneWorld mogelijk?

Word abonnee

  • Digitaal + magazine  —  € 8,00 / maand
  • Alleen digitaal  —  € 6,00 / maand
Heb je een waardebon? Klik hier om je code in te vullen

Factuurgegevens

Je bestelling

Product
Aantal
 Totaal
Subtotaal in winkelwagen € 0,00
Besteltotaal € 0,00

  • € 0,00 iDit is het bedrag dat automatisch van je rekening wordt afgeschreven.

Lees je bewust met OneWorld en draag bij aan een rechtvaardige wereld.

Dat kan al vanaf 6 euro per maand

Lees en steun

Ontvang onze beste verhalen in je mailbox

Volg ons