Ik was op zoek naar onze doelstellingen op het gebied van HIV/aids. Wat hadden we het ministerie ook al weer beloofd dat we zouden gaan doen? Het verminderen van discriminatie van mensen met aids, wat dat nu een doelstelling of een speerpunt of een objective? Wel zo belangrijk om te weten natuurlijk. En net toen ik het gevonden had, gebeurde het: de hele MFS-aanvraag donderde uit elkaar. Alle pagina's schoten los en wat eens onze trots was, was nu slechts een ongeordende hoop papier.
Alle uren zwoegen om onze aanvraag te schrijven kwamen me voor de geest. Dit was dus het resultaat: het boekwerk dat 4 jaar lang ons leven moet dicteren, houdt het maar een paar maanden vol. Ik ben niet erg bijgelovig, maar dit was natuurlijk een voorteken dat ik niet kon negeren. Het noodlot had bepaald dat MFS in elkaar zal storten en als waarschuwing was mijn exemplaar van de aanvraag uit elkaar gevallen.
Ik heb het papier bij elkaar geraapt en onderin de kast gelegd. Natuurlijk niets gezegd tegen mijn collega's. Een verminderde toekenning is al niet leuk en als dan ook nog eens de hele aanvraag naar zijn grootje gaat, ga je je toch wel afvragen waar je eigenlijk mee bezig bent.
Bovendien hadden we op de afdeling wel andere zaken aan ons hoofd dan MFS: de voorbereidingen voor het Akkoord van Schokland. Ach ja, we zetten wel weer een handtekening, we beloven wel weer wat, maar wat we er verder mee moeten?
Dat de MFS-aanvraag uit elkaar valt terwijl wij bezig zijn met Schokland lijkt me een duidelijke boodschap: papierwerk heeft weinig waarde, het valt zo uit elkaar. En bovendien word ik zo vreselijk moe van al die wilde ideeën. Mag ik daarom alsjeblieft na de uitputtende MFS-marathon en het Schokland-sprintje even rust? Ik wil zo graag weer aan mijn normale werk zitten. Dus jullie daar op het ministerie: prettige zomerstop en laat mij even doorwerken!
